یادداشت‌های مریم زارعی (137)

          شهیدی که حاج قاسم وصیت کرده بود مجاور او به خاک سپرده شود، انتظار می‌رود شخصیت عجیب و خاصی داشته باشد و همین هم بود؛ یک جوان باصفای معنوی! 
کتاب متشکل از خاطرات اطرافیان و خانواده شهید و چند دستنوشته و عکس بود، ساختاری که اغلب کتب پیرامون شهدا دارند. 
انتظار می‌رفت  ناشر در چاپ‌های جدید، دستی به سر و روی کتاب و طرح جلدش بکشد. 
        

          ایده کلی کتاب یک تصور بامزه برای رهایی بچه‌ها از ترس جدایی بود. 
همون اول کار ایده کتاب آشنا به نظر رسید بعد یادم اومد چیزی شبیهش رو خوندم و دیدم که نشر مهرسا هم کتابی از همین نویسنده به اسم «شبکه نامرئی» منتشر کرده اما قصه‌ها تا حدی متفاوت بودند و به نظرم کار نشر مهرسا بهتر و قوی‌تر بود. 

        

          خیلی خوب بود
در مورد دلداری دادن و هم‌دردی درست بود، اینکه یک آدم ناخوش قبل از هر چیزی نیاز به همراهی و شنیده شدن داره نه خشونت، نه گفتگوی متقابل، نه راهکار دادن و... 
تصویرسازی مینیمال و  جذابی هم داشت. 
        

          قلم نثر حامد عسکری در کتاب‌هایش قدری متفاوت است با کپشن‌های اینستاگرام و پست‌های تلگرامش. 
کتاب پر است از تعابیر ادبی و برای ذائقه‌ای مناسب است که این شکل نوشتن را دوست داشته باشد. 
حجم زیادی از کتاب را هم فکرها و ذهنیات نویسنده تشکیل داده و من تصور می‌کنم یک جاهایی مزاحم توصیف دیده‌ها شده. 
در مجموع میزان پسندیدنش خیلی به سلیقه خواننده بستگی دارد. 
        

          یکی از ملاک‌های من برای پسندیدن یک دفتر شعر،تمایل به تورق و بازگشت مجدد به اون اشعاره چندان ارتباط عمیقی با این اشعار برقرار نکردم، طوری که به خودم گفتم بعیده دوباره به این کتاب برگردم. 
        

          «ایده‌ای که حیف شد» 
این کتاب قرار بوده خاطرات یک شهید رو در موازات یک داستان دیگه روایت کنه و از قصه‌گویی برای روایت غیرمستقیم استفاده کنه اما اون قصه موازی به شدت ضعف داره، باورناپذیره، کلی جای ابهام باقی می‌مونه، کشش نداره طوری که من واقعا به زحمت پیش می‌بردم مطالعه رو و دائما منتظر بودم از یک جایی بهتر بشه ولی این اتفاق نیفتاد. بدترین جای ماجرا اینه که نویسنده حوصله‌ی داستان‌پردازی نداره، دائما روی منبره و حرف‌های گل‌درشت میزنه و مخاطب رو نصیحت می‌کنه. حرف‌ها اشتباه یا بد نیستند ولی این میزان صراحت برای اثر داستانی ضعف بزرگیه.
به نظرم خاطرات این شهید در این قالب مظلوم واقع شده و ای کاش وقتی قصه‌گویی درستی شکل نگرفته، مستقل در قالب خاطرات شهدا چاپ میشد و نه به اسم داستان! 

        

          گفتن از مفهوم «مرگ» و توضیح دادنش برای بچه‌ها یک امر چالشیه، خصوصا که یک وقت‌هایی خود بزرگترها هم دقیقا نمی‌دونن با چه چیزی مواجه شدند، سردرگم‌ و حیرانند. 
این کتاب با یک قصه لطیف و پرمهر  سعی کرده مفهوم مرگ رو به کودک منتقل کنه. نکته مثبتش اینه که از رفتن به جهان دیگر هم حرف زده و اصلا با تکیه به همین مسئله، مرگ رو تعریف کرده و نه «نیستی». 
وقتی از مرگ حرف می‌زنیم شاید رنگ‌های ذهنیمون سرد و تیره و افسرده باشند ولی تصویرسازی این کتاب زنده، خوش‌رنگ و قشنگ بود. 
در مجموع دوست‌داشتنی و خوب بود. 
        

