اگر به خواندن نامه‌های نویسندگان علاقه‌مندید، نامه‌های فرانتکس کافکا به فلیسه بائر را از دست ندهید. در نامه‌ها می‌توان با وجه پنهان و درعین‌حال عیان نویسندگان مشهور آشنا شد. نامه‌های کافکا مصداقی از عشق کافکایی است. به‌قول دلوز و گتاری در کتاب ادبیاتِ اقلیت، «نامه‌نگاری با فلیسه آکنده از ناممکن بودن آمدن و رفتن است. سیلان نامه‌هاست که جایگزین دیدن و آمدن می‌شود...»


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          نامه های پر از فراز و نشیب که روح ناآرام نویسنده را به نمایش می گذاشت.
هر چند که عاشق کتابهایی با سبک نامه نگاری هستم اما باید اعتراف کنم که در اواسط کتاب از خواندن خسته شدم. راستش از این بالا و پایین کردنهای کافکا و سرگردان کردن مخاطبش فلیسه کلافه شدم.
در کل کتابی است که باید هر از چندگاهی چند نامه ای را خواند و بعد کتاب را بست و دوباره بعد از مدتی به سراغش آمد ‌
        

          .
وقتی از جانب تو اطمینان خاطر ندارم، وقتی به حیرتم می‌اندازی چه می‌توانم بکنم؟ اگر تو طوری بودی که با یک آه، دست از همه چیز بر می‌داشتی درک کردنش فوق‌العاده آسان بود. اگر من جای تو بودم به آن سر دنیا فرار کرده بودم. ولی تو من نیستی، تو سرشار از انرژی هستی، سریع‌الانتقال و هوشیاری.
        

          Kafka holds a special place in my heart, and I deeply respect him. Through reading the letters he wrote to others, I feel a close connection to him. His ability to convey profound and tangible emotions, like resentment, resonates strongly with me. I wish he were still alive so he could continue writing and understand the extent to which he was, and still is, loved by many.
I dislike Felice, not gonna judge her, but I find her utterly unworthy for kafkas love.