یادداشت مهدیه فتحی

                آرامش چیزی نیست که در انزوا و یا در ارتباط برقرار کردن با آدمها به دست آورد
آرامش را میتوان با خلق کردن هنری به دست آورد
ژان پل سارتر در این کتاب مردی را به تصویر میکشد که تنها و جدا از همسرش و بدون فرزند میگذراند
و دستی هم در پژوهش کتاب های تاریخی دارد
و بیشترین فکرش وجود است
او در انتهای دهه شصت زندگی اش دچار پوچی و تهوع میشود
در نتیجه درمی یابد که موسیقی چیزی هست که بهش آرامش میدهد و همینطور با نویسندگی و نوشتن کتاب به زندگی اش معنا دهد و اینطور احساس زنده بودن میکند...