نمی‌دونم چی بگم. آیا واقعا لازمه که حرفی بزنم؟ از تجربه و حس واقعیم میگم. چندین سال بود که منتظر شرایطی بودم که بتونم این اثر معروف رو از نویسنده دوست داشتنیم بخونم. اما مواجهه من با این کتاب خیلی خوشایند نبود. دلیلش این بود که ارتباط گرفتن با شخصیت‌های داستان برام سخت بود.
فکر میکنم نویسنده مخاطب نسل جدیدش رو خیلی جدی نگرفته بود، چون اگر اینطور می‌بود بیشتر سعی میکرد که شخصیت‌ها و فضای زمان جنگ رو برای ما توجیه کنه. واقعیتش اینه که شاید فقط حدود سی سال گذشته باشه اما تفاوت نگرش و باورهای ما خیلی فرق کرده.
خوندن این کتاب برام مثل خوندن داستان‌های اساطیری بود.  نه خوندن یک تجربه و خاطره واقعی.
می‌خوام بگم داستان و شخصیت‌های داستان میتونستن خیلی تاثیرگذار تر باشن اگه میتونستیم قبل قضاوت کردنشون در ابتدای داستان اونهارو‌ بهتر بشناسیم.
اعتراف میکنم که به جز بخش کمی از ابتدای کتاب نتونستم تا آخر بخونمش، چون هرچی جلو تر میرفتم جذابیتش کمتر میشد.
        

          بعد از کتاب‌های «منِ او، از به، بی‌وتن و قیدار» آخرین کتابی که از آقای امیرخانی خواندم همین ارمیا بود که ای کاش نمی‌خواندم.
        

          سلام.
کتاب نکات مثبت و منفی داشت.
نکات منفی : بریده بریده بودن، تکرار مطالب در غیر زمان خود، مخلوط بودن شخصیتها و اسامی و کارکرد آنها در داستان، تحلیل های دور از ذهن و گاه بیمورد و بی جهت، تکلف در تحلیل ها و به نوعی سعی برای قبولاندن عقاید خود به مخاطب، از شاخه ای به شاخه ی دیگر پریدن، نامربوط بودن فصلها به همدیگر، نا مربوط بودن داستان نویسنده با داستان طلبه و....
نکات مثبت : وجود تکه های سخنان مقام معظم، بعضی تشریح های به جا، معرفی شخصیتهای جدید، معرفی خط فکری رهبری، شناساندن ساواک و اوضاع قبل از انقلاب، چگونگی کار تشکیلاتی، چگونگی فعال کردن مساجد، مدیریت بحران، اهمیت خانواده، نزدکی کردن مخاطب به فکر و حس و روح رهبری و دادن یک حال خوب، از همراهی خیالی با شخص اول مملکت.
به نظرم نوشته های نویسنده، اغلب جاها، اضافه و بیمورد بود و شرح احساسات و حالاتش، برای مخاطب ضروری نبود، برعکس، تکه های سخنان مقام معظم رهبری، شیرینی کار را دوچندان و شوق و ذوق مخاطب را چندین برابر میکرد... برای یک بار خواندن، شاید برخی قسمت هارا دوباره خواندن و درس گرفتن خوب است، اما خون دلی که لعل شد، بیشتر پیشنهاد میشود.