این کتاب رو از بین کتابهایی که در ژانر علمی-تخیلی در برنامه کتاب باز معرفی شد، انتخاب کردم. کتاب قدیمیه ولی ترجمه اش به فارسی مال دو سال پیش هست. از این کتاب فیلم مشهور "بلیدرانر" هم ساخته شده که هنوز ندیدمش.
کتاب خوبی بود و داستان روانی داشت. من خیلی با این ژانر حال نمیکنم ولی خوندنش خالی از لطف نبود
        

          نمی‌دانم چرا بعد از اتمام کتاب حالم عوض شد. انگار از درون تهی شدم. دلم می‌خواست گوشه‌ای بنشینم و زار زار گریه کنم، با وجود اینکه کتاب غمگین نبود…

“آیا اندروئیدها خواب گوسفندهای الکترونیکی می‌بینند؟” کتابیه با فضای سایبرپانکی، اما برعکس خیلی از کتابا و فیلمای این چنینی، فضای شهر کامل نابود شده. از اسم و جلد و کلاً فضای کتاب علمی-تخیلی بودنش داد می‌زنه اما فلسفه، از اواسط شروع می‌شه. خودم به هیچ‌وجه توقع نداشتم کتاب چنین تاثیری بر من داشته باشه، اما همونطور که گفتم زیادی تاثیر داشت، حتی باعث شد نیاز به یک پیاده‌روی یه ساعته پیدا کنم.

خب خیلیا می‌دونن که این کتا یه فیلم هم داره و فضاسازی فیلم خیلی بهتره، در اصل کتاب خیلی به فضا اهمیت نداده اما حس و حال فلسفی کتاب برای من خیلی بیشتر از فیلم بود. به صورت کلی داستان کتاب عالیه! (مخصوصاً وسط به بعد) 

در مورد ترجمه هم بدک نیست ، ولی یه‌طوریه. نمی‌دونم چرا.

و در آخر، کتاب خیلی توصیه می‌شه، ولی اگه به امید علمی-تخیلی بودن اومدین سراغش فیلمش قوی‌تره. به فلسفه‌دوستان خیلی توصیه‌ش می‌کنم چون با باقی رمانای فلسفی فرق داره و تجربه‌ی جدیدی و‌ در آخر کتاب خوراک بازی شدنه.
راستی فیلم این کتاب بلید رانر ۱۹۸۲ه، با ۲۰۴۹ اشتباهش نگیرید، اون ادامه‌شه!
        

          موسیقی بی نظیر ونجلیس که از بیست سال پیش مدام گوش میکردم بهانه من بود برای دیدن فیلم بلید رانر و بعد خواندن رمان.
رمانی علمی-تخیلی و آخرالزمانی که مسئله اش چگونگی برخورد ما با ربات ها است. اینجا البته ربات ها "اندروئید" نامیده میشوند (و در فیلم رپلیکانت). نگاه نویسنده مثل اسپیلبرگ در هوش مصنوعی متوجه جنبه اخلاقی مواجهه با موجودات ساخته بشر نیست، بلکه بیشتر میخواهد با قرینه سازی وضعیت انسان و ربات تاملات فلسفی در باب حقیقت حیات داشته باشد. اوج داستان هم آنجاست که قهرمان پلیس داستان توسط اندروئیدها گیر می افتد و به اداره پلیس اندروئیدها میرود. هر دو طرف خودشان را انسان میدانند و دیگری را ماشین! حیف که نویسنده خیلی زود سر و ته این بازی را هم می آورد و توی فیلم هم اصلا این بخش نیست.
یک محور مهم رمان "حیوانات" هستند. چون غبار رادیواکتیو همه جا پخش است و حیات در آستانه نابودی است، مهم ترین تجمل زندگی مردم داشتن حیوانات واقعی به جای حیوانات الکترونیکی است. اسم کتاب هم اهمیت حیات حیوانات را نشان میدهد و از طرف دیگر وقتی قهرمان داستان با گرفتن تست میخواهد اندروئیدها را از انسانها تمیز بدهد "همدلی" آنها با حیوانات را میسنجد. 
هم استبداد مبتنی بر هوش روی کره زمین حاکم است هم حاکمیت رسانه ها و حتی سلبریتی ها و رسانه ها با در دست گرفتن سر نخ همدلی مردم جهان هم "عقاید" آنها را شکل میدهند هم "عواطف"شان را.
در مجموع داستان خیلی پر تعلیق نیست و ریک دیکارد خیلی راحت اندروئیدهای فراری را یکی یکی خلاص میکند اما در فیلم کار هریسون فورد خیلی سخت تر است. به نظرم اقتباس ریدلی اسکات اصلا وفادارانه نیست اگرچه واقعا اثر درخشانی خلق شده. فضای رمان و فیلم و موسیقی همه تاریک است. من هم شبها کتاب را با موسیقی بی نظیر ونجلیس میخواندم.