این کتاب  وصف روزهایی از تاریخ فلسطینه از زبان مردمش. 

تو کل کتاب یک نفر به نام دکتر خلیل داره با یک نفر دیگه به نام یونس حرف می‌زنه، یونسی که به حالت کما روی تخت بیمارستانِ اردوگاه افتاده. پس عملا دکتر خلیل متکلم وحده ست. خوندن کتابی که متکلم وحده داشته باشه برای من سخته حالا این متکلم وحده بخواد از فلسطین بگه، از آوارگی مردم از سال ۱۹۴۸ به بعد، از شتیلا و از زندگی در اردوگاه‌ها همه چیز خیلی سخت‌تر میشه. حتی راوی یک خط داستانی رو پی نمی‌گیره تا تاریخ فلسطین رو از اول تا آخر بگه. گاهی از زن و زندگی یونس میگه، یکباره از زندگی خودش اتفاقاتی رو تعریف می‌کنه و شاید وسطش از اتفاقات دو هفته پیش بگه. می‌خواستم حتما کتاب رو بخونم پس سعی کردم خیلی صبور باشم و هر چقدر تحمل داشتم می‌خوندم، تحمل خوندن عذاب و رنج مردم فلسطین...

دو تا ترجمه از کتاب هست. ترجمه‌ی خانم قندیل‌زاده روان بود. پاورقی‌های خوبی هم نوشته بودن.
        

          خواندنش ۷ ماه طول کشید. همانطور که زمان روایت ۷ ماهه بود. همانطور که ابوسالم ۷ ماه در خواب عمیق بود و دکتر خلیل ۷ ماه برای او و برای ما قصه گفت. 
کتاب قصهٔ روستاهای فلسطین و اردوگاه‌های لبنان است. آنچه پیش و پس ۱۹۴۸‌ بر مردمانشان گذشته. قصه، قصهٔ روستاها، جنگ‌ها و زنان است.
اگرچه اکثراً مردها صاحبان روایت‌اند ولی زنان حضور ماندگار و موثر در تمام داستان‌اند. در طول داستان یادِ ام‌حسن، نهیله و شمس همواره در مراجعه است. راوی چندین صدا دارد.
صدای برجستهٔ داستان، صدای ذهن مشوش و مصیب‌دیدهٔ دکتر خلیل است که دارد برای یونس (ابوسالم) از قصه‌های گذشته می‌گوید تا ترسش را فراموش کند.
خلیل آنچه را که از یونس و دیگران شنیده به بیان دوم شخص روایت می‌کند و در اثنای روایت، قهرمانان با صدای اول شخص کار را به دست می‌گیرند و  پیش می‌برند. 
زیبایی اثر وقتی برایم افزون شد که یک حادثه را از چندین منظر و از دهان چندین راوی ‌شنیدم.
کتاب در نقاط متعددی چهرهٔ عریان جنگ را نشانت می‌دهد. شخصیت‌های تماما خاکستری، حتی در ترسیم چهرهٔ قهرمانان نشان‌دهندهٔ نبوغ و انسان‌شناسی دقیق نویسنده بود.
نویسندهٔ لبنانی کتاب، داستان‌ها را در هم‌نشینی  با اهالی اردوگاه‌ها کشف کرده و به قلم دل‌انگیز خودش مزیّن ساخته. شیفتهٔ نگاه جزئی‌بین، حکمت‌آموز و زندگی‌ساز او شدم. متأسفانه نویسنده روز ۲۵ شهریور ۱۴۰۳  دنیای ما را ترک گفت تا به زندگی بهتر برسد.
زنده باشد مترجم شایستهٔ اثر، خانم قندیل‌زاده که ترکیب فارسی ایشان و عربی خوری، کتاب را قند مکرر کرده.
.
احتمالاً بعد ۷ ماه همسایگی و بارها خواندن تکه‌‌ها و رها کردن و دوباره بازگشتن، دل کندن سخت باشد.
لحظاتی در کتاب بود که از شدت تلخی امکان تصور برایم ممکن نبود. لحظاتی که کتاب را رها می‌کردم و می‌گفتم الان تحمل خواندنم نیست. باری آنان را چطور امکان زندگی هست؟