بریده‌ کتاب‌های ز.مسعودی

این هم حقیقتی از حقایقی بی‌شماری که تو شانس پی بردن به آنها را از دست داده‌ای: در آتش انتظار ثروت و عشق و آزادی می‌سوزی و آب می شوی؛ در تلاش برای به دست آوردن حق خودت از پا درمی‌آیی و وقتی آن را به دست می‌آوری دیگر برایت لذتی ندارد. در نتیجه آن را هدر می‌دهی؛ به آن کاملا بی‌اعتنا می‌شوی و دلت می‌خواهد به عقب برگردی و مبارزه و درد و رنج را از سر بگیری.

خاطره‌پردازی خوب درباره‌ی بلای دردناکی که روزگارِ بدکردار بر سرتان آورده نیست؛ درباره‌ی اتفاق‌های بعد از آن است. خاطره‌پردازی خوب درباره‌ی این است که آدم‌ها تحت فشار چقدر تغییر می‌کنند، نه درباره‌ی اتفاق‌های بدی که ممکن است سر هر کسی بیایند. اتفاق‌های بد را که در اخبار شبانگاهی هم می‌شنویم.

روسو به رغم تاکید بر حقوق طبیعی فرد و لزوم آزادی و برابری افراد، با صراحت این حقوق را تنها برای مردان می‌دانست. او معتقد بود از آنجا که منشا حقوق طبیعی برای انسان خردمندی اوست و چون در خردورزی زن تردید است، نمی‌توان او را واجد این حقوق دانست. روسو در کتاب معروف خود به نام امیل که منشور بزرگ آموزش و پرورش زمان خویش محسوب می‌شود، نوشت: «زن فقط برای مرد وجود دارد؛ یعنی برای این خلق شده است که پسند او واقع شود و او را اطاعت نماید. این اقتضاء طبیعت است. وظایف زن و مرد یکی نیست... و آنهایی که از مساوات زن و مرد طرفداری می‌کنند، پرت می‌گویند».

اگر فرصتی دست بدهد حاضریم برای کارهای کثیفی که به خاطر منافع پستمان انجام می‌دهیم، احساسات شهوتناکی که در آتش آنها می‌سوزیم و عشقی که قلبمان را می‌شکند، هدف والاتری بیابیم.

نوشتن درباره‌ی زندگی خودتان گاهی شبیه باز کردن راه‌آبِ گرفته است. آن‌قدر زور می‌زنید و تقلا می‌کنید تا آب راه باریکی باز کند و جاری شود. لحظه‌ای مهم و معنادار پیدا کنید و بعد، راهی برای قاب کردن آن لحظه بیابید.

در یکی از همین کافه‌نشینی‌ها به سرمان زد باشگاه نویسندگی خودمان را راه بیندازیم. نقشه‌مان ساده بود. هر روزِ هفته باید پانصد کلمه می‌نوشتیم و نوشته‌هایمان را به یکدیگر می‌دادیم. هر جای نوشته‌های طرف مقابل را که دوست داشتیم با ماژیک شبرنگ زرد مشخص می‌کردیم و بعد، نوشته‌ها را به یکدیگر برمی‌گرداندیم. ایده‌اش را از استادی گرفته بودم که سال‌ها پیش در دانشگاه ایالتیِ پرطمطراق سان‌فرانسیسکو درس می‌داد. تکالیف را جمع می‌کرد و روی جمله‌هایی که چشمش را می‌گرفتند با ماژیک شبرنگ زرد خط می‌کشید. وقتی کاغذها را به دانشجوها برمی‌گرداند، همه‌شان چیزی ــــــ دست‌کم یکی‌دو پاراگراف‌ــــ داشتند که به آن افتخار کنند.

اگر آدم گناه کرد و موفق شد، آن گناه به عقیده ی خودش و دیگران گناه نیست ولی اگر موفق نشد، آن وقت گناه، گناه است و باید جبرانش کرد .