داستان در مورد یک دختر کوچک به نام شارلوته است که با پدر و مادرش در حومه شهر زندگی می کند. مادر شارلوته که قبلاً حسابی فعال و باانگیزه بوده، کم کم افسرده می شود و میلش را به انجام هر کاری از دست می دهد، همین مسئله باعث دعوای دائمی پدر و مادر است. شارلوته علت تغییر رفتار مادرش را درک نمی کند و هیچ کس هم در مورد این مسائل با بچه ها حرف نمی زند...
مناسب سال های آخر دبستان و سال های ابتدایی متوسطه اول است. هم برای بچه هایی که شرایط مشابهی را تجربه کرده اند و هم برای افزایش همدلی خوشبخت هایی که والدین افسرده ندارند. 
        

          خیلییی کتاب خوبی بود و حتما برای بچه های بالا‌ی ۹ سال بخریدش :)
        

          یه کتاب خیلی خوب برای آشنایی بچه‌ها با افسردگی والدینشون و مواجهه درست با اون.. و البته درک بهتر بچه‌هایی که در چنین فضایی هستن
        

          تجربه جدید کتاب نوجوان خوندن با این کتاب عزیز و ملموس شروع شد که نتونستم توی این دو روز زمین بگذارمش. گرچه که شاید به نظرم این احساسات خیلی برای سن راوی داستان سنگین‌تر از سنش بود اما شاید هم من از دوران کودکی‌ام فاصله گرفتم و فراموش کردم.

شارلوته، دختری که مامانش افسردگی شدید گرفته و کسی از حال مادرش با اون صحبت نمی‌کنه، کسی برای اون روشن نمی‌کنه که مشکل مادرش چیه و اون هر روز تنهاتر میشه و جز دوستش لولا و مادر لولا کسی رو برای وقت‌گذرونی نداره. احساس لذت‌بخش شیرینی‌ پختن با مامان لولا رو بعد از مدرسه تجربه می‌کنه و اون بهش فرصت صحبت کردن درباره‌ی مادرش رو میده. پدرش درگیر کار و مریضی مادر شارلوته میشه و شارلوته در این سختی‌ها چندشبه بزرگ میشه و بزرگ‌تر فکر می‌کنه.

خلاصه که می‌دونم بعد از خوندن رمان‌های نوجوان دیگه شاید دیگه به این کتاب ۵ ستاره ندم اما الان رقیق و احساساتی‌ام و باید بگم از اینکه اون مادر افسرده باشم برای بچه‌ام می‌ترسم، خلاصه که ۵ستاره مبارکش باشه :))))))
        

          من کتابی را برتر میبینم که با آن زندگی کنم من با این کتاب زندگی کردم و چندروزی مهمان  این خانواده بودم.
کتابی هست که میتوانی همراه شوی و یک دل شوی.
من دوست داشتم.
        

          عاشق ترجمه‌های عالی کتایون سلطانی‌ام. قبلاً رمان مومو را هم از همین مترجم خوانده ام و لذت برده‌ام. می‌روم دنبال بقیه‌ی کتاب‌هایش....👌
        

          چندوقت پیش که ابله داستایوفسکی رو میخوندم یه جاییش پرنس میشکین میگه:
«همه چیز را می شود به بچه ها گفت،همه چیز را...»

حرف بزنیم با بچه‌ها.. درمورد مسائل باهاشون گفت‌و‌گو کنیم. چون همه چیز رو میفهمن خودشون...

زاویه دید رو‌ خوب درآورده بود از یک کودک دختر.
و به مسئله افسردگی هم خوب پرداخته بود.
        

          کتاب از زبون دخترنوجونی روایت میشه که مادرش دچار افسردگی میشه و بیمارستان بستری میشه.
نثر و ترجمه بسیار روان و خوش‌خوان و غمناکی داشت.
برای بچه‌ها و نوجوون‌هایی که پدر، مادر یا یکی از نزدیکانشون دچار افسردگی حاد شده مناسبه تا یاد بگیرند که بیماری قابل درمانی‌ه.
        

          قلبم با هر کلمه‌ی کتاب مچاله شد. با شارلوته و احساسش نسبت به آدم‌ها همراه بودم و نمیتونستم مخالفت کنم. یه گوشه‌ی قلبم برای مادر شارلوته از دست رفت که چقدر زاویه غمگینی داشت. در آخر هم اگه قرار باشه از این کتاب الگویی انتخاب کنم قطعا مادر لولاست. آدمی که ایده‌آل نیست اما تلاش می‌کنه و از بقیه هم توقع ایده‌آل بودن نداره. شاید نتونه حرفای قشنگ بزنه اما در لحظات حساس حرفای درست می‌زنه.
اینکه بخوام بچه‌ها نیازی به خوندن همچین کتابی نداشته باشن، خیلی خوش‌خیالیه در نتیجه میخوام که پدر مادرای بیشتری این کتاب رو بشناسن و بتونن بچه‌شون رو با این کتاب آشنا کنن.
        

          یه کتاب نسبتا کوتاه و جالب.
اگر اشتباه نکنم اون خانمه تو برنامه کتاب باز معرفی ش کرد.
دوستش داشتم، هم به خاطر تصویری که از افسردگی می داد، و هم به خاطر این که راوی ش رو دوست داشتم.
جالبه که بعضی آدما چه قدر هنرمندانه و قشنگ با بچه ها رفتار می کنن. من خودم از اونایی ام که هیچی به بچه ها نمی گن، چون فکر می کنن که بچه ها نمی فهمن و فایده ای نداره و این چیزا. :/
ولی خب این دید واقعا درست نیست. بچه ها خیلی بیشتر از چیزی که ما فکر می کنیم می فهمن، و بی اعتنایی می تونه خیلی بهشون صدمه بزنه.
(حالا یه جوری می گم بچه ها بچه ها، انگار خودم پیر فرزانه م!)

یه بخشی هست از زبون زابینه، مامان لولا. خوشم اومد. می گه:
"البته هیچ وقت حالم به بدی حال مادرت نبوده، در این شکی نیست، اما باور کن، کلی از آدم هایی که دوروبرمون می بینیم، یه وقتی حالشون به خرابی حال مامانت بوده! فقط این شانس رو داشتن که کسی به موقع به دادشون رسیده و کمکشون کرده یا این که خودشون تنهایی راه حلی پیدا کردن و حالا دیگه درمورد اون وقت هاشون حرفی نمی زنن، چون اون قدر احمقن که شرم می کنن از این موضوع. انگار غمگین بودن بی حد و اندازه، چیزیه که آدم باید به خاطرش خجالت بکشه!"

+ترجمه کتاب یه جوری بود... یه جوری که جای نهاد و گزاره ها خیلی عوض شده بود و از این چیزا. نمی دونم، اگر این طوری نبود بهتر بود.