از همه سخنانی که علی ع در مدت عمرش گفته است، جمله ای از همه رساتر، بلیغ تر، زیباتر، اثربخش تر و آموزنده تر وجود دارد و آن 25 سال سکوت علی ع است، که خطاب به همه انسانهاست، انسان هایی که علی ع را می شناسند. 25 سال سکوت در نهایت سختی و سنگینی برای یک انسان، آن هم نه یک انسان گوشه گیر و راهب؛ یک انسان فعال اجتماعی.

در دنیا می بینیم که چگونه انقلابیون بزرگ جهان بعد از به قدرت رسیدن و به سیری رسیدن بازیگر حرفه ای سیاست می شوند ... و تنها علی است که هم در دوره ای که یک فرد در گروه پیغمبر ص بود و برای مکتب مبارزه می کرد انقلابی بود و هم در 25 سال سکوتش که قدرت به دستش نبود انقلابی ماند و هم در 5 سال حکومتش که همه قدرتها در دستش بود.

درد علی ع دو گونه است: یک درد، دردی است که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق سرش احساس می کند و درد دیگر دردی است که او را تنها در نیمه شبهای خاموش به دل نخلستان های اطراف مدینه کشانده و به ناله درآورده است. ما تنها بر دردی می گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس می کند. اما این درد علی ع نیست، رددی که چنان روح بزرگی را به ناله آورده است، تنهایی است که ما آن را نمی شناسیم. باید این درد را بشناسیم، نه آن درد را، که علی ع درد شمشیر را احساس نمی کند، و ... ما درد علی ع را احساس نمی کنیم.