نخستین پرتوهای خورشید، دروازه‌های سحر را گشودند.

دلبر پاسخ داد:《 تو بسیار مهربانی. مهربانی‌ات خوشایند است، و هر زمان که به آن فکر می‌کنم، زشتی‌ات از نظرم پنهان می‌شود.》 ديو گفت:《آری، آری. قلب مهربانی دارم، اما با وجود این دیوم.》 دلبر گفت:《در میان انسان‌ها بسیارند آنان که بیش از تو لیاقت این عنوان را دارند و من تو را، همین‌گونه که هستی، به آنانی ترجیح می‌دهم که در هیأت انسان، قلبی خائن، فاسد و بی رحم را پنهان کرده‌اند.》 ژان ماری لوپرانس دو بومون، ۱۷۵۰

یکی از دردهای من خاطراتی است که مکان‌ها در ذهنم تداعی می‌کنند. اثرش از عقل و ادراک من فراتر می‌رود! مادام دو سِوینیه