"خودت باش دختر!" یا "صورتت را بشور دخترجان! "
کتابی بود که فکر میکنم یه‌جورایی برای بیست ساله شدنم به خودم هدیه دادم. از همون اولی که از منتشر شدنش باخبر شدم، احساس کردم باید بخونمش. هیچ وقت حرف‌های کلیشه‌ای و شعاری انرژی مثبت به خورد من نرفته و نخواهد رفت. و خوشحالم که این کتاب هم اصلاً اونجوری نبود.
ریچل هالیس نشسته، از خودش میگه، از تجربیاتش، از مشکلات و دغدغه‌هاش و از کارهایی که برای کنار اومدن یا حل کردن اون مشکل کرده. 
تو کل ۲۰فصلی که از این کتاب خوندم، حس شعاری بودن یا غیرملموس بودن نداشتم. با اینکه شاید فصل‌های زیادیش مربوط به مشکلات و دغدغه‌های یک مادر بود. ولی بیشتر فصل‌هاش برام مفید بود. 
تکه‌هایی از کتاب که برای خودم خط کشیدم که بعدها برگردم بهش:
" زمانی که یک انگشت خود را به سمت دیگری می‌گیرید و او را مسخره می‌کنید، سه انگشت دیگر شما به سمت خودتان خم شده‌اند!"
.
"قضاوت‌های ما مانع ایجاد ارتباط عمیق و غنی با دیگران می‌شوند چون همچنان به فرضیه‌های بی‌اساس که در ذهن از دیگران ساخته‌ایم، پایبند هستیم."
.
"اگر مایل به تشکر از کارهای مثبت در گذشته نیستید، حق ندارید نسبت به اشتباهات گذشته شاکی باشید."
        

          جهت انگیزه گرفتن و خود تکانی برای هر زنی که از خودش ناامید شده کتاب خوبیست. اگر فکر می‌کنی تنها تو هستی که روزهای سختی را پشت سر می‌گذاری پیشنهاد می‌کنم این کتاب خوشخوان را ورق بزن. گرچه به تمام حرف‌هایش معتقد نیستم.
        

          من به خوندن این کتاب نیاز داشتم.
نظرات متفاوتی در رابطه با این کتاب خونده بودم و یک‌سری از افراد این کتاب رو روانشناسی زرد خطاب کردن. از نظر من چنین چیزی درست نیست، چون این کتاب صرفا یک کتاب روانشناسی یا انگیزشی نیست! نویسنده تجربیات زندگی شخصی خودش و راه‌های مقابله با اون ها رو با ما به اشتراک گذاشته و از نظر من تجربیات خیلی باارزش هستن
همون‌طور که توی کتاب گفته شده؛ 'دوست نداشتن دیگران یا درک نکردنشان دلیل بد بودن یک اثر نمی‌شود'
پیشنهاد می‌کنم این کتاب رو برای یک‌بار هم که شده بخونید و یا درحین انجام کارهاتون به فایل صوتی‌اش گوش بدین✨