یادداشت‌های آمنه پازکی (14)

          وقتی قرار است دو داستان مجزا در دوره زمانی تاریخ پیش برود حتما باید یک خط و ربط کامل و محکم بین این دو داستان وجود داشته باشد تا خواننده در یک تعلیق جذاب برای کشف این خط و ربط باقی بماند‌ 
نویسنده محترم اگر تمرکز خود را برای همان قسمت جذاب داستان تولد عیسی مسیح و یحیی علیه السلام  نگه می داشت قطعا کتاب جذابی هم برای نوجوان و هم بزرگسالان می توانست بنویسد. 
داستان اول که در زمان حال اتفاق می افتد و مربوط به پسری است که راز بزرگی را درباره گذشته کشف می کند آنقدر شخصیت پردازی و فضاسازی سست و سطحی دارد که کوچکترین جذابیتهای داستانی با مضمون عاشقانه را هم نمی تواند در نظر مخاطب القا کند. 
        

          جالب بود این شیوه نگاه به قسمتهای طنز جنگ تحمیلی و تا حدودی دور کردن سیاهی از این دوران به گونه ای که خدشه به اصل مقدس دفاع وارد نشود بخصوص برای نوجوانان قابل تقدیر است.
        

          جالب بود داستان پنج پیامبر بنی اسرائیل که این بار از زاویه دید امتشان  بیان شده هم می تواند جذاب باشد. تنها نقطه ضعف آن نداشتن فهرستی برای منبع بود که احساس اعتماد و اطمینان به درستی داستان را زیر سوال می برد. چون بخشهایی به قصص قرآنی اضافه شده که مشخص نیست از کجا به دست آمده است.
        

          با نهایت احترام به نویسنده، اصلا سر در نیاوردم این همه زشتی و کلمات تلخ و تصویرسازی های چرک برای کدام دنیای انسان مفید بود؟ آن هم از زبان یک بانوی مسلمان... نه امیدی نه روزنه امیدی فقط کثیفی و سیاهی... 
        

          تقابل واقعی و قابل لمس بین زندگی سنتی و صنعتی، حقیقتی به نام عشق که حتی سرسخت ترین انسانها را می تواند به زانو دربیاورد. داستان ظریف و زیبا،  زمختی جامعه صنعتی شده بخشی از انگلستان را در نواحی جنوب ترسیم میکند. شما دایم بین آرامش طبیعت و هیاهوی صنعت دچار کشمکش هستید. ارزش بارها خواندن را دارد آن هم وقتی لازم‌ است از جنجال های زندگی فاصله بگیرید.
        

          یک رمان عالی با همه چیزهایی که یک مخاطب نیاز دارد تا از مطالعه آن لذت ببرد. شاید بعضی ها بالزاک را زیاده نویس بدانند و با داستانهایش ارتباط برقرار نکنند ولی به جرات می شود گفت که در انتخاب موضوع و ایده و نوشتن از تلخی های جامعه انسانی نویسنده ای باهوش و نکته سنج بوده. 
بابا گوریو یک تراژدی به تمام معناست شخصیت بابا گوریو را می توان یک پدر دلسوز و فداکار و تا حدی احمق دانست که برای به دست آوردن دل دخترانش تن به خواسته های نامشروع آنها می دهد تا کمی محبت ببیند اما دریغ از کمی توجه...و در نهایت با فلاکت از دنیا می رود. 
حس ترحمی که مخاطب نسبت به بدبختی های بابا گوریو در خلال خواندن داستان برانگیخته می شود هرگز از ذهنش پاک نخواهد شد و این یعنی موفقیت یک نویسنده در شخصیت پردازی بی نقص
        

