این چند سال، خیلی اسم «قرنطینه» را می شنیدم. نمی دانستم و حتی هنوز هم نمی دانم کتاب تقریبا به شهرت رسیده ای هست یا نه اما هرچه بود، مدام مقابل راهم سبز می شد. چندبار در نت اسمش را سرچ کرده بودم و از جلدش احساس خیلی خوبی می گرفتم ولی هر دفعه بهانه های زیادی برای نخواندنش به ذهنم می رسیدند.

ویروس مهلکی به جان شهر افتاده. نگهبان ها همه جا هستند و فقط کافی است کسی را ببینند که کمی مشکوک باشد تا برای آزمایش ببرنش. این میان، جواب تست ویروس اسکورج «آنی ملز» هم مثبت می شود. اما معلوم نیست او بعد از اینکه به جزیره اتیک برده شود چه می کند…

خیلی زود توانستم با داستان و حتی آنی صمیمی شوم. کتاب هایی که تاکنون خوانده ام ثابت کرده اند خیلی مهم است اطلاعات ذره ذره روی کاغذ بنشینند. پس وقتی نویسنده ناگهانی از همان ابتدا دنیایش را بخواهد برای خواننده شرح دهد، نمی تواند حداقل من را جذب کند. و «قرنطینه» در این مورد عالی عمل کرده بود.

در یک قسمت از کتاب، سربازها مجازات مردم روستایی را برای اینکه شورش به پا می کنند درست می دانستند اما در جواب آنها آنی متعجب شد و گفت:«شورشی در کار نبود. آخرین دردسری که به وجود آورده بودیم، وقتی بود که مردها را برای اکتشاف بردند». در اینجا بدون آمدن هیچ اسمی از پادشاه، شخصیت او در ذهن خواننده در حال شکل گرفتن است. او مردم روستاهای کشور را بی ارزش می داند و آزمایش هایش را روی آنها انجام می دهد. طبیعتا این ساخت خمیر شخصیت بدون حضور خودش، خیلی آسان نیست و البته کار هر نویسنده ای هم نیست.

از توصیف کردن به اندازه استاندارد استفاده شده. خیلی زیاد نیستند که خسته کننده باشند و بیش از اندازه هم کم نیستند که تصویری به وجود نیاورند. و «قرنطینه» حتی در بخش توصیف هم بی نقص است.

زاویه دید درستی انتخاب شده است. داستان قرار نیست جایی رخ بدهد که انی نباشد و یا توصیفات خاص و به خصوص دانای کل را نیاز داشته باشد. پس ماجرا از قول اول شخص بیان می شود و این هم بر کم نظیر بودن داستان افزوده است...

اولین کتابی که در آن حضور یک ویروس (زایو) را تجربه کرده بودم خیلی جالب نبود. و همان یک کتاب کمی باعث شده بود نسبت به هر کتاب مربوط به ویروس، گارد بگیرم. اما همیشه اولین کتاب، مثل بقیه داستان های مانند خودش نیست. «قرنطینه» داستانی نفس گیر و هیجان انگیز، درباره ی ماجراجویی، توطئه، شجاعت و شهامت است
          

            کرم ها و زالو ها در قفس:

دقیقا همین امروز بود که داشتم سریالی را نگاه می کردم که در آن یک مرد، زنی را تهدید به این می کرد که اگر کاری را که می خواهد انجام ندهد ، ویروسی را گسترش می دهد که مردم دیگر نتوانند خوشحال باشند.با شنیدن این جمله و دیدن آن صحنه ناخودآگاه یاد این کتاب و دو سالی که پشت سر گذاشته ایم افتاده ام.دوسالی که خالی از هرگونه شادی و پر از سختی و درد بود.

