نام کتاب: کروئلا 
نویسنده: سرینا والنتینو 
مترجم: نوشین محسنی
تعداد صفحات: ۲۱۸ 
خلاصه داستان: 
قبل از رسیدن به شرارت، کروئلا دویل کی بود؟ ...

بررسی: 
خب کروئلا شرور داستان صد و یک سگ خالدار یه انسان که مثل همه ما خاکستریه نه صرفا سیاه.
نویسنده برخلاف لایو اکشن نمیخواد کروئلا رو شخصی جا بزنه که بچه معصومی بوده و یواش یواش به خاطر بدی‌هایی که دیده به شخصیت شرور تبدیل میشه. بلکه تز همون ابتدا ریشه این جنون(؟) رو نشون میده.
کروئلا دختری یازده ساله‌ایی که در تلاش همیشه مامانشو از خودش راصی نگه داره تا محبت مادری ببینه 
مادری که به خاطر موقعیت اجتماعی سخت‌گیری‌های احمقانه داره. 
روند داستان ارومه یه جورایی چون توی لندن سال‌های قبل روایت میشد، یه جورایی مثل کتاب‌های کلاسیک بود.
نکته مهم اینه که همهدشخصیت‌ها فقط در حد اسم هستن شما هیچ شخصیت پردازی ازشون نمیبینید هیچکدوم به جز خود کروئلا.
خانم پریکت کلا تو ذهن من یه زن که افسوس کروئلا رو میخورد ثبت شد فقط همین.
انیتا خب دوست همراه؟ ادم مهربان؟ فکنم فقط همین بود 
اما خود کروئلا... به نظرم منطقی به اون شخصیت رسیده شد.
فضا سازی بعضی جاها انجام میشد و یه‌جاهایی نه. 
و نوع روایت اول شخصه از زبان کروئلا یه جوری بود که انگار نشستی مقابلش و اون داره برات خاطراتشو میگه 
اون پرش‌های زمانی و از اینده وسط زمانی که بهش نرسیده بود و غیره همش این حس رو میداد.البته اخرش دلیل این نوع نگارش مشخص شد.
من صد صفحه دوم رو بیشتر دوست داشتم. 
لازمه چند نکته رو بگم: 
این کتاب هیچ ربطی به لایو اکشن نداره.
دقیقاااا مطابق انیمیشن‌ها پیش رفت و دو فصل پایانی انیمیشن سال ۱۹۶۱ رو در بر میگیره و اسپویل میکنه. البته همه دیدیمش دیگه ولی اگر ندیدید قبلش ببینید و در واقعه ادامه کتاب میشه انمیشن دوم صدویک سگ خالدار که سال ۲۰۰۲ منتشر شد.
درنهایت همه چیز مثل پوست توله سگ‌های خالدار سیاه و سفید نیست، حتی برای فرد شروری چون کروئلا دویل ...
        

          دارم به این فکر میکنم که اگه فقط یک‌بار، فقط یک‌بار اون نگاه مادرانه رو از مادرش دیده بود، حالا کروئلا کی بود؟ شاید زنی عاشق، شاید مادری مهربون، یا حتی فقط انسانی معمولی... نه این هیولا با لبخندهای یخ‌زده و قلبی پوشیده از پالتوی پوستی و خز.
اون هیچوقت نمی‌خواست ترسناک باشه. نمی‌خواست دالماسین ها _سگ های خال خالی_رو بترسونه. اون فقط می‌خواست دیده بشه... زیبا، مهم، کافی.
حالا، صدای خنده‌ هاش توی سالن‌های سرد ویلای جهنمی می‌پیچه. همه ازش می‌ترسن. همه نگاهش می‌کنن. ولی هیچ‌کس نمی‌دونه... اون هنوز همون دخترِ کوچولو، با لباسی قرمز و چشم‌هایی که دنبال یک نگاه عشق می‌گردن. فقط دیگه کسی نمی‌مونه که ببینه.
        

          این کتاب عالیه
کروئلا تنها نیست،من و شما و سرنا والنتینو در تک تک لحظات همراه او هستیم
حیف،صد حیف که دیر از راه میرسیم
خستگی کروئلا را درک می کنم با تمام وجودم و از سرنا والنتینو متشکرم که الگوی من در نوشتن شد...
و از نشر باژ برای ترجمه ی این کتاب،منتظر چاپ جلد های بعد هستم
(یک نکته...در گوگل و نامه ی آخر کتاب سرنا والنتینو نوشته شده ولی روی چلد سرینا نوشته شده?)
        

          وقتی یه داستانی مثل زندگی کروئلا رو می‌خونی، یه جور حس عجیبی میاد سراغت. اولش فکر می‌کنی با یه آدم بی‌رحم طرفی، کسی که فقط دنبال قدرت و زیباییه، ولی کم‌کم می‌فهمی پشت اون نقاب یه آدم زخمیه. کسی که شاید هیچ‌وقت فرصت خوب بودن نداشته.  

یه لحظه با خودت می‌گی:  
«نکنه اونم یه زمانی مثل من بوده؟ با رؤیاهایی که هیچ‌کس جدی نگرفته؟»  
و اینجاست که حس همدلی میاد. نه اینکه کاراشو تأیید کنی، ولی می‌فهمی چرا اون‌طوری شده.  

این حس، یه جور بازی ذهنیه. انگار داری با تاریکی خودت روبه‌رو می‌شی. با اون بخش‌هایی که همیشه قایمشون کردی. و شاید برای اولین بار، به جای قضاوت، فقط نگاهشون می‌کنی.