یادداشت عطیه عیار
چطور انقدر قشنگ بود؟ چطور انقدر بینظیر بود؟ چقدر خوب زنانههای زری رو توصیف کرده بود. خود زری بودم و نبودم. چقدر حسش میکردم و چقدر حسرت خوردم از عشقش و ناکامی عشقش. کاش دوران یوسفها زودتر بیاد. چقدر خوب بیزاری مردم از اشغالگری و ظلم رو نشون داد و در عین حال راه و روشهای اشتباهی هر دسته و نفر میرفت برای مبارزه. نه به خانکاکا که فقط دنبال وکالت بود و نه به ملک سهراب که برادرکشی کرد. قربان این خاک خسته ایران! بگذریم که سیمین چقدر دلش از مذهبیها پر بود و هر جا تونسته بود لگدی محکم نثارشون کرده بود.
2
(0/1000)
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.