کتاب قرنطینه اثر جنیفر ای نیلسن کتابی پر از هیجان و اتفاق است،داستانی که پر از فراز و فرود و حوادث ناگهانی ست.همه چیز از موجودات یک گرمی شروع می شود، موجوداتی که سطح شهر را تسخیر کرده اند و هرکدام قاتل یک انسانند.موجوداتی که در کنار هم ویروس اسکورج را تشکیل داده اند و حال این آنی ست که باید در این مسیر سخت،راهی درست را انتخاب کند…

اول از همه میخواهم در رابطه با موضوع کتاب صحبت کنم.موضوعی که نویسنده در رابطه با آن نوشته بود چیزی آشنا بود،چیزی که آن را درک میکردم، همه ی سختی هایش را در ذهنم می دیدم و خودم را در قرنطینه تصور می کردم.همین مورد که خواننده با داستان همزاد پنداری کند،مبحث مهمی است که باعث پرمخاطب شدن کتاب می شود.وقتی ما در زندگی واقعی دچار ویروسی سهمگین هستیم و در داستان این کتاب نیز شخصیت ها در حال دست و پنجه نرم کردن با بیماری هستند قطعا گیرایی متن و انگیزه ی خواننده را بیشتر می کند.

متن داستان برایم روان بود و این نکته بسیار مهمی است.زیرا وقتی نویسنده متنی ناواضح و کند می نویسد شما مدام باید در رابطه با صفحه ها و جملات قبلی فکر کنید و این باعث گمراهی و آزار شما می شود.اما در این کتاب خواننده ارتباط خوبی با متن برقرار می کرد و بدون گمراهی می توانست با آن همراه شود.

پردازش مکان به درستی انجام شده بود اما جایی برای جزئیات بیشتر داشت.من به شخصه علاقه ی زیادی به توصیف صحنه ی جزئی دارم و برایم خسته کننده نیست این کتاب هم توصیف صحنه و مکان خوبی داشت اما گاهی در بین متن سوالاتی برای خواننده ایجاد می شد که جایز بود نویسنده آن را ذکر کند.به بعضی از جزئیات نیز توجه نشده بود برای مثال در بخشی از داستان شخصیت ها هنگام صبح زندانی شده بودند و تا شب در سلول ماندند اما ما این گذر زمان را اصلا حس نکردیم و از نظرم این ضعف بزرگی به حساب می آید.

شخصیت پردازی نیز مانند پردازش مکان درست و کامل انجام شده بود و ما میدانستیم که آنی روحیه ای شیطان و سرکش دارد یا میدانستیم که دلا غرور بیش از حدی دارد و خودش را از دیگر هم سن و سالانش برتر میداند،اما در شخصیت پردازی نیز مانند توصیف مکان و صحنه کمبود هایی وجود داشت برای مثال ما می دانستیم که لهجه ی کرم ها و زالو ها(تقسیم بندی مردم بخش رودخانه و شهر)با یکدیگر متفاوت است اما نمی دانستیم که آنها به چه زبانی صحبت می کنند که این هم مسئله ای بود که برای خواننده سوال ایجاد می کرد.

استفاده از آرایه ها در متن داستان باعث افزایش جذابیت و زیبایی آن می شود و داستانی که خالی از هر گونه ارایه باشد از نظرم فاقد یک عنصر اصلی است.در این داستان نیز از تشبیه های بامزه و جالبی استفاده شده بود که باعث می شد تا متن رنگی تر از آن چیزی که هست باشد.

نکته ی دیگر اینکه خلاقیت های نویسنده در بعضی از بخش های داستان خیلی فوق العاده بود،برای مثال روشی که برای تست اسکورج انتخاب کرده بود جدید و جالب بود و استفاده نکردن از روش های تکراری و خلق موارد جدید باعث پیشرفت یک متن و یا داستان می شود که این مورد در این کتاب به چشم می خورد.

