یادداشت نوید نظری

        خواب زمستانی داستان خمودگی، کرختی و بی‌پناهی نسلی از مردمان است که بین سنت و مدرنیته جامعه معاصر خودشان معلق مانده‌اند. نه اینکه امکان تغییر و تحول ندارند بلکه اراده جنبش را در خویش میرانده‌اند.
خواب زمستانی داستان خودگویه هفت مرد و افراد اطرافشان هست که بخاطر ترس، نفرت، بیهودگی زندگی‌شان تصمیم گرفته‌اند در خواب فرو روند حتی ساعاتی که بیدارند! در این کتاب و در فصل‌های جداگانه به زندگی و مصائب هر کدام از این هفت‌تن! پرداخته شده است.
کتاب پر از تصمیمات گرفته نشده، جاهای نرفته، دوستی‌های تباه‌شده و در یک کلام محافظه‌کاری ذهن بشری در سر حد خویش است. خواب زمستانی تصویر و بازنمای جامعه‌ بشری سرگردان بین سنت و مدرنیته است. سرگذشت ملال‌آور انسان ایرانی دهه ۵۰ است که از یک سویی جامعه راه خود را به سمت زندگی مدرن، مرفه و بهره‌برداری از ابزار و ادوات پیش‌رفته طی می‌کند و از سوی دیگر اهالی جامعه غرق در خستگی، ترس، ملال و مرگ‌اند.
جان کتاب را می‌شود در این یک جمله جمع کرد؛
«من می‌دانم که هیچ‌وقت نمی‌شود دوباره برگشت. آدم اگر برگردد، دیگر آن آدم سابق نیست، و آنجا هم دیگر همان جای قدیم نیست»
خواب زمستانی یک رمان اگزیستانسیالیستی است که در آن زندگی بی‌ثمری آدمی نمایانده شده است. آدمی که تلاش‌هایش هر چند برای جستجو معنای زندگی به یغما رفته اما در واکنش به این بی‌چیزی می‌کوشد به جای تنوره کشیدن به سرمنشاء‌ معنا و عالم آسمانی، به خاطرات گذشته دست یازد و طعم شیرین حیات و عواطف‌ش را با خاطرات گذشته، دوستی‌ها و سرمایه‌های در حال زوالش بسوید.
متن کتاب و لحن نویسنده، نام‌گذاری و انتخاب مکان‌های خلق داستان، هوشمندانه و تحسین‌برانگیز است. روایت درهم‌تنیده‌ی کتاب، که مدام بین گذشته و حال در نوسان است، حسی از سرگردانی و ملال را به خواننده القا می‌کند. سبک نوشتار گلی ترقی همان‌طور که در سایر آثارش دیده می‌شود، ترکیبی از نثر شاعرانه و لحن محاوره‌ای است که فاصله‌ی بین خاطره و واقعیت را محو می‌کند. دیالوگ‌ها کوتاه، موجز و سرشار از حسرت‌اند، و زبان داستان، اگرچه ساده و روان است، اما لایه‌های عمیق احساسی را در خود پنهان دارد.
پ.ن- سودن: لمس کردن