بریده‌ کتاب‌های کتاب ایوب: منظومه آلام ایوب و محنتهای او از عهد عتیق

آن‌گاه ایوب برخاست، و گریبان درید، موی سر باز کرد، و سجده بر خاک زد، زبان به ثنا گشوده، و گفت، برهنه و عور از شکم مادر زادم، و برهنه به سرای دیگر باز همی خواهم گشت: خداوند بداد، و خداوند بازگرفت؛ خجسته باد نام او.

روا باشد نیکی از دست خدا چشیدن و ناروا است بدی دیدن؟

محمد هیصم رحمه‌الله گفتی: در منعمان دنیا چندِ سلیمان نبود و در ممتحنان دنیا چند ایوب نبود. سلیمان در آن نعمت خدای را عزَّ و جلَّ شکر کرد نیکو، و ایوب در آن محنت صبر کرد نیکو. خدای عزَّ و جلَّ هر دو را با یاد خلق داد و هر دو را ((نِعمَ العَبدُ)) خواند تا جهانیان بدانند که بنده نیک آن بود که در نعمت خدای را شکر کند و شاکر بود و در محنت صابر بود.

همی از تو خواهم که پرس و پژوه در روزگاران پیشین کنی، و پی نیاگانشان دریابی: چه ما از دیروزیانیم، چشم و گوش بسته و سرد و گرم ناچشیده، که روزهای ما بر خاک نیست جز سایه‌ای: مگر آن‌هات بیاموزند، با تو بگویند، و سخن از صمیم دل برآرند.

جانم بیزار است از حیاتم؛ شِکوه از خویشتن سر کنم بِه؛ در تلخی جان خویش سخن رانم بِه. به خدا شایدم گفت، ملامتم منما؛ باز کن از چه با من به ستیزی؟ تو را می‌برازد که ستم روا داری، که دستکار خویش خوار داری، که رای شریران روشن داری؟ ...

چنین گویند که یادکردِ آزادمردان از پسِ ایشان زندگانی دوم باشد اندر دنیا. محمد غزّالی طوسی، نصیحه‌الملوک، ص ۹۷