این بار امام خودش رفت.به او گفت: گناهان زیادی داری نمی خواهی توبه کنی تا همه محو بشود؟ عبیدالله پرسید:چه طوری؟ امام گفت:پسر نبی خود را کمک کنی.عبیدالله گفت:می دانم هر که با شما باشد خوشبخت است ولی من آمادگی مردن ندارم.اما اسبم که اسب خیلی خوبی است را با خودتان ببرید. امام بیرون آمد و گفت :به اسب تو احتیاجی ندارم،خیر خودت را می خواستم. امام به خودش هم احتیاجی نداشت،فقط می خواست به وظیفه امامتش برای هدایت مردم عمل کند.

هیچ روزی، روز حسین نشد و نخواهد شد.

قیس رفت بالای منبر و بعد از شکر خدا و درود به پیامبر و علی و بچه هایش به عبیدالله و پدرش و حاکمان حکومت لعنت فرستاد و گفت: مردم!حسین پسر علی بهترین آفریده خدا و پسر فاطمه دختر رسول خداست و من پیکش هستم.من در یکی از منزل های مسیر از حسین جدا شدم و آمدم پیش شما تا پیامش را برسانم.لبیک بگویید به حسین و کمکش کنید. خبر حرف های قیس که به عبیدالله رسید،دستور داد از بالای دارالاماره،پرتش کردند پایین و شهیدش کردند.

سال‌ها بود مانده‌بود در آن جزیره، بی بال و پر، سرگردان و زمین‌گیر. فطرس داشت تاوان کوتاهی‌ای که کرده‌بود را پس می‌داد. هفت‌صد سالی بود که تنها مشغول عبادت بود. یک روز جبرییل را دید. پرسید:《کجا می‌روی؟》 جبرییل گفت:《خدا به محمد پسری داده، می‌روم تبریک بگویم. فطرس گفت:《من را هم ببر، شاید محمد دعایم کند، پر و بالم سوخته!》 جبرییل فطرس را برد پیش پیامبر. بعد از تبریک، فطرس به پیامبر گفت چه بر سرش آمده. پیامبر گفت:《پر و بال و بدنت را بمال به این نوزاد و برگرد سرجایی که از اول مامور بودی.》 فطرس خودش را مالید به حسین و پر پرواز پیدا کرد. موقع رفتن به پیامبر گفت:《... من به خاطر حقی که این بچه بر گردنم پیدا کرد، هر کس، هر جا، به حسین سلام بدهد، سلامش را ابلاغ می‌کنم.》

مردی آمد پیش امام حسین و گفت:آدم گناهکاری هستم و نمی‌توانم خودم را از گناه حفظ کنم، نصیحتم کن! امام گفت:پنج کار را انجام بده، بعد هر گناهی خواستی بکن. اول: روزی خدا را نخور و هر گناهی خواستی بکن. دوم: از ولایت خدا بیرون برو و هر گناهی خواستی بکن. سوم: جایی را پیدا کن که خدا نبیندت و هر گناهی خواستی بکن. چهارم: وقتی ملک‌الموت آمد بمیراندت، ردش کن و هر گناهی خواستی بکن. پنجم: هر وقت خواستند تو را در آتش جهنم بیدازند داخل نشو و هر گناهی خواستی بکن. مرد سرش را پایین انداخت.

کاروان در صحرایی می رفت که یک دفعه اسب ها ایستادند.رنگ امام عوض شد.به آسمان نگاه کرد،بعد به خاک.از اسب پیاده شد.اسب دیگری خواست آن هم نرفت.هفت بار اسبش را عوض کرد،اسب هفتم هفت قدم برداشت و دوباره ایستاد.امام پیاده شد،یک مشت خاک برداشت و بو کرد.گریه اش گرفت.پرسید:این جا کجاست؟ یکی گفت:این سرزمین عقر است. و دیگری:این جا نزدیک نینواست.نینوا هم می گویند به اینجا.و ناگهان یک نفر گفت:کربلا! امام انگار منتظر همین اسم بود.گفت:خدایا پناه می بریم به تو از کرب و بلا. اشک در چشم های امام حلقه زد و گفت:اناالله و انا الیه راجعون.پیاده شوید.این جا جایی است که باید بارها را زمین بگذاریم،همان طور که پدربزرگم گفته است.

عباس که آب آورد، بچه‌ها خوردند و سیراب شدند. آرام شدند و خوابیدند. امام هم عباس را بغل کرد و بوسید. عباس برگشت سر کاری که همه را مجاب می‌کرد آن قدر آرام باشند و خیالشان راحت باشد؛ نگهبانی خیمه‌ها. پشت خیمه‌ها قدم می‌زد. صدای قدم‌هایش را همه می‌شناختند. صدای سم اسبش را هم. دلنشین‌ترین صدای آن شب برای زن‌ها و بچه‌ها بود.