بریده‌ کتاب‌های شنبه آرام؟

استراحت همیشه هست؛ ولی ارتباط با خدا ممکنه توفیقش از آدم گرفته بشه

با نگرانی گفتم: "پس خیلی خطرناکه!"نفسش را پُرصدا بیرون داد:"بله خیلیا رو به شهادت می رسونن" "چقدر قساوت بار!"؛ "اونا دشمن خونی جمهوری اسلامی ان"

یک بار گفت: «اگه تو توی خونه این همه زحمت نکشی، من نمی تونم با قدرت کار کنم و پروژه ها رو جلو ببرم. خدا می دونه شوخی نمی کنم و نمی خوام بهت روحیه بدم، عین حقیقت و واقعیته.» می گفت: «خانوم! خدا وکیلی اگه خدا بخواد به من صددرصد اجر و پاداش بده، به عزت و بزرگیش قسم، شصت درصدش حق توئه و چهل درصدش حق من.

یادتونه وقتی پرسیدم: آقاجون! چرا ان قدر منتظر محسنی، چی گفت؟» گریه حرفش را برید. مکثی کرد تا خودش را کنترل کند. بعد ادامه داد: «گفت: آقاجون! محسن مرد خداست.

«بوی گل می آید و گل رفته است.»🥺

حتی یه بارم حاج قاسم بهشون گوشزد کرده و گفته من هرگز اجازه نمیدم فخری زاده رو ببرید کربلا؛ دانشمند هسته ایه و احتمال ترورش زیاده. منِ قاسم اگه شهید بشم، ده نفر جای من هستن؛ ولی برای ایشون جایگزین نداریم.

«مسیح نیستم، اما تنها که می شوم، خاطره های زیادی را زنده می کنم.

کلامش همیشه آویزه ی گوش من و پسرها و عروس هایم است: «طوری زندگی کنید که کسی شما رو با انگشت اشاره به دیگران نشون نده.»

شنبه خونین

وقتی وصیت نامه های شهدا را آدم نگاه می کند، بیست یا بیست و یک سالش هست،کانّه یک عارف واصل به مقامات عالیه دارد چنین وصیتی می کند؛

«یک سؤال دارم. چرا شهدا در جوانی سخنانی می گویند که عرفا در کهن سالی؟ البته می دانیم که این سخنان از عمق حکمتِ جاری شده از قلب بر زبان است، نه آنکه سخنانی سطحی است.

تنم پر از ترکش حاصل از انفجار وانت بود. درد در تمام بدنم موج می‌زد؛ ولی همه حواسم پیش محسن بود. محسن را در آغوش گرفته بودم؛ خون از کمرش جاری شده و کف آسفالت پهن شده بود. صحنه کربلا بود. پای برهنه بودم و التماس می‌کردم کسی به فریاد ما برسد.

همه ی این شهدا یک نقطه مشترکی دارند و آن تبلورِ فرمایشی است که این روزها از حاج قاسم نقل می شود: کسی شهید می شود که در زمان حیاتش شهید شده باشد!

چه قدر متن وصیتنامه را دوست داشتم. #غریب

محسن خیلی جدی گفت: حمید! من یه روزی کاری می کنم که نام اسلام و ایران زنده بشه.