بریده‌ کتاب‌های آئینه تمام نما: بیاناتی از استاد آیت الله حائری شیرازی درباره حضرت امام حسین (ع) و واقعه عاشورا

گاهی ممکن است، انسان اشتباه بفهمد. زهیربن‌قین مدت‌ها اشتباه می‌فهمید. او می‌پنداشت که عثمان، مظلوم کشته شده است و علی(ع)، نسبت به کشته شدن او کوتاهی کرده است؛ از این جهت مدتی با بنی‌امیه متحد بود. صلح امام حسن(ع) با معاویه شرایطی را به وجود آورد که غبارها فرونشست و فضا آرام شد و وضعیت مه‌آلود برطرف شد. در این شرایط زهیر پرونده معاویه و بنی‌امیه را یک بار دیگر خوب مطالعه کرد و متوجه شد که این‌ها اهل دنیا هستند و نمازشان ظاهری است. همچنین متوجه شد اصحاب امام علی و امام حسن(ع) منزه و پاک هستند. زهیر در جریان دعوت حسین‌بن‌علی(ع) از سوی کوفیان، می‌گفت: این مردمی که حضرت را دعوت کرده‌اند مرد نیستند و قولشان قول نیست. امام حسین(ع) به خاطر دعوت این‌هاست که به عراق می‌آید، اما این مردم تنهایش می‌گذارند. می‌گفت: من در خون فرزند رسول‌خدا(ص)، شریک نشدم. اگر همه‌ی مردم هم امام(ع) را دعوت کنند تا به کوفه بیاید، من این کار را نمی‌کنم. او می‌دید که عزم آن حضرت جزم است. همه‌ی خاندان امام با ایشان صحبت کردند تا از این سفر منصرفش کنند. زهیر می‌گفت: من هم اگر صحبت کنم، نمی‌توانم از این تصمیم منصرفش کنم. اگر با آن حضرت رو به رو بشوم و تشویقش کنم که به عراق برود و او هم برود و کشته شود، من هم در خونش شریک هستم. بهتر است که نه من او را ببینم و نه او من را. هر دو به سمت عراق می‌رفتند و زهیر سفارش کرده بود که در مسیر هرجا دیدند حسین‌بن‌علی(ع) منزل کرده است، نایستند، هرجا هم که ایشان رد شدند، همان جا منزل کنند تا با ایشان روبه‌رو نشود. در یکی از منزل‌ها که آن حضرت توقف کردند، زهیر در حال بستن بار خود بود که از آنجا برود. در همین حال که زهیر در حال آماده شدن برای رفتن بود، پیک امام حسین(ع) نزد او آمد و گفت: «یا زهیر بن قین ان اباعبدالله الحسین علیه السلام بعثتی الیک لتأتیه» (این زهیربن‌قین، اباعبدالله الحسین مرا به سوی تو فرستاده تا به نزد او بیایی). زهیر با خود گفت: از آنچه می‌ترسیدم به آن رسیدم. همسرش گفت: پسر دختر پیامبر(ص) صدایت کرده است و تردید می‌کنی؟! زهیر دید نرفتنش حمل بر بی ادبی است؛ لذا به خدمت امام(ع) رفت.

امام حسین (علیه السلام) نشان داد که اصحابش نور است و آن هایی که نعمت ولایت را ناسپاسی کردند، خدا رئیس و زمامدارشان نیست و طاغوت آنها را اداره میکند و رفتار، سکوت، کلام، زندگی و مرگشان، ظلمت است. ... الان هم اُمَم اسلامی باید به این نتیجه برسند که با کسانی که صلاحیت ولایت امری ندارند، بیعت نکنند و از بیعت با اینها برگردند، حتی اگر مصیبتی بر آنان وارد شود.

مردم به طور رسمی بندگان دنیا هستند، و دین به صورت اسمی بر زبان آنها جاری است. دین را تا زمانی که معاش آنها رو به راه است نگاهداری می کنند و چون در بوته بلا آزموده شوند دین دارها کم خواهند بود.

کسانی که بر اباعبدالله الحسین (ع) گریه می کنند، جز به حاکم شدن خط حسین (ع) به هیچ چیز دیگر نمی اندیشند.... در دلش این است که باید آنچه امام حسین (ع) می گوید، بشود و آن حکومتی که امام حسین (ع) می خواست تشکیل بدهد تشکیل بشود.

انسان باید ناامنی در کنار خدا را بر امنیت در مقابل خدا ترجیح دهد.

وقتی انسان انفاق می کند، مانند این است که دفن می کند. باید عزیزترین چیز را دفن کنی. وقتی دفنش کردی محصول بی شماری به تو می دهد.

صلـح حسـنی بـه همـان انـدازه مهـم اسـت کـه جهـاد و قیـام حسـینی مهم وْ قَعَدَ»ا.1 ایـن فرمـوده بـه َ اسـت. پيامبـر؟ص؟ فرمـود: «الْحَسَنُ وَ الْحُسَيْنُ ِإمَامَانِ قَامَا أ مـردم آمـوزش داد کـه بـا ولی امرشـان در وقت قیام، قیام کننـد و در وقت قعود، قعـود کننـد. ایـن بـدان معناسـت کـه مردم آمـادۀ پذیـرش امامت هسـتند. در انقـلاب اسـلامی هـم یـک طـرفِ سـکّۀ اطاعـت کـه اطاعـت در قیـام اسـت، ضـرب شـده بـود و یـک طـرف دیگـر آن، محـو بـود. ایـن سـکّه در زمـان قبـول قطعنامـه کامـل شـد. مـردم در هـر دو امتحـان پيـروز شـدند.

همه باید به خود بگویند: «در خودت هم ابن سعد و حَرمله ای وجود دارد، مواظبشـان باش و به آنها لعن کن و به حسـینِ وجود و فطرتت سـلام کن».

اشک در عزای امام حسین (علیه السلام) برای ما سرمایه می شود. اشک های ما از بین نمی رود؛ آنها را جمع می کنند برای شب اول قبر. هیچ چیز مثل اشک به انسان آرامش نمی دهد. اشک فاصله انسان را با خدا و اهل بیت (علیه السلام) کم می کند. به خصوص اشک برای سیدالشهدا (ع).... این اشک پاک کننده است.

عاشـورا موضوع بزرگی اسـت که به عنوان یک جریان سـازنده در اسـلام مطرح است. در حقیقت در دورۀ پيش از آن، نظریۀ اسلام عرضه شد و عاشورا دورۀ عملیاتی کردن اسلام است. ممکن اسـت کسـی بگوید: بدر، حُنین و این نود و چند غَزوه ای که پيش از آن بـوده، همـه دورۀ عملیاتـی بـوده اسـت، پـس چـرا جریـان عاشـورا را دورۀ عملیاتـی اسـلام می دانید؟ جوابش این اسـت که اگر آنچه در عاشـورا گفته شـد، در صدر اسـلام گفته می شد، آن چنان که باید و شاید دریافت نمی شد. آنچه به زبان عاشورا گفته شـد، خیلی از مسـائلِ مُبهمِ گذشـته را تفسـیر کرد؛ به همین دلیل می گویيم: «عاشورا اسلام مجسّم و اسلام عملیاتی است.

تزکیه و تهذیب برای همه افراد ضروری است و برای افراد مبارز ضروری تر.