          و اما گراهام گرین و پایان رابطه، هزاران حرف برای گفتن دارم و ندارم. اینکه چقدر راحت با جملات زیبا و تزیین شده در قالب تشکیک و نفی وجود پروردگار مضامین زشت و انحرافات اخلاقی خودشان را به خورد جامعه انسانی می دهند.
کتاب پر از زشتی است، مردی که به راحتی همسر مرد دیگری را می دزد، زنی که راحتتر تن به رابطه زشتی می دهد که هیچ توجیهی برایش ندارد شوهری که از هویج شلغم تر است در دفاع از ناموس و غیرت و در کل همه شخصیتهای این کتاب حال دل آدمیتت را بد می کنند. 
از لحاظ داستان نویسی با یک فضای چرک و تقریبا مجهول طرفیم فضا پردازی ها انقدر شفاف نیست که مخاطب با ان احساس راحتی کند.
نویسنده با ذکاوت هر چه تمامتر در پس و پیش کردن زمان داستان خلاها را پر کرده و با یک ترفند زیرکانه آن چنان مخاطب را گیج میکند که بیچاره از ترس گم کردن سر خط داستان به چیزهای دیگر فکر نمی کند.
انتخاب زاویه دید اول شخص مفرد برای القا کردن تفکرات و ایدئولوژی مبهم نویسنده برای پنهان کاری بهترین انتخاب بوده است....
در کل این کتاب را وقتی خواندید به خدا بیشتر پناه ببرید از شر هوای نفس و شیطان رانده 
        

          داستان من برمی گردم برگرفته از زندگی زبیده خاتون همسر هارون الرشید است که شیعه بوده و پس از شهادت امام موسی کاظم گرایشش لو می رود... 
ابتدای کتاب شروع خوبی دارد و مخاطب در انتظار به دست آوردن اطلاعات درباره نحوه شهادت امام و تاثیر این خانم است اما متاسفانه چنین اتفاقی نمی افتد.
در دل داستان اصلی به صورت اپیزود از داستانهای واقعی و سرگذشت ۶ زنی که قرار است رجعت کنند هم آورده شده است فارغ از اینکه استناد تاریخی وجود ندارد و مخاطب ناچار است برای صحت و سقم قضیه به منابع رجوع کند تا مرز بین تخیل و حقیقت را پیدا کند هر کدام از این داستانها از جذابیت خاص خود برخوردارند.
انتخاب زمان روایت با افعال حال به نظر من نه تنها جذابیت نداشت که اشکال زمانی هم در داستان ایجاد کرده است. 
شخصیت پردازی ها فاقد جذابیت است تا جایی که پیرزنی به نام حبابه بیشتر از اینکه شبیه یک شخصیت روحانی و معنوی باشد یادآور پیرزن داستان دیو و دلبر و سفید برفی است.
یکسری از حالتها دائم در متن تکرار شده که گویی نویسنده چیزی برای ارائه بیشتر نداشته مثل حلقه مویی که دایم دور انگشت پیچیده می شود و سرفه های گاه و بیگاه پیرزن بعد از سه صفحه حرف زدن!
یک نکته ای هم در مورد داستان وجود دارد که قطعا اشتباه زمانی بوده و نویسنده به آن دقت نکرده سن عروس و پسر پیرزن که در آن زمان یا باید مرده می بودند یا سن نوح داشتند... 
در هر حال پیشنهاد می کنم این داستان را بخوانید. 
        

          تقریبا همه داستانهای دافنه به نوعی رئال مرموز و رازآلود هستند و این یکی هم همینطور. شامل چند داستان کوتاه بلند بود که فقط اولی اسمش آنا بود و از همه جالبتر هم همان بود. 
در همه داستانهایش طوری دو پهلو حقیقت پنهان می شود که نمی توانید به لایه های درونی به راحتی دست پیدا کنید و در نهایت متوجه نمی شوید که ماجرا چه بود.
اما خواندنش را توصیه می کنم مخصوصا داستان اول آنا
        

          بیش از یک سال است که با این کتاب زندگی می کنم به دلایلی هر از گاهی بعضی بخشها را بارها می خوانم.
روند ترتیب و توالی نشانه های ظهور و اشراف کافی و کامل بر روی آنها کمک می کند تا در این روزهای پر فتنه و دور از امام بی هدف و سرگردان نبود. یکی از کتابهایی که ترتیب دقیق حادث شدن نشانه های ظهور را بر اساس روایات به خوبی به تصویر کشیده است. 
        

