«خواب زمستانی» شیرین بود، به شیرینی قلم گلی ترقی. تلخ بود، به تلخی یه تنهایی ناگزیر، غریب و فراگیر.
        

          نصفه رهاش کردم.
این یک هفته تلاش کردم که بخونمش و برای من، نخواندنی بود.🤷‍♀️
        

          ارزش خوندن داشت✨
        

          از خواندنش لذت بردم. مثل نشستن پای صحبت‌های پیرمردهای فامیل بود، تلخ و شیرین و کمی آشفته. 
 داستان روایت غیر خطی مشوشی از چند تا دوست هست که در مقابل تغییر و اندیشه‌ها و روش‌های جدید مقاومت می‌کنند و  تلاش می‌کنند همه‌چیز و همان‌جور که هست، حفظ کنند