اول صبح شنبه و با جمله‌ی اول این کتاب که ثنا بهم هدیه داد، قلبم زخمی شد. 
«شاید روزی مجبور شوی جایی را که در آن زندگی می‌کنی، ترک کنی.»
خوندن کتاب فقط چند ماه مونده به مهاجرت، به خداحافظی از عزیزان، ترک کردن دلبستگی‌ها و یکی یکی چیدن ریشه‌ها، تک‌تک صفحاتش رو برام ملموس‌تر و خب البته، دردناک‌تر کرد.
        

          اما کمی بعد، کسی با پاهایی بزرگ می‌آید
و تو نمی‌دانی او چه موجودی است، اما می‌بینی کمی شبیه توست.
سریع می‌پرسی: «من کی‌ام؟»
او می‌خندد و می‌گوید: «تو همانی هستی که باید باشی.»
        

          بعضي وقت‌ها هم هست كه كتابي ميشه تيكه اي از قلبت ❤