یادداشت‌های محمدحسین مالک‌پور (10)

            از خواندنش لذت بردم.کتاب چند روایت عالی دارد،دو سه تا معمولی و باقی هم در سطح خوبی هستند.
طرح جلد کتاب هم دلنشین و زیبا است.
کتیبه ای سفید برای واترلو،شش گوشه با رزولوشن کم،دیوانگان در پاییز و گیسوی حور در امین حضور را بیش از بقیه دوست داشتم.
همانطور که در مقدمه کتاب آمده،تفاوت روایت ها در کنار هم یک کلّ منسجم را تشکیل داده و گمان می کنم عدم یکدستی موضوع و لحن روایت ها اتفاقا نقطه قوّت کتاب است.
          

            ظرایف و زیبایی های بسیاری داشت امّا وزن قصّه کم بود.
کل سیر داستان و اتفاقات مهم آن محدود و معدود است،باقی کتاب توصیفات ذهنی و درونیات راوی درباره همان اتفاق هاست؛ به عبارت دیگر،به نظر من بین اتفاقاتی که داستان را جلو ببرد با ذهنیات شاعرانه راوی توازن برقرار نیست و لااقل گاهی مرا خسته می کرد؛ البته آن شاعرانگی قطعا زیبایی هایی هم در خود دارد،اما داستان را از تب و تاب و کشش لازم می اندازد.
از این جهت یا باید این ذهنیات تعدیل وکوتاه میشد، یا اتفاقات و نقاط عطف و تعلیق ها بیشتر میشد؛ البته متوجهم که داستان ورتر یک داستان کوتاه است،اما آن همه آب و تاب و درد دل های راوی با این کوتاهی تناسب ندارد و داستان پر و پیمان تری را اقتضا می کند.
البته شاید به سلیقه افراد هم مربوط باشد و برای بعضی ها همین حالات درونی ورتر اتفاقا مورد توجه و جالب باشد؛ اما برای طبع سرگرمی‌پسند و عجول من اینطور نبود!
          

            چند ماه پیش کتاب را خواندم اما یکهو به دلم افتاد که این کتاب لایق تعریف و تمجید و تبلیغ است و باید یادداشتی بنویسم.(خصوصا که دیدم اینجا هیچ یادداشتی برایش نوشته نشده است.)
مرحوم دکتر حمیدرضا صدر را خیلی ها می شناختند،منتقد سینما،نویسنده،کارشناس و مفسّر فوتبال؛ با چنان شور و حرارتی از فوتبال میگفت که انگار از عشق میگوید!از زوایایی به فوتبال می پرداخت که کمتر گفته شده بود.
خلاصه،پسری روی سکوها وقایع نگاری نویسنده از چند دهه فوتبال در ایران است؛نه به صورت آماری و ویکی پدیایی،بلکه روایت نویسنده از بازی هایی است که خیلی هایشان را در ورزشگاه دیده،از میانه دهه ۴۰ شروع میشود و تا دهه ۷۰ امتداد می یابد؛اما فقط این نیست،فقط ماجرای فوتبال نیست،در واقع کتاب روایتی از تاریخ اجتماعی سیاسی همین دوره هم هست؛ کتاب به اکثر وقایع سیاسی مهم اشاراتی دارد،مثل عملیات پنجه عقاب که از قضا بخشی از آن قرار بوده در امجدیه عملی شود!
یا این ماجرا که مسابقه بوکس محمدعلی کلی را همه دیدند و بخاطرش مدرسه نرفتند و اتفاقا باخت،بعد همه مغموم و مایوس با تاخیر از خانه بیرون زدند،جالب آنکه همان روز راننده های اتوبوس هم اعتصاب کرده بودند!
اگر فوتبال را دوست دارید،خواندنش توصیه می شود؛ دل من که خیلی لذت بی ادا و اطوار و ساده تماشای بازی های همای تهران،روی سکوهای امجدیه را خواست.