مهر خود را نمی توانست به سادگی‌بازگو کند. عادت نداشت. شاید چون بروز دادن عشق، فرصت می خواهد.

زخمی اگر بر قلب بنشیند؛ تو، نه می‌توانی زخم را از قلبت وابکنی، و نه می‌توانی قلبت را دور بیندازی. زخم تکه‌ای از قلب توست. زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست. زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیندازی.

- این جا را خیال داریم آباد کنیم[...] - خوب، از این آبادانی چی گیر من می‌آید؟

در تو عشق می جوشد، بی آنکه ردش را بشناسی. بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده.

برخی چنین‌اند که بلندی خود را در پستی دیگری، دیگران ‌می‌جویند. به هزار زبان فریاد می‌زنند: که تو نرو تا ایستاده من، بر تو پیشی داشته باشد. این گونه‌ آدم‌ها، از آن رو که در نقطه‌ای جامد شده و مانده‌اند؛ چشم دیدن هیچ‌ رونده و هیچ راهی را ندارند. کینه‌توز، کینه‌توز؛ مار سر راه! ای بسا که همان راه، همان فرجامی را بیابد که ایشان پیش‌گویی کرده‌اند؛ اما نمی‌توان به گفت و نگاه ایشان خوشبین بود. گفت‌شان از بخل‌شان بر‌می‌خیزد، گرچه برخوردار از پاره‌ای حقایق هم باشد. پس در همه حال در حال کینه است که در دل‌هاشان سر می‌جنباند. هراس از دست دادن جای خود.

زخمی اگر بر قلب بنشیند؛ تو، نه میتوانی زخم را از قلبت وابکنی، و نه می توانی قلبت را دور بیندازی. زخم، تکه ای از قلب توست. زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست. زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیندازی. قلبت را چگونه دور می اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند.

حتما نباید کسی پدرت را کشته باشد تا تو از او بیزار باشی. آدم هایی یافت می شوند که راه رفتنشان، گفتنشان، نگاهشان و حتی لبخندشان در تو بیزاری می رویاند.

- می‌خواهی مردم به‌ات بخندند ؟! + بگذار بخندند ؛ مگر مردم نان شب من را می‌دهند که به‌ام بخندند ؟!

آن کس که میزند میداند و آنکس که میخورد. حریف حریف را می فهمد. زبانی که آشناست.

وجود آدم خرج دارد!

مِرگان( که در تمام این مدت، مُرگان خوانده ام اش) میگوید: دنبال رفته حرف زدن خوبیت ندارد. من به معنای "رفته" فکر میکنم اینکه رفته، یعنی کسی که رفته، چه با پای خودش ، چه به دست مرگ. پشت سر هیچ کدامشان حرف زدن خوبیت ندارد. جالب شد.

رهایی از دیگران آسان است. رهایی از خود دشوار است. بسا ناممکن. اینست که مرگان در پاسخ خود درمانده می نماید، نه در گمان آنچه دیگران _لابد_ میگویند.

خمناله. چیزی ، حالتی برای گشودن راه بر درد. باریکه راهی که آدم ناخوش برای عبور درد باز می‌گذارد. که درد اگر بماند، می ترکاند. خمناله . خمناله ای کشدار. از آنگونه که قلب آدمی را شخم میزند. چنان ناله ای که پنداری هزار سال عمر دارد. از رگ و ریشه مایه دارد. از مغز استخوان بر می آید. نه اصلا خود رگ و ریشه، خود استخوان است. همان رگ و ریشه و استخوان است که به صدا ، به نوا بدل شده است و دارد از حجره بیرون می ریزد. خود جان است، خودِ جان. جان گرداگرد زبان پخش میشود، چرخ میزند ، لای کوبش دندان ها، درهم میشکند و قالبی می جوید تا مگر خواهشی برآورد. تا مگر مددی بطلبد.

زخمی اگر بر قلب بنشیند، تو نه می‌توانی زخم را از قلبت وا بکنی و نه می‌توانی قلبت را دور بیندازی. زخم تکه‌ای از قلب توست.‌زخم اگر نباشد، قلبت هم نیست. زخم اگر نخواهی باشد، قلبت را باید بتوانی دور بیندازی. قلبت را چگونه دور می‌اندازی؟ زخم و قلبت یکی هستند.

در این دنیای بزرگ، جایی هم آخر برای تو هست. راهیهم آخر برای تو هست. در زندگانی را که گل نگرفته اند!