بریده‌ کتاب‌های آبلوموف

عشق است که فکر را بارور میکند. دست به سوی انسان فرولغزیده پیش ببرید تا بلندش کنید و اگر امیدی به نجاتش نیست به تلخی بر او اشک بریزید، به بیچارگی اش نخندید. دوستش بدارید و در وجود او خود را ببینید و بر او همان طور قضاوت کنید که بر خود میکنید. #تکه_کتاب #آبلوموف

فرونشستنِ شور، در او، تندتر از تیز شدنِ شوق بود. هرگز به کتابِ کنارنهاده بازنمی‌گشت.

آن وقت‌ها کسی شتابی نداشت که مفهوم زندگی را پیش از وقت برای کودک توضیح دهد و او را برای کاری دشوار که شوخی با آن جایز نیست آماده کند. ذهن او را با کتاب‌ها که در سر کودک هزار پرسش بر‌می‌انگیزد نمی‌فرسود. پرسش‌هایی که ذهن را پریشان می‌سازد و جان را می‌آزارد و عمر را کوتاه می‌کند.

هر دو طرف بایست تجربه و منطق بسیار و دلی سرشار از مهر داشته باشند تا فقط از ارزش‌های یکدیگر لذت ببرند و از کمبود‌های هم آزرده نشوند.

در سیل دردسر های زندگی سرگردان بود و همچنان خوابیده ماند و از این پهلو به آن پهلو می غلتید 😁☘🍫 #تکه_کتاب #آبلوموف

«شوهران زاخار صفت در دنیا بسیارند. دیپلمات‌هایی که به اظهار نظر زنشان با بی‌اعتنایی پوزخند می‌زنند اما پنهانی آن را در گزارش خود می‌گنجانند، یا مدیر کلانی که وقتی زنشان دربارهٔ امر مهمی چیزی می‌گوید برای خود سوت می‌زنند و با شکلکی حاکی از ترحم به بی‌اطلاعی او به گفته‌هایش گوش می‌دهد اما روز بعد همین گفته‌ها را با آب و تاب تمام تحویل وزیر می‌دهند. این آقایان همه با همسرانشان با لحنی پرملال حرف می‌زنند و آن‌ها را به زحمت قابل صحبت می‌دانند. گیرم آن‌ها را مانند زاخار زنی دهاتی نمی‌خوانند گل‌هایی می‌شمارند که فقط برای آسایش یا سرگرم کردن و رفع خستگی آن‌ها از زندگی جدی پرکارشان آفریده شده‌اند.» .-._.-._.-._.-._.-._.-. پ.ن: این حال و روز خیلی از ماهاست، نه فقط آقایان در مواجهه با همسرشان؛ و حتی نه فقط در رابطه با امور خیلی مهم.

در خانه که بود شنیده بود که رئیس اداره برای کارمندانش به منزله پدری روحانی است. به همین سبب بود که از مقام ریاست اداره تصویری خندان و بسیار پدرانه برای خود ساخته بود. او رئیسش را همچون پدری ثانی می‌دانست که آرزویی جز آن ندارد که تا می‌تواند، بجا یا بیجا، به کارمندانش پاداش دهد و نه فقط مدام در غم تأمين احتياجات آن‌هاست بلکه می‌خواهد لذت زندگی را به آنها بچشاند. ایلیا ایلیچ گمان می‌کرد که رئیس به قدری نگران حال کارمندان خویش است که از آنها می‌پرسد شب چطور خوابیده‌اند یا چرا چشمانشان از برق نشاط خالی است و آیا سرشان درد نمی‌کند؟

ایلیا ایوانویچ به پنجره نزدیک میشود و نگاهی به بیرون می اندازد و البته نه بی تعجب میگوید: - ساعت تازه پنج است و هوا به این زودی تاریک شده. یکی از حاضران جواب میدهد: - بله این فصل هوا همیشه زود تاریک میشود. در عوض شبها دراز است. به همین شکل با فرا رسیدن بهار از بلند شدن روزها تعجب میکنند و خوشحال میشوند اما اگر بپرسید که بلندی روزها چه فایده ای برایشان دارد جوابی ندارند بدهند.

با خودش گفت: ای عشق ای شادکامی پاک و مشروع. تو را هم باید خرید!

پیری تعطیل تلاش و مبارزه با زندگی است.