بریده‌ کتاب‌های محدثه سلمانی

می توانم برایت بگویم؛ از همه آن چیزها که نمی توانم تغییرشان بدهم. می توانم برایت بنویسم؛ از تمام آن کسان که نمی توانم دردهایشان را حتی تقلیل بدهم.

امیلی بار دیگر جذابیت و کشش اجتناب ناپذیر شخصیت او را حس کرد. کششی آن قدر قوی و محکم که احساس کرد جرئت ندارد به چشم هایش نگاه کند. اما در همان چیزی را پیش خودش اعتراف می کرد که خاله الیزابت حتما از شنیدنش پس می افتاد. دلش می خواست تدی همیشه و همه جا کنارش باشد

هیچ کس نمی خواهد بداند زیر سنگ ها چیست، آن هم وقتی که عقرب های زهرآگین زیر آن کمین کرده و تصویر خودساخته از قوم موجود و جاه طلبی های ارضی اش را هدف قرار داده اند. هدف جدی نوشتن تاریخ ملی کشف تمدن های گذشته نیستند؛ هدف اصلی اش تا به امروز ساخت فراهویت و تثبیت سیاسی وضعیت کنونی بوده است.

انسان در عصر امام حسین(ع) در نهایت درجه انحراف عمومی به سر می برد، انحرافی که با انحراف حکومت آغاز و سپس به همه بخش های جامعه و در نهایت به جان مردم کشیده شد و بر وجدان ها پیروز گردید یا آن ها را مسخر خویش کرد و به ملکیت خود درآورد یا برآن چیره شد و تمایلاتشان را تغییر داد.

در روایات آمده که کعبه قلب اسلام است؛ ((لایزال هذا الدین قائما ما قامت الکعبه)) تا کعبه باقی است این دین هم باقی است. کعبه قلب اسلام و نشانه اسلام است و اسلام تا وقتی باقی است که کعبه مورد احترام و محل طواف مسلمانان باشد. امام حسین(ع) با شهادت خود کعبه و اسلام را دوباره زنده کرد و این قلب را از ایستادن باز داشت و لبریز از خیرخواهی و خون و حرکت کرد.

((معده های خالی و انبان های گرسنه از من پر خواهد شد))غرض از کشتن من جز پر کردن شکم ها و جیب ها نیست. بدون بازدارنده و مانعی از دین و انسانیت برای شکم ها و جیب هایشان می کشند و می درند؛ و حسین برآن بود این مسئله را در سفرش ثابت کند

هدف یزید از شعر ابن ذی بعره که به آن استشهاد کرد آشکار می شود. او در حالیکه با خیزران خود بر لب و دندان پسر پیامبر(ص) می زد گفت: لعبت هاشم بالملک فلا خبر جاء و لا وحی نزل چه کسی این حرف را می زند؟ یزید. او خودش را امیرمؤمنان می نامد و بر منبر رسول خدا می نشیند و به نام اسلام بر مردم حکومت می کند[اما] از درون اسلام را به مبارزه می خواند و آنچه با فداکاری ها و مجاهدت ها و مصیبت ها به دست آمده است را ابزاری برای فرمانروایی می داند نه پیامی برای آزادی انسان ها

روی هم رفته آزادی اراده و لطافت احساسات و رشد عقل، سه عنصر کلیدی در تعیین سرنوشت به شمار می روند و اگر انسان اراده ای قوی و فکری باز داشته باشد و از عواطف انسانی در برابر جامعه برخوردار باشد، خواهد توانست برنامه ای موفقیت آمیز برای آینده خود طرح ریزی کند

من روایتی با سند صحیح دیدم که می فرماید:وقتی شخصی که کاری را مداوم انجام می داده به خواست و اراده خداوند از ان کار روی گرداند، شب قدر در تمام سال وی تسری می یابد.

طی سخنرانی های مفصلی که ایراد گردید، از مردم نیکوکار خواسته شد تا به خاطر برافکندن ریشه تنبلی و گدایی هرگز به گدایان حرفه ای کمکی نکنند بلکه هرکس می خواهد کمکی به آنان کند اعانه خویش را مستقیما به صندوق ویژه این کار واریز نماید. پس از همه این اقدامات بود که گدایان و بیکاره ها از گدایی مایوس شدند و به همان اعانه کمیسیون خانواده قناعت و کم کم زندگانی آبرومندانه ای را شروع کرند.

