بریده‌ کتاب‌های سرمه ای

نیستی از که بپرسیم نشانی هارا؟! پای عشق که بریزیم جوانی هارا؟! رفته ‌ای فکر نکردی که پس از رفتن تو چه کسی درک کند حال روانی هارا هیچکس مثل دل بی کس من لمس نکرد این دل اشوبی و این دل نگرانی ها

آدمیزادست و عشق و دل به هرکاری زدن آدم‌ست و سیب خوردن آدم است و اشتباه

دو دلم این که بیاید من معمولی را سر و سامان بدهد یا سر و سامان ببرد؟!

با یاد دوست غیر تلنبار بغض و آه/ هی گوش دادن «شجریان» چه فایده؟

عشق مدت‌هاست این روح سراسر درد را برده بر بام جنون و نردبان برداشته

خسته از این روزهای تلخ و مسموم و غریب یک نفر احوال می‌پرسد مرا آن هم غم است

تو تقدیر منی ای عشق اما عقل می‌گوید: بیا بگذر ز تقدیرت... همین یک کارمان مانده

چه ذوقی می‌کند انگشترم هر بار می‌بیند عقیقی که بر آن نام تو را کندم بغل کرده

بعدها تاریخ می‌گوید که چشمانت چه کرد با من تنهاتر از ستارخان بی سپاه

با لبی تشنه و بی بسمل و چاقویی کُند ما که رفتیم ولی رسم مسلمانی نیست

عشق مدت‌هاست که این روح سراسر درد را برده بر بام جنون و نردبان برداشته...

با من برنو به دوش یاغی مشروطه خواه عشق کاری کرده که تبریز می‌سوزد در آه! بعد ها تاریخ می‌گوید که چشمانت چه کرد؟ با من تنهاتر از ستارخان بی‌سپاه…

عقل از نیمه‌ی معمولی من رد شد رفت عشق هم نیمه‌ی دیوانه‌ترم را سوزاند