یادداشت طه

                زندگی‌نامه‌هایی که در سنت ایرانی-اسلامی‌مان نگاشته می‌شوند، چه خود-نوشت و چه دگر-نوشت، فقط و فقط بر جنبه‌های مثبت زندگی بزرگان و دست‌آورد‌ها و موفقیت‌هایشان تمرکز می‌کنند. بنابراین روایتی کاریکاتوری و مقدس‌مآبانه‌ به دست می‌دهند که چندان به کارِ زندگی افراد میان‌مایه‌ای مانند من نمی‌آید. 
در عوض در اعتراف‌نامه‌های سنت غربی بر نقاط ضعف هم انگشت تأکید می‌نهند، همین باعث می‌شود که به راحتی بتوان با نویسنده هم‌ذات‌پنداری کرد، و به جای خودخوری‌های بی‌خود به آینده و خودمان امیدوار شویم!