بریده‌ کتاب‌های فاطمه ورشابی

برخی از بزرگ‌ترین ایده‌ها، هنرها و نوآوری‌های ما، از نظریه تکامل گرفته تا گل‌های افتابگردان ونگوگ، محصول ذهن اشخاص ساکت و آرامی‌اند که می‌دانستند چطور خودشان را با دنیای درونشان و گنجینه‌هایی که آنجا یافت می‌شود همساز کنند. بدون درونگراها، دنیا عاری از این‌ها بود: نظریه‌ی جاذبه زمین نظریه نسبیت در جستجوی زمان از دست رفته‌ی پروست پیتر پان ۱۹۸۴ و مزرعه حیوانات جورج اورول فیلم فهرست شیندلر گوگل هری پاتر ...

مرگ نیرویی تطهیرکننده و التیام‌بخش دارد. بدگویی و حسد، خصومت و سوتفاهم همه در برابر عادی‌ترین گورها به خاموشی می‌گرایند.

هرگاه آدمیان درکی واقعی از چیزها پیدا کنند، خواهند فهمید که نجات از گناه، نعمت بسیار بزرگ‌تری از نجات از مصیبت است.

هر بدی‌ای در خود خوبی‌ای هم نهفته دارد، و چیزی بدتر نیز همراه آن هست.

چه بسا پادشاهانی که از عواقب زاده شدن در رفاه ابراز تاسف کرده‌اند، و آرزو کرده‌اند که کاش در میانه‌ی این دو حد قرار گرفته بودند، جایی بین فقرا و اغنیا، و گفت انسان‌های دانا شهادت می‌دهند که معیار سعادت واقعی همین است، و دعا می‌کنند که نه فقیر باشند و نه غنی.

آه، چقدر سخت است تنها فردی باشی که حقیقت را می‌داند!

او فکر کرد:" خداوند زمین‌های بسیار زیادی دارد، اما آیا به من مهلت می‌دهد در آن‌ها زندگی کنم؟"

اگر مرگ فقط نابودی جسم بوده؛ پس من اشتباه می‌کردم که از آن می‌ترسیدم. مرگ یک آسایش است، خوابی که در آن همه‌ی نگرانی‌هایم را فراموش می‌کنم.

او به این نظریه معتقد بود که هرکس برای درک انسان بودن با نیشتر به شکافتن مسائل پرداخته، چیزی جز مناظر هولناک نیافته!

ولی گاهی کسانی که خیلی شوخی میکنند ممکن است خودشان غمگین باشند، درست است؟

این چیزی بود که مردها، مردم، همه از دخترها انتظار داشتند: زیبا، عزیز دردانه، لوس، خودخواه و بی مغز. دختر باید چنین باشد تا عاشقش بشوند. بعد مادر میشود و تمام وجودش را وقف بچه هایش میکند. دیگر خودخواه نخواهد بود، ولی تا ابد بی مغز باقی می ماند.

آدم‌های غمگین، خودپسند، مغرض، غیرمنصف و ظالم حتی به اندازه‌ی آدم‌های دیوانه هم قادر به درک یکدیگر نیستند. غم باعث اتصال افراد نمی‌شود، بلکه بین آنان فاصله می‌اندازد و حتی بی‌عدالتی و بی‌رحمی در افراد غمگین بیشتر از افراد شادمان دیده می‌شود.

هربار که سفر می‌کنم، بیشتر به این باور می‌رسم که ریشه‌های ما عمیق‌تر از آن است که بشود بریدشان و رفت. در سرزمین ما خیلی چیزها ایده‌آل نیست. محدودیت‌ها و مشکلات را می‌دانم. اما هرچه باشد مال خود ماست. ارث پدرمان است. غمش را فراوان می‌خوریم اما شادی هم کم ندارد...می‌مانیم و شادی‌هایش را زیادتر می‌کنیم.

همیشه فکر می‌کنم تبلور نهایی زیبایی آفرینی خداوند، در خلقت اسب ظاهر می‌شود. موجودی زیباتر از آن وجود ندارد. این که نجیب است یا نه را نمی‌دانم اما زیبایی‌اش را می‌توانم بفهمم.🐎

در کوبا کسی حق ندارد دوتا خانه داشته باشد.دولت معتقد است هر خانواده فقط یک خانه نیاز دارد و اگر خانه‌ی دومی داشته باشد به این معناست که می‌خواهد حق هموطنش را بخورد و او را استثمار کند.

بغلش می‌کنم و می‌اندازمش به هوا و از خنده ریسه می‌رود. مثل همه‌ی بچه‌های دیگر جهان است؛ بی بغض و آرام. در دنیایی که شبیه دنیای همه‌ی بچه‌هاست و آدم را مثل همیشه به فکر می‌برد که این دنیای مشترک، از کجای زندگی آدم‌ها، جدا می‌شود که دیگر تاب تحمل هم را نداریم. بچه‌های کوبایی و آمریکایی، بچه‌های آذری و ارمنی همه شهروندان یک جهان‌اند که ناگهان بزرگ می‌شوند، می‌پاشند از هم و پرتاب می‌شوند به دنیاهایی که آدم‌هایش تاب تحمل هم‌وطن‌هایشان را هم ندارند، چه برسد به اینکه شهروندان دیگر دنیاها را تحمل کنند.

انگلیسی هم که خب طبیعتا نمی‌داند. اما انگار همین ندانستن‌ها آدم را به زبانی دیگر مسلط می‌کند. زبانی رویایی از لبخند، نگاه، حرکات صورت و دست و هر آن چیز دیگری که در محدوده‌ی واژه‌ها نمی‌گنجد.