یادداشت نیما اکبرخانی

                از این فوق العاده‌تر نداریم. من برای بار سوم سه‌گانه رو خوندم و باید بگم بیش از دو دفعه‌ی قبلی لذت بردم.
یکی از چیزایی که در این مرتبه خیلی به چشمم اومد این بود که این همه غم و غصه در آخر داستان و در طول ضمایم نثار آدم می‌شه و همه‌ش با بغض خوانده می‌شه در حالی که داستان یک پایان خوش به معنای واقعی کلمه‌ست. این خودش خیلی جذابه.
به قول مرحوم ونه‌گوت " آری رسم روزگار چنین است"