ایتالو کالوینو ابتدای کتاب اگر شبی از شب‌های زمستان مسافری می‌نویسد که برای مطالعه‌ی این کتاب «راحت ترین حالت را انتخاب کن: نشسته، لمیده، چمباتمه، درازکش، به پشت خوابیده، به پهلو خوابیده، دمرو، توی مبل، نیمکت، مبل متحرک، راحتی، عسلی یا توی یک ننو...» همان اول کار باید نوشت که کتاب تازه‌ی کورش علیانی از این جنس است. اصلا نمی‌شود در راحت‌ترین حالت آن را خواند! کتاب کورش مجلس روضه نیست که یکی بگوید و ما بگرییم. از جنس مجلس تعزیه است؛ یکی می‌زند، یکی باید جواب دهد... در حین خواندن، گفت‌وگو با نویسنده شکل می‌گیرد. طبیعتا کتاب مناسب کسی است که اولا حدی از آگاهی را راجع به موضوع صهیونیزم (به نثر کورش صیونیزم) داشته باشد و در ثانی علاقه‌مند به خواندن متنی چالشی باشد. کتاب پس از مطالعه در ذهن باز می‌شود و گل می‌کند. وحشی است و رام نیست. بیش از آن که پاسخ دهد، سوال ایجاد می‌کند.
از کتاب انتظاراتِ گفت‌مانِ رایج را نداشته باشید، نکته‌ی تکراری و خصوصا شعاری ندارد. کتاب به شکل عقلانی به هولوکاست نگاه می‌کند، و می‌داند حمله‌های ابلهانه، چه‌گونه موتور محرکی است برای جریان رسانه‌ای صیونیزم. از مجمتع صنعتی نظامی آیزنهاور به شکلی بدیع به گل‌خانه‌ی اسراییل می‌رسد و تا وقایع روز پیش می‌آید... کتاب خون عاریایی ندارد!!
آن‌چه مرا جذب کرد و اتفاقا به شکلی واگرا پس از مطالعه درگیر آن شدم، موضوع آغاز سلطه‌ است؛ این که مثل تاجری زیرک تخم‌مرغ‌ها را در سبدهای مختلف جابه‌جا می‌کنند و به خلاف تصورات ساده‌ی تک معادله تک مجهول، نه بریتانیا، نه فرانسه و نه حتا امریکا تنها ملجا و پناه‌گاه اشغال‌گران نیستند و تاجر زیرک مدام صورت معامله و برچسب قیمت را با جداول سود و زیان لحظه‌ای تغییر می‌دهد... کورش از واقعه‌ی دیریاسین سوی دیگری از قصه را به من نشان داد که در آن ساکنان بومی عر‌ب‌زبان هیچ‌گاه تصوری از مانده‌گاری این گروه‌های وحشت‌زا و بی‌ریشه (چند مشت تروریست به تعبیر کتاب) نداشتند... و من در دل، به موضوع داعش فکر می‌کردم و شباهت‌های شگفت‌ش به صیونیزم که اگر ریشه دوانده بود چه‌گونه با یک کارت «به رسمیت شناخته شدن» زیر میز منطقه می‌زد...
        

          در بطن عشق ، عرفان و الوهیت هویدا شد ...
دلم نمی خواست این کتاب تموم بشه
        

          ویولن‌زن روی پل متفاوت‌ترین کتابی بود که در ۱۴۰۰ خواندم...
اما
بلاهت مجسم درجه‌ی الف است اگر کسی برای درمان نازایی، مطالعه‌ی «سنگی بر گوری» جلال را توصیه کند. برای درمان نازایی می‌روند به شیوه‌ی غیرحضوری وقت می‌گیرند از موسسه‌ی رویان! بلاهت مجسم درجه‌ی ب این است که کسی دست‌رسی پیدا کند به بایگانی نمور آزمایش‌گاهی در مرکز تهران و از نسخه‌ی سیاه و سفید جوابِ آزمایش جلال عکس بگیرد برای صحت‌سنجی سنگی بر گوری.... بلاهت مجسم با درجات بالاتر تخمین جلال است با پرهیبی از مردی نازا و ابتر...
ما سنگی بر گوری را می‌خوانیم تا با دردهایی آشنا شویم که با آن آشنا نیستیم و سرسری از کنار آن رد شده‌ایم. 
خسرو در ویولون‌زن روی پل ما را با دردهایی آشنا می‌کند که همه خیال می‌کنیم با آن آشنا هستیم. از آن سو، در ویلون‌زن با دردی روبه‌رو می‌شویم که می‌توانستیم و اختیار داشتیم با آن روبه‌رو بشویم. هنوز هم اختیار داریم. و اختیار خواهیم داشت. پس زخم اختیاری ویولن‌زن از این منظر کاری‌تر است از زخم جبری سنگی بر گوری...
باقی همان است که گفتیم و گفتند در نقد و در تبعات انتشار اعترافاتی از این دست... کسی زخم می‌خورد و دوباره زخم می‌خورد تا دیگران زخم نخورند...
        

          اولین شگفتی این کتاب نثر آن است. انگار وسط افغانستان ایستادی و داری با لهجه ها و گویش ها کیف میکنی، انگار داری صداها را میشنوی و تو میخواهی تک تک کلمه ها را حفظ کنی و یواشکی آنها را بیاری در ادبیات خودت.
و این بار از یک نگاه غریبانه به کشور همسایه نگاه می کنیم، یک نگاه همدلانه اما پر از غم.
احتمالا بعد از خواندن کتاب همه مثل من میخواهند چنین سفری را تجربه کنند