یادم باشه به بچه‌هام بگم داستان‌های امانوئل اشمیت رو در عنفوان جوانی بخونن، پونزده‌ تا بیست‌سالگی مثلا. ایده‌های خلاقانه‌ای داره و اگرچه که تقریبا همشون از نظر کیفی نسبتا خوب و از نظر محتوایی امیدبخش و زندگی‌برانگیزند، شاید در بزرگسالی به نظر لوس و زیادی خوشبینانه (نسبت به خشونت‌ها و واقعیت‌های تلخ موجود) بیاد.
        

          «جنگ پر از مرگه؛ ولی توش آدما از هر جایی زنده‌ترن...»

این رمان از دو جهت ارزش خوندن داره. یکی اینکه از زاویهٔ یک آدم غیر علیه‌السلام و متفاوت با تصویر مرسوم شهدا و مدافعین حرم روایت میشه و دومی هم اینکه نویسنده، تجربهٔ جنگیدن در سوریه رو داره. برای همین صحنه‌سازی‌ها و پرداخت‌های ملموس و روشنی برای مخاطب داره.
اما باید بدونیم که با اولین رمان نیما اکبرخانی روبرو هستیم و قرار نیست با یک شاهکار یا حتا کمی کمتر از یک شاهکار روبرو باشیم.
یکی از نکات زیادی که از سیداحمد بطحایی یاد گرفته‌ام، «بهانهٔ نوشتن» برای محاوره‌بودن اول‌شخص است. بهانهٔ نوشتن خوبی داره این کتاب.
مهمترین سوالی که دارم اینه که این کتاب بیشتر رمان بود یا یه چیزی شبیه سفرنامه یا یک زندگی‌نگارهٔ بلند؟
برای پسر نوجوان متوسطه‌دومی هم پیشنهادش می‌کنم.

و در نهایت دم نیما اکبرخانی گرم. پا تو راهی گذاشته که فحش‌خورش ملسه و باید وجودشو داشته باشی که بری توش.
        

          بسیار مناسب برای آموزش کنترل خشم. مناسب برای چهار سال و بزرگتر
        

          بسیار مناسب برای آموزش کنترل خشم. مناسب برای چهار سال و بزرگتر