          عالی عالی عالی
هر چه از زیبایی محتوا استفاده ارزشمند و به جا از کلمات و توصیفات بگوییم باز هم حق مطلب ادا نمی شود. 
داستان گرچه ساده اما به شدت پیچیده و درونگراست مردی که وارد یک جامعه بسته و رستگار می شود که غیر از خودشان با کسی در ارتباط نیستند و خود را بهترین مردمان جهان می دانند. 
مرد تازه وارد تصمیم می گیرد ایمان آنها را بیازماید و ... 
این کتاب کوتاه پر از مفاهیم عمیق انسانی است. 
هر کسی یک بار باید در زندگی ان را بخواند. 
        

          برخلاف آنچه انتظار می رود نه تنها روشنگری در مورد فرقه ضاله بهائیت در این داستان انجام نمی شود یلکه شاهد عنوان شدن بی پروای یکسری مسائل جنسی و صحنه های اروتیک به سبک فیلم‌های هالیوودی هستیم. 
و اینکه پرونده های امنیتی یا باید تحت تخیل نویسنده ساخته و پرداخته شوند یا مستندات واقعی برای آنها وجود داشته باشد که متاسفانه در طول سالهایی که ایشون داستانهایی تحت عنوان مستند داستانی امنیتی منتشر کردند هرگز نتونستند صاحب نظران و منتقدان رو قانع کنند که مستندات و مدارک مستدلی برای این داستانها وجود دارد.
        

          داستان آنفولانزای نیویورکی که طبق اظهارات چکیده کتاب یک کتاب جنایی با چاشنی امنیتی است به ندرت می تواند انتظار خواننده را از بابت رعایت نکات امنیتی و جذابیتهای غیر قابل حدس یا خط تعلیق اولیه برآورده کند. روند ابتدایی داستان پیچیده تر از انتهای آن است. تغییر مدام زاویه از اول شخص به سوم شخص یا دانای کل نه تنها جذابیت بیشتری ایجاد نکرده بلکه روند آرامش خاطر خواننده را دائم برهم‌می زند. 
و نکته بسیار اساسی و مورد نقد این کتاب ورود به حریم شخصی یک زن و مرد است که متاسفانه به سبک داستانهای زرد شاهد هستیم مواردی از جذابیتهای جنسی و صحنه های عشق بازی از زن و مرد داستان به تصویر کشیده شود که ورود به چنین محدوده ای ارزش و اعتبار یک کتاب را می تواند به شدت پایین بیاورد.
        

          اینکه مد شده و به هر داستانی برچسب رمان می زنیم یک اشتباه برداشتی از تعریف رمان و داستان بلند است. رمان یکسری مشخصات و الگوهایی دارد که کمترینش تعداد کلمات و بازه زمانی شرح داستان است. ادواردو هیچ کدام از مولفه های رمان بودن را ندارد اما در قالب داستان بلندی مبنی بر واقعیت زندگی ادواردو آنیلی قابل قبول است. گرچه این داستان آنقدر که به حاشیه می پردازد از ادواردو حرفی نمی زد چون اطلاعاتی برای بازگو کردن دردسترس نویسنده وجود نداشته. 
وقتی اسم داستانی براساس شخصیت اصلی یا قهرمان انتخاب می شود میطلبد که همه تمرکز نویسنده بر روی رفتارها اعمال و حتی زیربنای فکری شخصیت مورد نظر باشد. و متاسفانه ادواردو در این بخش هم نمی تواند نظر مخاطب را جلب کند.