«شوهران زاخار صفت در دنیا بسیارند. دیپلمات‌هایی که به اظهار نظر زنشان با بی‌اعتنایی پوزخند می‌زنند اما پنهانی آن را در گزارش خود می‌گنجانند، یا مدیر کلانی که وقتی زنشان دربارهٔ امر مهمی چیزی می‌گوید برای خود سوت می‌زنند و با شکلکی حاکی از ترحم به بی‌اطلاعی او به گفته‌هایش گوش می‌دهد اما روز بعد همین گفته‌ها را با آب و تاب تمام تحویل وزیر می‌دهند. این آقایان همه با همسرانشان با لحنی پرملال حرف می‌زنند و آن‌ها را به زحمت قابل صحبت می‌دانند. گیرم آن‌ها را مانند زاخار زنی دهاتی نمی‌خوانند گل‌هایی می‌شمارند که فقط برای آسایش یا سرگرم کردن و رفع خستگی آن‌ها از زندگی جدی پرکارشان آفریده شده‌اند.» .-._.-._.-._.-._.-._.-. پ.ن: این حال و روز خیلی از ماهاست، نه فقط آقایان در مواجهه با همسرشان؛ و حتی نه فقط در رابطه با امور خیلی مهم.