          اولین تجربه‌ی مقتل‌خوانی بود برای من
یاسین حجازی زحمت کشیده و یک ترجمه روان از نفس‌المهموم رو آماده کرده، من ترجمه دیگری از این کتاب رو هم داشتم با نام «در کربلا چه گذشت؟» که سخت‌خوانه نسبت به آه. 
در کل به عنوان یه اثر ترجمه‌‌ای ساده‌شده مقبول بود و خوندنش در ایام ماه محرم ارزشمند.
بخش‌های جالب توجه این مقتل پرداختن به قبل و بعد واقعه عاشورا بود، مقاطعی مهمی از تاریخ که ما کمتر از خود واقعه عاشورا در موردشون شنیدیم. 
        

          برای من که ‌مدت‌هاست به مفهوم «هجرت» علاقه‌مندم خیلی جذاب بود. این مجموعه که من از سر اتفاق و علاقه از این جلدش شروع کردم رویکرد اخلاقی معرفتی داره. بیان حاج‌آقامجتبی خیلی شیرین، روان و بسیار منسجمه و درعین‌‌حال غنی هم هست.  ابتدای هرجلسه تلاش می‌کنن مباحث جلسه قبل رو یه مرور کوتاه داشته باشن و این باعث میشه پیوستگی مباحث در ذهن مخاطب حفظ بشه. لذت بردم از هم‌نشینی با این کتاب در ایام محرم و به عنوان یه یادآور خیلی خوب و مفید بود. حسرتم اینه که چرا کتاب رو خلاصه‌نویسی نکردم. ترغیب شدم سراغ سایر جلدهای این مجموعه هم برم. 
        

          برای هر مسلمان شیعه‌ای که زیاد با زیارت عاشورا سروکار دارد یا خودش را موظف می‌داند به ذکر مصیبت اباعبدالله(ع)، آشنایی بیشتر با مفاهیم این زیارت واجب است. 
ذکر از روی معرفت کارکرد متفاوت و بیشتری دارد. رسالت این اثر مختصر همین است، معرفت‌افزایی بر مبنای زیارت عاشورا. 
شرح خوب و مختصری داشت و شبیه کتاب «بشنو از نی» از همین قلم، ارتباطی هم بین اجزاء زیارت برقرار کرده بود. 
در کل کتاب آنچنان مفصلی نیست اگرچه همین مقدار هم پربار بود. 
کتاب پیاده شده چند سخنرانی به ضمیمه چند دست‌نوشته است. به نظر می‌رسد حرف‌ها در جمعی مطرح شده باشد که زمینه‌ای از اندیشه و مدل فکری نویسنده داشته‌اند پس ناشر برای قابل فهم‌تر شدن بعضی تعابیر و حرف‌ها پاورقی‌های زیادی از آثار دیگر نویسنده اضافه کرده، تعدد پاورقی‌ها بسته به حوصله شما می‌تواند نکته‌ای مثبت یا منفی باشد. 
        

          یک کتاب بسیار مختصر و البته مفید. طبق مقدمه، محتوای این کتاب چیزی نیست که خود مرحوم صفایی در قالب کتاب تألیف کرده باشند بلکه پیاده‌شده دو سخنرانی و یک دست‌نوشته است، با این وجود منظومه و ساختار مرتبی در طرح و پیشبرد بحث دارد. 

نویسنده  نیاز آدمی به جلب توجه و دیده شدن را به رسمیت شناخته و در نظامی که توصیف می‌کند جایگاهی اجابت‌کننده برای آن تعریف می‌کند و از طرفی نقطه و ملاک تنظیم و علت محدودسازی در عدم تعرض به حریم دیگران را هم بیان کرده است.برای مثال توضیح می‌دهد که چطور حضرت فاطمه(س) که در برابر نابینا حجاب می‌گرفتند، در موقعیت دیگری سلمان را تعلیم می‌دادند و یا در جای دیگر به شکل عمومی خطبه خواندند. 
        

