اعترافات
نوشته ای از ژان ژاک روسو.
ما فلسفه خوانده ها، جناب روسو را با نظریه قرارداد اجتماعی می شناسیم. اما...
روسو در این کتاب از موسیقی، از شعر، از سیاست و از حقوق هم دم می زند.
روسو در اعترافات، زندگی نامه خود را در قالب اعتراف، برای مخاطب تعریف می کند. با صداقت محض. بدون ذره ای پرده پوشی و تعارف، صریح. 
بعد از خواندن این کتاب، می شود پی برد، روسو هیچ وقت آنچیزی نبوده که در قرن 20 و 21 از او در کتاب ها می خوانیم. چیزی از موسیقی بلد نیست، اما زور می زند، موسیقی دان بشود. حتی هنرآموز می پذیرد و موسیقی تدریس می کند. اغلب عمرش را به رونویسی از کتاب ها و نت های موسیقی گذرانده. به جرات می گویم فیلسوف هم نبوده. البته شاید اگر سایر فلاسفه هم چنین اعترافاتی داشته باشند، قضاوت مخاطب درباره آن بزرگواران هم تغییر کند. روسو در اعترافات خود کاری کرده که احساس کنید، او شبیه هیچ کس نیست. یک نسخه منحصر بفرد آزمایشی و کاملا ناموفق از بشریت. بدبخت و بیچاره و البته در برخی موارد خوش شانس. منزوی، تنها، گوشه گیر، و اغلب با روحیه ای به شدت زنانه. 
کتاب حدود ٨٠٠ صفحه است. نثر خوبی ندارد. داستان زیاد حاشیه می خورد. خسته کننده است. چندماهی فقط اسیر همین یک مجلد بود. نمی دانم چرا، ولی یک نیروی نامرئی وادارم می کرد هیچ وقت این کتاب را کنار نگذارم. گویی مجبور بودم تا آخر، بخوانمش. گرچه هیچ وقت مطالعه ام کیفی نبود. فرسایشی و طولانی. النهایه، ماحصلش، هیچ!
          

            بدون مسئله و فقط به خاطر اینکه «کتاب معروفیه» و «همه میخونن» سراغ این کتاب نرید که حوصلتون رو سر خواهد برد. مثلا من به شخصه مسئلم شناخت درونیات روسو بود که رسیدم بهش و کاملا مفید بود برام. 
داستان زندگی شخصی روسوست و چیز خیلی جذابی نداره، کتاب کشش خاصی هم نداره برای همین بازم تاکید میکنم با مسئله برید سراغش اگه ندارید نخونیدش
          

            زندگی‌نامه‌هایی که در سنت ایرانی-اسلامی‌مان نگاشته می‌شوند، چه خود-نوشت و چه دگر-نوشت، فقط و فقط بر جنبه‌های مثبت زندگی بزرگان و دست‌آورد‌ها و موفقیت‌هایشان تمرکز می‌کنند. بنابراین روایتی کاریکاتوری و مقدس‌مآبانه‌ به دست می‌دهند که چندان به کارِ زندگی افراد میان‌مایه‌ای مانند من نمی‌آید. 
در عوض در اعتراف‌نامه‌های سنت غربی بر نقاط ضعف هم انگشت تأکید می‌نهند، همین باعث می‌شود که به راحتی بتوان با نویسنده هم‌ذات‌پنداری کرد، و به جای خودخوری‌های بی‌خود به آینده و خودمان امیدوار شویم!
          

            از اونجایی که کتاب درمورد زندگی‌نامه روسوئه، فکر می‌کردم اگه بخونمش اصلا ازش خوشم نیاد؛ چون قبلا احساس می‌کردم زیاد با کتابای بیوگرافی ارتباط نمی‌گیرم. اما وقتی اول کتاب چراغ سبز‌ها و بعدش این کتاب رو خوندم، نظرم کلا نسبت به کتابای بیوگرافی عوض شد.😍
حتی من مطمئنم که تجربه آدم با خوندن کتابایی مثل همین اعترافات که متعلق به دست‌نوشته‌ها و طرز تفکر نویسنده‌ایه که تو رنسانس اروپا زندگی می‌کرده، بیشتر میشه و حتی می‌تونه خودش رو تو اون زمان و همپای شخصیت تصور کنه.
کی گفته کتابا نمی‌تونن حرف بزنن؟
من که به شخصه احساس می‌کردم تو ذهن ژان ژاک روسوئی هستم که تا الآن تو آرامگاه ابدیش خوابیده و داره به شخصیتش و کارایی که کرده اعتراف می‌کنه!
اگه شمام جای من بودین و با یه آدم مرده حرف می‌زدین، مو به تنتون سیخ نمیشد؟😱👍