روایت جهان‌گردانی که به ایران می‌آیند و از ما تعریف می‌کنند هیجان انگیز و جذاب است و این مورد باعث جذاب شدن کتاب تا اواسط آن بود اما از جایی به بعد روی دور تکرار افتاده و چیز جدیدی برای عرضه به مخاطب فارسی‌زبان (یعنی من) نداشت. 
از طرف دیگر اما نقطه قوت دیگر این کتاب خود شخص راوی است که این‌چنین ماجراجویی می‌کند و زندگی را به چالش می‌کشد.
          

            یکی از مهترین ویژیگی های کتاب این است که تو را به دورترین آرزوهایت هم نزدیک می‌کند. 
شناخت آدم ها همیشه هیجان انگیز است حالا اینکه ایران و ایرانی را از دریچه نگاه یک غربی ببینی دیگر خیلی خیلی میتواند جذاب باشد. 
راوی کتاب یک خواننده‌ی اهل سفر از کرواسی است که در سفر اولش به ایران چنان نمک گیر ایرانی ها می‌شود که شش ماه بعد دوباره به ایران بر میگردد. اما این بار در سفری زمینی و با موتور. 
سفر یک ماهه ی آقای هرویه پر از اتفاقات جذاب است از فتح قله‌ی دماوند گرفته تا کویر نوردی از سرمای ترکیه تا خرما پزان بوشهر. 
کتاب گاهی دچار افت خیر می‌شود از هیجان می افتد و دوباره جذاب میشود. چند صفحه ای روایت خطی می‌شود و دوباره به هیجان می افتد. 
چیزی که کتاب را برای ما ایرانیها جذاب تر میکند شناخت خودمان است ریشه یابی اخلاق ها و واکنش هایمان در برابر خارجی ها و مهمان ها. اینکه خودمان را در اینه ی نگاه یک خارجی ببنیم جذاب است.
مثل اینکه هر چه قدر که ما قدر خودمان و کشورمان را نمی‌دانیم خارجی ها جواهر شناس های خوبی هستند. 
اگر اهل خواندن روایت و سفر نامه هستید این کتاب می‌تواند یک پیشنهاد خوب برایتان باشد
          

            ﷽
موسیقی‌دان و سفرنامه نویس اهل کرواسی،سفر دومش به مقصد ایران را از زاگرب در سال ۹۷ با موتور شروع می کند! بله با موتور!

او که برای سفر دومش،موتور را انتخاب کرده از شهرهای زیادی در راه می‌گذرد تا سرانجام وارد ایران می شود و ایرانگردی را با موتور آغاز می‌کند، سفری جذاب که هم تجربه خوبی دارد و هم نویسنده به خوبی تمام آنچه دیده را بیان کرده است،کـتاب مورد استقبال مردم  کرواسی نیاز قرار گرفته است وچندماهی در صدر پرفروش ها بوده!

اتفاقات متفاوتی برای نویسنده در طول سفر می افتد از رانندگی با موتور در کویر بی انتها تا سفر به سنندج و یزد و اصفهان! یکی از خوبی های کتاب که  در متن بالا هم به آن اشاره کردم،روانی ترجمه و دقت نویسنده در بازگو کردن اتفاقات سفر است تا جایی که هر آنچه اتفاق افتاده برایش را در کتاب آورده.

در سرزمین مردمان نجیب،می تواند گزینه خوبی برای کسانی باشد که اهل خواندن سفرنامه هستند و بهترین گزینه برای هدیه به کسانی که دوستی در خارج دارند برای توصیه سفر به سرزمین مردمان نجیب.
          

            باور کنید مردمان نجیبی هستیم

روز جمعه‌ بود و تعطیل. اما من کتابی دست گرفته بودم که ترک موتور از کرواسی راه افتادم و بلغارستان و ترکیه را رد کردم تا پایم رسید به خاک ایران؛ تبریز.
همراه شدن با یک زوج موتورسوارِ کُروات در سفر به تهران و صعود به قله‌ی دماوند، مشهد و زیارت امام رضا، کویر، شیراز، شهرکرد، بوشهر و کردستان جذابیتی است که دوست دارم؛ قضاوت شدن از کسی غیر از خود. اینکه یک کروات به کشورم سفر کرده و از مردمش می‌نویسد برای من که بخشی از این مردم هستم خواندنی بود.
این سفرنامه را حداقل از هر خانواده ایرانی، حداقل یک‌ نفر باید بخواند. حرف‌هایی این بابای کروات می‌زند که خودمان هم یادمان رفته است. ما واقعا مردمان نحیبی هستیم. باید باور کنیم.
          

            در سرزمین مردمانِ نجیب؛
از همین اسمش پیداست که تلاش دارد در مورد پیوند عاطفی که با مخاطب ایرانی برقرار کرده صحبت به میان آوَرد و با همین اسمش شما را دعوت به دیدن زیبایی‌ها و شگفتی‌های دیار و سرزمینی می‌کند که اگر چه اظهرُ مِنَ الشمس است ولی شاید به هزار و یک‌دلیل از نگاه من و توی اهل این دیار دور مانده باشد.
اصلا گاهی باید به خودت و داشته‌هایت از زاویه‌ای متفاوت‌تر از آن‌چه که تا الان بوده نگاه کنی تا ارزش و اعتبارش برایت روشن‌تر شود.

این کتاب روایتِ سفر موزیسین، کوهنورد، موتورسوار و نویسنده معروف اهل کرواسی‌ست که با دوستش و البته با موتور و به قول خودش با پلنگِ سیاه به ایران‌گردی آمده؛ سفری تقریبا یک‌ماهه که با شرح تمام جزئیات و زیبایی‌ها، مخاطب را با خودش همراه می‌کند.
به نظرم آقای روپچیچ نویسنده‌ای‌ست که استادِ شرح جزئیات است چون از اتفاقات ساده شرحی به یاد ماندنی ارائه می‌کند و این در سراسر کتاب مشهود است.

اینکه آدم بتواند کشور و مردم و فرهنگ و آداب‌ورسومَش را از زاویه نگاه یک غریبه ببیند بسیار اتفاق شیرین و متفاوتی‌ست، مخصوصا که آن غریبه با هنر بیگانه نباشد و نگاه عمیقی به ویژگی‌های فرهنگی یک ملت داشته باشد.
و به نظرم به‌خاطر همین نوعِ نگاه است که زیبایی‌های بخشی از آداب‌ورسومی که نویسنده در اثنای سفرش با آن‌ها مواجه شده و در کتاب آورده، از جمله مراسم محرم چه بسا که درک درستی هم از این مراسم و چرایی‌اش ندارد ولی به زیبایی و با احترام توصیفش می‌کند.

و باز به‌خاطر همین نوع نگاه است که حتی بعضی از فرهنگِ بعضاً نادرستِ ما (مثل تعارفی بودن و تعارف کردن) که صرفا مختصِ ما ایرانی‌هاست و قطعا درکش برای یک غریبه سخت و حتی شاید مضحک هم باشد، از نگاه این مهمان، نشان از مهربانیِ و مهمان‌نوازیِ مردم ماست و آن را به شکل بامزه‌ای شرح می‌دهد و سعی می‌کند خودش را با آن هماهنگ کند.

خلاصه که اگر می‌خواهید زیبایی و مهربانی بخوانید 
و از اینکه در این کشور زندگی‌ می‌کنید افتخار کنید حتما این کتاب را بخوانید.
و البته از ترجمه خوبش هم نباید گذشت که به نظرم بخش مهمی از جذابیتِ کتاب مدیونِ ترجمه روان و خوش‌خوانش است.