هرقدر یک مرد بیشتر سعی در نشان دادن قدرت جنسی خودش داشته باشد کمتر به موفقیت می‌رسد؛ این قانون در شرایطی که زن در تلاش برای رسیدن به ارگاسم واقعیست نیز صدق می‌کند. لذت، یک عارضه یا محصول جانبی بوده و باید هم به همین صورت باقی بماند. اگر به هدف واقعی تبدیل شود، نابود شده و قدرت واقعی خود را از دست می‌دهد.

من گمان کردم که در انجام کارهای خاصی ناتوانم: مثلا بدون اینکه بخوابم، یا اگر فلان چیز را نداشته باشم، نمی‌توانم به زندگی خود ادامه دهم. اما ثابت شد که همه اینها خیالی بیش نبوده است!

می توان همه چیز را از انسان گرفت مگر یک چیز : آزادی انسان در انتخاب رفتارش در هر شرایط و نیز انتخاب راه خود.

کیست که در این دنیای وانفسا و نبرد میان مرگ و زندگی که دیر یا زود به سراغشان می آید، کسی را به خاطر الویت دادن به دوستانش ملامت نماید.

وقتی فرد می‌فهمد که به خاطر اتفاقی باید رنج بکشد باید این رنجها را به عنوان وظیفه اصلی و مربوط به آن واقعه بپذیرد. او باید این واقعیت را قبول کند که حتی در رنج کشیدن هم، او در دنیا تنها و بی‌مانند است. هیچ کس نمی‌تواند او را از رنجهایش نجات دهد یا به جای او رنج بکشد. موفقیتِ مختص به او در پس رنجی نهفته است که تحمل می‌کند.

عشق، عالی ترین و نهایی ترین هدفی است که بشر در آرزوی آن است..

داستایوسکی می‌گوید:《 من تنها از یک چیز می‌ترسم و آن اینکا شایستگی رنج‌هایم را نداشته باشم.》

ما که در اردوگاه کار اجباری زندگی می‌کردیم، به چشم می‌دیدیم مردانی را که به کلبه های دیگر می‌رفتند و دیگران را دلداری می‌دادند و آخرین تکه نانشان را هم به آنها می‌بخشیدند. درست است که شمار این مردان زیاد نبود، اما همین هم ثابت می‌کند که همه چیز را می‌توان از انسان گرفت مگر یک چیز، آزادی گزینش رفتار خود در هر شرایط موجود و گزینش راه خود.

نجات بشر در عشق و با عشق است ... اگر همه چیز را از انسان بگیرند، باز هم حتی اگر یک لحظه و یک دم هم که شده می‌تواند خوشبخت بماند. و آن، زمانی است که به محبوب خویش بیندیشد.

آنچه موجب مرگ من نشود، مرا نیرومند تر میسازد [نیچه]

من تنها یک چیز را می‌دانستم که آن را در آنجا آموخته بودم ،و آن این بود که عشق از جسم معشوق هم بس فراتر می‌رود و معنای ژرف خود را در هستی معنوی شخص و در درون او می‌یابد،حال دیگر فرقی نمیکند که معشوق حاظر باشد یا نباشد ،مرده باشد یا زنده ؛این دیگر اهمیتی ندارد...

((چنان زندگی کن که انگار بار دوم است که پا به عرصه وجود نهاده‌ای و اکنون در حال ارتکاب همان خطاهایی هستی که در زندگی نخست خویش نیز مرتکب شده بودی.))

ماشینی تر شدن شکل زندگی به بحران شدت می‌بخشد زیرا با کم کردن ساعات کار، اوقات فراغت کارگری معمولی زیادتر می‌شود و بدبختانه بیشتر این افراد نمی‌دانند که با اوقات فراغت خود چه کنند. نمونه ی ساده و آشکار این مسئله چیزی است که به آن "نوروز یکشنبه" می‌گوییم. نوروز یکشنبه افسردگی ویژه ای است که در این روز بخصوص چون افراد به‌کار اشتغال ندارند، به سراغ آنها می آید و علت آن تهاج اندیشه هایی است که شخص در روزهای کار و مشغله اکثرا به آن توجا ندارد و در روز تعطیل متوجه می‌شود که از زندگی خود خشنود نیست و معنا و ارزشی که این همه تلاش و زحمت را توجیه کند، وجود ندارد.

آن کس که چرایى زندگى خود را یافته، با چگونه‌اش نیز خواهد ساخت. - نیچه

هیچ‌کس هنوز به این حقیقت پی نبرده بود، که: همه‌چیز ما را از ما خواهند گرفت.

زندگی اجباری درون اجتماع، ممکن است به گریز انسان از آن اجتماع حتی اگر شده برای چند دقیقه بینجامد.