یادداشت سهیل خرسند

        رمانی با موضوع جذاب، شروعی عالی، پرداختی خسته‌کننده و نهایتا پایانی ضعیف و دل‌سرد کننده.

فارنهایت ۴۵۱ یک رمان پادآرمان‌شهری‌‌ست. موضوع مورد بحث در این رمان، موضوعی‌ست که ما کتاب‌خوارها را جذب خود می‌کند... در فارنهایت ۴۵۱، آتش‌نشان‌ها آتش‌ها را خاموش نمی‌کنند، بلکه خود آتش برپا می‌کنند. آن‌ها کتاب‌ها را به آتش می‌کشند و وظیفه دارند به جهت حفظ امنیت شهروندان و آرامش جامعه تمام کتاب‌ها را بسوزانند. 
شخصیت اصلی کتاب شخصی‌ست به نام گای مونتاگ. داستان از آن‌جا شروع می‌شود که با او و زندگی آرامش آشنا می‌شویم، اما این آرامش قبل از طوفان تا زمانی ادامه دارد که او شروع به خواندن کتاب‌های قاچاق می‌کند، تا اینکه...

در کتاب می‌خوانیم:
"دانش عین قدرت است!" 
در نتیجه در این پادآرمان‌شهر، به خاطر ترس حاکمان ابله از دانش، با سانسور و سرکوب آزادی بیان روبرو هستیم. درست است که این فقط یک رمان است اما فراموش نکنیم که دست‌کم برای ما ایرانی‌ها که تا به حال رنگ آزادی بیان را ندیده، طعمش را نچشیده‌، با سانسور و خفقان بزرگ شده و زیسته‌ایم، داستانش غریبه نیست. برای همین است که با خواندن کتاب‌هایی از این ژانر، احساس نزدیکی می‌کنیم و ذهن‌مان در هر پاراگراف به دنبال شباهت‌ها با دنیای واقعی خودمان می‌گردد.
همان‌طور که در ابتدای ریویو نوشتم، موضوع رمان بسیار جذاب بود اما معتقدم این کتاب در سطح یک رمان نبود و نویسنده می‌بایست آن را در قالب یک داستان کوتاه جمع می‌کرد. پرداخت موضوع نه تنها خوب یا معمولی نبود، بلکه بسیار ضعیف بود، گویا شخصی اسلحه روی سر نویسنده گذاشته بود، یا با چوب دنبالش کرده بودند که وقایع با این سرعت به پیش می‌رفت! 

از خواندن این رمان نه تنها پشیمان نیستم بلکه دوستش هم داشتم اما آن‌طور که سایر خواننده‌ها از آن تعریف و تمجید که هیچ، بلکه ستایشش کرده‌اند! چنین و چنان نبود و در نتیجه: حال یک کتاب‌خوار را آن‌چنان‌تر نمی‌کند.