هرکجا عاطفه و احساسات پاک حکمفرماست همکاری، فداکاری و از خود گذشتگی نیز نمایان است. و از آنجایی که بانوان بیشتر به اصول عواطف می اندیشند، پیوسته ارقام کمک های آنان به مراتب بیش از مردان است و به همین دلیل پیش از آنکه جلسات آقایان بتواند سرمایه ای بهم بزند گروه بانوان توانستند با جمع آوری اعانات خودشان موسسات فراوانی را در لبنان پدید آورند که از آنجمله موسسات زیر را نام می بریم. 1_مدرسه پرستاران و کمک پرستاران 2_کلاس مبارزه با بیسوادی 3_کودکستان 4_مدرسه نمونه برای دختران 5_مدرسه تربیت خانه داری، آموزش خیاطی کمکهای اولیه، دفاع غیر نظامی و برنامه های آموزش دینی و فرهنگی پ. ن:این کتاب سال51چاپ شده و رسم الخطش قدیمیه. من برای رعایت امانت عین خود رسم الخط کتاب رو اوردم

گفتیم جامعه توحیدی باید در مسیر وحدت باشد و برای آنکه در مسیر وحدت باشد باید ارتباط متقابل مردم با یکدیگر پیوسته افزایش یابد و برای آنکه ارتباط افزایش یابد، به دنبال عامل آن گشتیم که تعامل کردن است و شرط تعامل تفاوت در توانمندی هاست. بنابراین، برای آنکه بتوانیم جامعه را احیا کنیم، باید بتوانیم جریان متبادل ایجاد کنیم و این تبادل از راه توانمندی ها صورت می گیرد.....هر اندازه توانمندی ها بیشتر باشد تعامل بیشتر می شودبنابراین از پایه های اصلی جامعه یکتا پرستان این است که بتواند استعداد ها و توانمندی های هر فرد را رشد دهد.

هر انسان مخلوقی، ناتوان و معذور است. ناتوان بودن انسان یعنی اینکه انسان معصوم نیست. یعنی اینکه حق مطلق نداریم. معذور بودن یعنی اینکه هر انسانی خطا می کند و اگر خطا کرد به این معنا نیست که از دایره همکاری خارج شود، بلکه او نیز همچون دیگران در معرض خطاست و می توان از او انتقاد کرد و...

هر اقدامی مسئولیتی دارد، چون با وحدت و یک پارچگی جهان در ارتباط است.

مسئولیت وجود دارد و نمی توان از آن گریخت،چون این طور نیست که آفریدگانی متفاوت با یکدیگر وجود داشته باشد. همه چیز در این دنیا برای هدفی آفریده شده و برای آن، اندازه یعنی نقش معینی قرار داده شده که باید آن را ایفا کند. پس من نباید خود را حقیر ببینم و به خود بی اعتنا باشم و کار خود را بی اهمیت بشمارم.

وقتی من احساس می کنم که این جهان آفریده خدای واحدی است، به این نتیجه می رسم که همه رخدادها و حرکت ها و ماجراها و گردش شب و روز و خورشید و ماه و آسمان ها و زمین و به تعبیر قرآن حرکت کشتی در دریاها، همه این ها را، موجودی واحد و آفریدگاری واحد به حرکت در آورده است. البته خدا شخص نیست،وجودی خالق که همه چیز را به حرکت درمی آورد.بنابراین این حرکت ها تصادفی نیست؛ هوشمند و هدفمند است و مجموعه جهان هستی واحد یکپارچه است که حرکتی هدفمند دارد. ایمان به خدای یگانه چنین احساسی را در انسان پدید می آورد. طبیعتا انسانی که چنین احساسی درباره آفرینش و موجودات دارد، دیگر احساس تنهایی و غربت و وحشت نمی کند؛ بلکه با جهان انس می گیرد و احساس می کند جهان هستی او را در مسیر حق همراهی می کند.

از رهگذر نامحدود بودن، انسان تاثیر روانی دیگری را احساس می کند:احساس آرمان خواهی و بلند پروازی،زیرا وقتی احساس می کنم که مجال زندگی من به این قبیله یا این شهر یا این کشور یا کره زمین محدود نمی شود بلکه خدا و پروردگار من آفریننده همه چیز از ازل تا ابد و آفریننده زمین و آسمان،آفریننده مرگ و زندگی، آفریننده پیدا و پنهان و آفریننده همه چیز است،در اینصورت احساس می کنم که رهبر من و سلطان من و پروردگار من میدان و صحنه ای گسترده دارد. و این میدان برای من و عرصه فعالیت و حرکت من است

قرآن می گوید:((و ما خلقت الجن و الانس الی لیعبدون)) معنای لیعبدون براساس تفاسیر قرآنی شناختی است که به پرستش می انجامد و منظور از شناخت، شناخت نیروهای آفرینش است. همان طور که گفتیم، جانشینی خداوند در زمین نیز همین است:((و علم آدم الاسماء کلها)) یعنی وقتی انسان نیروهای جهان هستی را بشناسد، بر آن ها چیره می شود و جانشین خداوند در زمین می شود و با رشد انسانیت انسان، وجود او نیز رشد می یابد

((المغضوب علیهم)) کسانی هستند که حق را شناختند، ولی آن را انکار کردند و ((الضالین)) کسانی هستند که حق را نشناختند. این مفهوم بر فرقه هایی از یهود و فرقه هایی از نصارا تطبیق می کند و در هر عصری نیز بر گروهی تطبیق می کند.

این همان چیزی است که امام حسین(ع) می فرماید:((مرگ سزاوارتر از زندگی ننگین است و زندگی ننگین سزاوارتر از ورود به جهنم است.)) یعنی حد و مرز کرامت، خشنودی خداوند است. اگر کرامت داشتن من به خشم خداوند و رفتن به جهنم بینجامد، چنین چیزی کرامت نیست.