          نویسنده تلاش کرده در یک قالب متفاوت، با گرته‌برداری از دعای جوشن کبیر به بررسی ابعادی از شخصیت امام حسین(ع) و واقعه عاشورا بپردازه. 

        

          اولین کتاب کودکی بود که از سیدمهدی شجاعی می‌خوندم و تصور می‌کنم ایشون انقدری که در حوزه ادبیات آیینی برای بزرگسال تبحر دارند، در حوزه کودک خوب نیستند. قصه از زبان حضرت سکینه(س)روایت شده و شامل حجم نسبتا زیادی از وقایع عاشورا،با ادبیاتی که چندان مناسب کودک نبود.
        

          خیلی از آدم‌ها تو زندگیشون تجربه‌های متنوع دارن ولی واکاوی آموزنده‌ی تجربه‌ها دقت و هنر می‌خواد. 
«ابن مشغله» تجربه‌نگاری نادر ابراهیمیه، از مشاغل و موقعیت‌های مختلفش طی سال‌ها، با نگاهی به فرهنگ مشاغل و اندک مقداری جامعه‌شناسی زمانه‌ی زیست خودش در فضاهای کاری مختلف. 
و البته که این کتاب خیلی  بیشتر از صرف نگاهی ساده  به شغل‌هاست! 
دقت نظری که در روایت نویسنده وجود داشته، اثر رو ارزشمندتر کرده. 
        

          برش‌های مفیدی در مورد تغییر که انگار در دو بخش توسط استاد اخوت و شاگرد ایشون طی سفر اربعین نوشته شده. 
محتوای کتاب کاملا منسجم  نیست اما مطالب بسیار خوب و قابل استفاده‌ای داره، خصوصا در مورد موضوع اثر تغییر فرد بر تغییر اجتماع چندتا نکته خوب گفته شده بود. 
        

          آموزش تنظیم بلندی صدا به بچه‌ها، در مورد اینکه تو موقعیت‌های مختلف از چه صدایی استفاده بشه، کجا صدامون بلند باشه و کجا آروم و... 
در کل بامزه و جالب بود. 
        

          این کتاب، تاریخ ساده‌نویسی شده و جمع‌جوری بود از ماجرای حماسه صلح امام حسن مجتبی(ع). 
نویسنده ادعای داستان نویسی نداشت ولی نمی‌دونم چرا من با چنین پیش‌زمینه‌ای سراغش رفته بودم!  شاید اسمش چنین تصوری ایجاد کرده بود. 
روان بود، شاید تو یک ساعت جمع میشد و فایل رایگانش رو هم فراکتاب در دسترس مخاطب گذاشته. 
معتقدم ادبیات و فرمی که نگارنده انتخاب کرده بود برای همراه کردن مخاطب، خلاقیت نداشت و یک مقدار این بعد کتاب دچار ساده انگاری شده بود.
        

          نویسنده تلاش کرده مفهوم شوخی و تمسخر و تفاوت این دو رو به بچه‌ها یاد بده. 
اینکه حواسشون باشه دل بقیه رو به اسم شوخی نشکنن ، از اون طرف شوخی رو بفهمن و بابتش دلخور نشن. 
خوب بود جمعا و قابل توصیه. 
        

          این کتاب محبوب من و  همراه چندساله‌ی شب‌های قدرمه. 

برداشتی دلشنین با ادبیاتی خودمانی از دعای ابوحمزه ثمالی

هم ترجمه‌ی خوبی از این دعای عظیم و شریف داره و هم افزون بر ترجمه، واگویه‌ها و نجواهایی که از همون متن دعا گرفته شدن. 

ساختار کتاب به این شکله که چند فراز از دعا رو با ترجمه زیر نویس آورده و در چند صفحه بعد برداشت و نجواهاست و همین طور پیش میره تا دعا به اتمام برسه. 

من با این کتاب و کتاب دیگر جناب عباسی ولدی،«امام نامه»  که برگرفته از زیارت جامعه کبیره بود خیلی ارتباط گرفتم و شدیدا این دو کتاب رو دوست می‌دارم.