و موضوع آخر اینکه ماجراجویی هایی که در داستان به چشم می خورد نیز جذابیت های خاص خودشان را داشتند و در کل کتاب هایی که تکاپوی بیشتری دارند و شخصیت دائما در حال کلنجار رفتن با حوادث و اتفاقات است و مدام دچار مشکل می شود و در حال پیدا کردن راه حلی برای آن مشکل است و می خواهد که به نتیجه برسد و ما را نیز آگاه کند از نظرم جذابیت و قلاب بیشتری نسبت به دیگر کتب دارند.زیرا در این دسته از کتاب ها خواننده دائما می خواهد تا به صفحه ی بعد و فصل بعد برسد و ماجرا را دنبال کند و به نتیجه رسیدن، انگیزه ی یک خواننده را قطعا بیشتر می کند.

و بعد از پاراگراف ها صحبت کردن باید گفت که اگر شما هم عاشق ماجراجویی و دنبال کردن سرنخ ها و رسیدن به نتایج هستید، این کتاب را بخوانید و اصلی ترین مطلب که در اولین پاراگراف به آن اشاره کردم ارتباط بین موضوع کتاب و کرونایی ست که ما دچارش هستیم و برای خود من ارتباط این وقایع و چیزهایی که من در کرونا تجربه کرده بودم جذابیت بسیاری داشت.پس این کتاب را بخوانید و به انتهایی ترین نقطه ی طبقه ی دوم کتابخانه منتقلش نکنید:)))
          

            بخاطر دارم تمام کردن این کتاب مصادف بود با شروع کرونا!
و من در تمام مدت این موضوع در ذهنم می‌چرخید که نکند ماجرای این کتاب واقعی باشد و قرار است همین بلا سر ما بیاید؟؟
و این فکر تمام مدت ذهنم را مشغول کرده بود..
اما اکنون به آن میخندم و از یادآوری دوباره کتاب لذت میبرم😂😍
          

            فکر کنم دیگه خوندن کتاب‌هایی با مضمون همه گیری برام غیر واقعی یا غیر قابل درک نباشه!
وقتی کتاب میخوندم خیلی چیزا برام مرور میشد اینکه چطوری این رنج عظیم تحمل کردیم...
نمیتونم بگم عالی بود ولی به عنوان یک رمان نوجوانان خوب بود؛ شجاعت اهالی رودخانه و خصوصا آنی این حسه مبارزه و سرسختی برای زنده موندن قابل تقدیره و این موضوع به تو یاد آوری میکنه که نباید تسلیم بشی باید بجنگی حتی اگر هیچ راهی نمیبینی بخاطر خودت برای خانواده ات،کاری که همه ما توی این چند سال اخیر کردیم مبارزه برای نفس کشیدن..

⚠️(اسپویل)⛔️

دارم به این فکر میکنم نکنه تئوری های توطئه درست باشه مثل ماجرای این داستان اسکورج یه دروغ بوده باشه ما نباید دارو هارو مصرف میکردیم:)))))🙄🥲


          

            خیلی خب،دوباره تا ۲ بیدار موندم تا یه کتاب دیگرو تموم کنم و...باید بگم ارزششو داشت!:) واقعا دوستش داشتم:)با شخصیتاش جوری زندگی کردم انگار جزوی از خانوادمن!شخصیت پردازیش حرف نداشت!مکان هارو به اندازه توصیف کرده بود و به هیچ عنوان حوصلمو سر نبرد این کتاب:) تو این کتاب حرف های ساده ای میزد که درد زیادی داشت...این کتاب باعث میشه هر موقع به تسلیم شدن فکر کنم،یاد آنی مولز بیوفتم...یاد تسلسم نشدنش:)
وای خدا من عاشق (جنیفر ای.نیلسن)نویسنده این کتابم!قلمش حرف نداره.و پایان کتاباش همیشه پر از شادیه همراه غمه:)یعنی آخر کتاب امید و شادی رو با اون غمی که شخصیت کتاب داشته ترکیب میکنه و این معرکست!پیشنهاد میشه!
و البته کتاب های این نویسنده همیشه یه پای ثابتی داره(شخصیت اصلی یه دختر شجاعه و یه دوست صمیمیه پسر داره_شخصیت اصلی دنبال آزادیه و...) با این حال همیشه از خوندن کتاباش لذت میبرم!:)
          

