«نه می‌بخشیم، نه فراموش می‌کنیم.»
جمله نقلیه از مونیکا ارتل، دختر بزرگ خانوادهٔ ارتل. کتاب در مورد یه خانواده‌ست که پدرشون فیلمبردار چن‌تا مستند خیلی مهم و معروف در مورد نازیای زوال‌ناپذیره. نویسنده معتقده که کتاب مستند نیست ولی مترجم در مورد تطابق بخش عظیمی ازش با واقعیت صحبت کرده. خانوادهه بعد شکست آلمان تو ج‌ج۲ به بولیوی مهاجرت می‌کنن. سه تا دختر دارن: مونیکا، هایدی و تریکسی. هانس ارتل (پدر خانواده) اول داستان تصمیم می‌گیره برای ساختن یه مستند بره شهر باستانی اینکاها رو ببینه. و در ادامه این روحیهٔ ماجراجو و ناسازگارو فقط توی مونیکا می‌بینیم. دختری که با آرمانای چه‌گوارا همراه می‌شه.
کتاب غمناکیه و من فصل راینهاردو بیشتر از همه‌ش پسندیدم. در کل هیجان جاری تو زندگیشونو دوس داشتم. لکن قلم نویسنده  رو دوس نداشتم؛ دید نویسنده رو این‌طور دریافت می‌کردم که چریکا رو آرزومند یا حتی احمق می‌دونه. و به‌نظرم پردازش بیان احساسات کرکترا سطحیه. ترجمه هم روانه.
(من قبل خوندن اسم پدر و دختر بزرگه رو سرچ کردم و یه مصاحبه هم از مترجم -آقای ناصرنصیر- در مورد روند انتخاب كتاب و برگردوندنش از اسپانیایی خوندم. حین خوندن‌م در مورد اینکاها و ماچوپیچو. و ماچوپیچو ۱۰/۱۰=)))
      

        حس می‌کردم خوندنش داره زخممو ناسور می‌کنه. سطر به سطر با رنج خوندمش. دوسش هم نداشتم ولی از هیچ کلمه‌ایش نگذشتم. سبک، ایده و پردازش رو هم دوست نداشتم.
      

        چن صفحه که خوندم متوجه شدم قبلا فیلمشو دیده‌م. کتاب شبیه خوابه. اتفاقای پشت‌سرهم و ناملموس _برا من_ توش می‌افته‌. اعتقادم به این‌که آدم نباید فیلم یه کتابو ببینه سر جاشه. (یا حداقل اگه تفنگ رو سرش بود، اول کتابو بخونه بعد فیلمو ببینه.) لیدی‌دی یه دختربچهٔ مکزیکیه که از سختیای زندگیش تو سایهٔ کارتل مواد مخدر حرف می‌زنه. زبونش قشنگتر از فیلمه. لکن پرداختا می‌تونست بهتر باشه؛ مثلا در مورد خولیو، یا اتفاقایی که تو زندان می‌افته.
عکس: موهای دخترا رو کوتاه می‌کنن چون «تو مکزیک بهترین چیز اینه که یه دختر زشت باشی.»
      

        این‌جا یکم عجیبه. یادداشت نوشتن از اون‌م عجیبتر.
(اصلا چه‌طور باید یه ریویوی درست‌ودرمون نوشت؟ پراگماتیسم‌طوری زندگیمو گرفته. به این فک می‌کنم خودم با همچین یادداشتی می‌تونستم تصمیم بگیرم بخونمش یا نه؟)
دست‌های کوچولو کف می‌زنند از زبان سوم شخصه و هر فصل به کرکترای مختلفی می‌پردازه: یه کارمند موزه، دکتر، یه عاشق و معشوق و... ژانرش کمدی‌سیاه، درام، عاشقانه‌ و فانتزیه لذا اشاره زدن به داستان، حتی اجمالی ساده نیست. مدل روایت جالب و غریبه ولی به‌نظرم فوق‌العاده نیست. بهرحال کتاب فراموش‌نشدنی‌ایه. طول کشید بخونمش.
      

        از برفک شروع می‌کنم چون باحاله.
روایت یه استاد دانشگاه و خانواده‌شه؛ سه تا ازدواج داشته و با همسر چهارمش زندگی می‌کنه. در مورد مصرف‌گرایی، رسانه، تکنولوژی، جامعه و در کل امریکن دریمه که چه‌طور باعث یاس وجودی می‌شن. من خیلی دوسش داشتم. آسون نمی‌شه خوندنش و لذا به‌نظرم برای کسایی که تازه خوندن رو شروع کردن ممله.