بریده‌ کتاب‌های سلام بر ابراهیم: زندگینامه و خاطرات شهید ابراهیم هادی

همه منتظر آرزوی ابراهیم بودند. ابراهیم مکثی کرد و گفت: آرزوی من شهادت هست ولی حالا نه! من دوست دارم در نبرد با اسرائیل شهید شوم!

سلام بر ابراهیم اینگونه نیکوکاران را جزا می دهیم به درستی که او از بندگان مؤمن ما بود

جلو رفتم و سلام کردم می‌خواستم حرفی بزنم و بپرسم که ثمره آن همه هیئت رفتن چه شد!؟ قبل از اینکه چیزی بگویم خودش جلو آمد و گفت:«سیدعلی، زمانی که شهید شدم و افتادم آقا اباعبداللّٰه(ص) آمدند و مرا در آغوش گرفتند و...»

می‌گفت:« این دعواها و مشکلات خانوادگی را ببین. بیشتر به خاطر اینه که کسی گذشت نداره بابا دنیا ارزش این همه اهمیت دادن نداره. آدم اگه بتونه توی این دنیا برای خدا کاری کنه ارزش داره.»

ابراهیم ادامه داد: اگه جایی بمانی که دست احدی به تو نرسه، کسی هم تو رو نشناسه، خودت باشی و آقا، مولا هم بیاد سرت رو به دامن بگیره، این خوشگل‌ترین شهادته.

ببین دوست عزیز، همسر شما برای خود شماست، نه برای نمایش دادن جلوی دیگران! می دانی چقدر از جوانان مردم با دیدن همسر بی حجاب شما به گناه می افتند!

یک بسته را به ابراهیم دادم و گفتم: برایت نان و کباب آوردم. ابراهیم همینطور که پشت فرمان نشسته بود، نان و کباب را از من گرفت و با دست دیگر از شیشه ماشین به بیرون پرت کرد! بعد هم گفت:«من با بسیجی‌ها نان و سیب زمینی خوردم. بگذار این غذا را حیوانات بیابان بخورند!»

آن شخص گفت: از کوه هم بزرگتر است و به حضرت بیان کرد که چه گناهی مرتکب شده. گناهش بسیار بزرگ بود اما امام صادق در پاسخ فرمود:« من تصور کردم نماز صبح شما قضا شده که اینگونه گفتی؟!»

گفت:«چرا خانواده‌ات را اذیت می‌کنی؟» او گفت:«دست خودم نیست من هفته‌ای فلان قدر پول برای مواد احتیاج دارم. اگر داشته باشم کاری به آنها ندارم.» ابراهیم یک سال پول مواد این شخص را داد، به شرطی که این مرد خانواده‌اش را اذیت نکند!! یک سال خانواده و بستگان او در آرامش بودند بعد هم ابراهیم شهید شد.

«امروز روز پنجم است که در محاصره هستیم. آب و غذا را جیره‌بندی کرده‌ایم. شهدا در انتهای کانال کنار هم قرار دارند. دیگر شهدا تشنه نیستند. فدای لب تشنه‌ات ای پسر فاطمه.»

بارها می دیدم ابراهیم، با بچه هائی که نه ظاهر مذهبی داشتند و نه به دنبال مسائل دینی بودند رفیق می شد! آنها را جذب ورزش می کرد و به مرور به مسجد و هیئت می کشاند.

ابراهیم حتی قبل از انقلاب، نمازهای صبح را در مسجد و به جماعت میخواند. رفتار او ما را یاد جمله معروف شهید رجائی می انداخت؛ به نماز نگوئید کار دارم، به کار بگوئید وقت نماز است.

همینطور که آرام حرکت می‌کرد به جلوی من اشاره کرد و گفت:«یه خورده یواش بریم تا از این آقا جلو نزنیم!» من برگشتم به سمتی که ابراهیم اشاره کرد. یک نفر کمی جلوتر از ما در حال حرکت بود که به خاطر معلولیت، پایش را روی زمین می‌کشید و آرام راه می‌رفت. ابراهیم گفت:«اگر ما تند از کنار او رد شوی می‌سوزد که نمی‌تواند مثل ما راه برود کمی آهسته برویم تا او ناراحت نشود.»

ساعتی بعد شام آوردند. ظرف های نان و کباب وارد جلسه فرماندهان شد. بعد هم برای بسیجی ها نان و سیب زمینی آوردند. ابراهیم همینطور که پشت فرمان نشسته بود، نان و کباب را از من گرفت و با دست دیگرش از شیشه ماشین به بیرون پرت کرد! بعد هم گفت : من با بسیجی ها سیب زمینی خوردم. بگذار این کباب را حیوانات بیابان بخورند. وای به روزی که غذای بسیجی با فرمانده تفاوت داشته باشد.

نیمه های شب کمی خوابم برد. یکدفعه دیدم وجود مقدس حضرت صدیقه طاهره (س) تشریف آوردند و گفتند: نگو نمی خوانم، ما تو را دوست داریم. هرکس گفت بخوان تو هم بخوان