یک کتاب زنانه و پر از تنش و احساس که هنگام خواندنش از گریه کردن، نمی توان گریخت!
        

          در طول کتاب حال تهوع داشتم. و با هر کلمه‌اش دلم می‌خواست اشک بریزم.
        

          نمی‌دونم چرا فکر می‌کنم بوی شامی جزئی از کتابه و هر وقت یاد کتاب بیفتم یهو ذهنم می‌ره سمت شامی😊
        

          کتاب انگار گفته بودی لیلی از نشر مرکز نوشته‌ی سپیده شاملو، سال ۱۳۷۸:
کتاب در ۸ فصل هست که به غیر از فصل ۴ بقیه فصل‌ها از زبان یک شخصیت ثابت (شراره) هست که شخصیت شراره در کل داستان داره خطاب به همسر از دست داده‌ی خودش صحبت می‌کنه و می‌گه که ۱۳ سال زندگی بدون اون چطور گذشته.(البته در داستان به آشنایی شراره و علی هم اشاره شده).
کتاب نثر زنانه‌ای داره و این در کل داستان احساس می‌شه. 
در واقع کتاب رو در سه روز و پشت سرهم خوندم، چون اگر مطالب با فاصله خونده شه خط سیری داستان برای خواننده گم می‌شه، البته شاید بخاطر گیرایی نوشته و جذابیتش نتونستم زمین بگذارم.
شراره همسر علی هست و فرزندی به اسم سیاوش دارن.
مستانه خواهر علی هست که در داستان با محمود ازدواج می‌کنه(که فصل ۴ از زبان مستانه است و داره در مورد زندگی با محمود می‌گه).
محمود هم بند علی در یک سالی که زندان بود (که همزمان بود با بارداری شراره و تولد سیاوش) هست. جدای از این محمود رئیس یک فرقه هم بوده که در داستان بهش اشاره شده.
شخصیت مامان اشاره داره به مادر شراره،
شخصیت مادر و پدر اشاره داره به والدین علی،
شخصیت خانم جان اشاره داره به مادر محمود.
رویا و شوهرش هم زیردست‌های محمود و عضوی از فرقه بودند.
داستان در بازه‌ی سال‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۸۰ اتفاق می‌افته چون در داستان ذکر شده که مستانه ۴۰ به دنیا می‌یاد و ۷۶ از دنیا می‌ره.
***
موقع خوندن کتاب ممکنه یاد شبی که ماه کامل شد یا ملی و راه‌های نرفته‌اش بیفتید.
قلم نویسنده خیلی خوب بود چون درماندگی مستانه رو بخاطر انتخاب غلط و بلاهایی که سرش می‌آد رو با ظرافت به نوشته در آورده بود و همینطور درماندگی مادر و پدر علی رو بعد ازدست دادن پسرشون. 
از طرفی شخصیت بی‌ثبات و مریض محمود رو که آزار جسمی و روانی زیادی رو به مستانه تحمیل کرد و باعث بیماری اون شد. 
تنها شخصیت‌های داستان که احساس تنفر رو به خواننده القا می‌کنن و به نظر می‌یاد که کارهاشون توجیه پذیر نیست محمود و خانم جان هستند.
خوندن کتاب رو توصیه می‌کنم.
و نکته‌ای که در پایان کتاب بهش فکر می‌کردم این بود که این کتاب نه از تخیل نویسنده بلکه یک داستان واقعی از اتفاقاتی بود که کمابیش در جامعه ما در جریان بوده و هست.

        

          من تا حالا از سپیده شاملو چیزی نخونده بودم. هیچ قضاوتی هم راجع به این کتاب و این نویسنده نداشتم. یه چیزی هست که بهش میگن نثر زنانه، یا زنانگی در نوشتن، و به نظرم خانم شاملو سرشار از این بود. قصه به شدت تلخ بود، در حد زهرمار:) ولی دلم می‌خواست ادامه‌اش بدم. خیلی حالت سیالی داشت و یک جاهای زیادی نمی‌فهمیدم این حقیقته یا نگاه بیمارگونه راوی. خوندنش شبیه به دیدن یه خواب بلند بود. شخصیت علی و شراره رو خیلی دوست داشتم. از مستانه و محمود خیییلی بدم اومد و این قدرت نویسنده بود که شخصیت‌هایی اینقدر متفاوت و با جزییات خلق کنه، درحدی که می‌تونستم کاملا آدمهای داستان رو ببینم و تصور کنم. رمان سختیه، هرکسی شاید دوستش نداشته باشه، خیلی جاهاش گنگ و نامفهومه، قلم فوق‌العاده‌ای داره و میکشوندت. سه ستاره بهش میدم چون یه جاهایی نیاز به توضیح بیشتر داشتم و درست درک نمی‌کردم چی شده و حدسی پیش رفتم.
        

          "اگرآن همه لوس نبودم، اصلا گریه نمی کردم. چه می دانستم بیخودی اشک خرج می کنم. چه می دانستم بعدها چقدر آن را کم می آورم..."


× من اعتراف می کنم که برای این کتاب حرف داشتم! اما آنقدر و آنقدر توی مدتی که داشتم می خوندم حرف و نظر شنیدم، و بعضا سلیقه خود را در حلق بنده فرو کردن، که ذهنم دیگه نمی تونه حرف خودشو بزنه :-"
فقط اینو بگم من این نثرِ سیال طور رو دوست دارم، اما بیشتر برای چیزهای کوتاه. و این مدلی نوشتن باید ظرافت خاصی داشته باشه به نظرم که مخاطب خسته نشه. این خوب بود ولی فکر می کنم که یه چیزی کم داشت.
جدای از داستانش که حال آدمو بهم می آورد...