            🌱| کتابِ قرنطینه 

آنی مِلز دختر دردسرساز و شجاعی که تو حاشیه رودخونه‌ی کشور کلدن زندگی می‌کنه،
کشوری که توش به شدت دو دستگی و دشمنیِ داخلی موج می‌زنه، جوری که مردمی که داخل شهر زندگی می‌کردند؛ مردم حاشیه‌ی رودخونه رو با لفظ "کِرم" صدا می‌‌زدند و مردم حاشیه‌یِ رودخونه مردم شهری رو "زالو"!!!
کرم‌‌ها و زالو‌ها رابطه به شدت شکر آبی داشتند و از اون بدتر این که کشور همسایه‌شون هم به مرزهای اون‌ها چشم داشت و هر لحظه منتظر یه فرصت برای حمله بود
و شاید تنها دلیلی که هنوز جنگ رو با اون‌ها شروع نکرده بود، بیماری همه گیرِ اسکورج بود یه ویروس تو مایه‌های کرونا.
یه بیماری به شدت وحشتناک که هیچ علائم شناخته شده‌ی خاصی نداشت و هیچ درمانی هم براش نبود.
آنی یک روز به زور توسط سربازهای شاه تقریبا دزدیده می‌شه و ازش تست اسکورج می‌گیرن و در کمال ناباوری بهش می‌گن که اسکورج داره و....

متنِ کتاب: 
این کتاب واقعا جذاب و نفس گیر بود، ترجمه روانش و تصویر سازی‌ها و انتخاب کلماتش جوری بود که انگار داشتم یه فیلم سینمایی هیجان انگیز رو نگاه می‌کردم.
مهم تر اینکه این سیر جذابیت و اتفاقات غیر منتظره تا آخرین ورقه‌های کتاب وجود داشت‌ و هرگز قطع نشد.
چیزی که به شخصه دوست داشتم این بود که روایت داستان از زبان آنی بیان می‌شد، من خیلی میونه خوبی با رمان‌هایی که از زبان دانای کل روایت می‌شن، ندارم.

پیام کتاب: 
داستان کتاب بر پایه اتحاد، دوستی، مودت و امیده، نکات بی نظیری که نشون داد وقتی آدم‌ها متحد باشند و تا آخرین لحظه نا امید نشن می‌تونند به هدف‌های بزرگی برسند.

نکات منفی: 
مثل همه رمان‌های خارجی راحتی روابط دختر و پسر رو به تصویر کشید که با عقاید ما جور در نمیاد.

جمله برتر کتاب از نظر من: 
|زیر لب گفتم چرا اون‌ها این‌قدر از ما متنفرند؟
گفت چون اون‌ها ما رو نمی‌شناسند
و ماهم اون‌ها رو نمی‌شناسیم،
متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.|

در کل کتابش رو دوست داشتم و بهش نمره 9 از 10 رو می‌دم.
اگه به رمان‌های خارجی علاقه دارید بخونید. 🌿 🌸 

زهرا سادات"


          

            خیلی عالیه 🌱📚
کتابی  پر از ماجرا،هیجان،شجاعت ودوستی 
با شیوع بیماری  خطرناکی به نام اسکورج نگهبان ها هرکسی را که  احتمال دارد به این بیماری مبتلا باشد به زور با خود میبرند تا آزمایش بدهند.
آنی هم یکی از این افراد است که در کمال تعجب  آزمایشش  مثبت میشود او را هم همراه افرادی دیگر  به جزیره  اتیک میبرند .جایی که قبلاً زندان بوده و  حالا محل قرنطینه ی بیماران است .  اما آنی به سرعت متوجه می شود که  یک چیزی در این میان درست نیست  و آنها حقیقت را نمی دانند . او و بهترین  دوستش  به دنبال کشف ‌‌چیزی هستند که در  واقعیت اتفاق می افتد.