کتاب موسای عیسی اثری است که در قالب رمان و دو فصل با نام های «سفر ششم» و «بشارت» دارد. که در سفر ششم به زندگی حضرت موسی ع و فروپاشی فرعون و در قسمت بشارت به داستان زندگی حضرت عیسی ع و به صلیب کشیدن یهودا و (نه حضرت عیسی ع) پرداخته است...
        

          قسمت موسی برام آشنا بود. این باعث شده بود راحتتر سیر داستان رو بفهمم.
خوندن قسمت عیسی برام سخت بود ولی داستان جالبی بود؛ داستانِ عروجِ عیسی مسیح.
کنجکاو شدم در مورد اسامی قسمت عیسی بیشتر بدونم.
و آخرین کتابِ ۱۴۰۱
        

          کتاب دو بخش دارد. دو قصه‌ی به‌ظاهر مجزا از هم. بخش اول قصه‌ی حضرت موسی و مقابله‌اش با فرعون و نجات بنی‌اسرائیل.
درباره بخش اول بگویم که مؤذنی قدرت، ملات و بنیه‌ی این را داشت که از این همه خرده‌روایت و ماجراهای موسی و فرعون و بنی‌اسرائیل، رمان چندجلدی بنویسد. ولی به صد صفحه ساندویچش کرده بود. من پسندیدم چون موضوع برایم جذاب بود. و همزمان حرص می‌خوردم که این نویسنده‌ی نه‌آبی-نه‌خاکی چرا در این حد متوقف شده.
صد صفحه دوم قصه‌ی حضرت عیسی مسیح بود. روایتِ زندگی کاتب انجیل را قصه کرده بود که در بطن خودش ماجرای به‌صلیب کشیدن عیسی را شرح می‌داد.
این نقد در بخش دوم هم همانند بخش اول وارد است که حداقل همین صد صفحه از عیسی بشود یک کتاب مستقل سیصد صفحه‌ای که حداقل من شخصیت‌ها را از هم تمیز بدهم. نه اینکه شخصیت‌ها بدون اینکه معرفی بشوند، تمام می‌شوند. مثل اینکه مؤذنی فرض را بر این گذاشته بود که ما قصه‌های شخصت‌های زندگی عیسی و حواریون را از بَرمان است. که نبود.
از خواندشن پشیمان نیستم. دوست هم داشتم. خصوصا قصه‌ی موسی را که حذابیت بیشتری داشت. ولی پایان قصه‌ی بشارتِ عیسی غافل‌گیرکننده بود.
        

          کتابی شامل دو داستان مجزّا که هریک مقطعی از زندگی یک پیام‌بر بنی‌اسرائیل را روایت می‌کند؛ حضرت موسی و حضرت عیسی. 
داستان اوّل از مصر آغاز می‌شود و دومی پس از عروج مسیح.
        

          کتاب رمان «موسای عیسی»؛ علی مؤذنی

نوشتن از پیامبران اولوالعزم سخت است. اینجا به بهانه دو رمان قبلی همین آقای مؤذنی نوشته‌ام. اما این دو رمان از دو رمان قبلی، بهتر نوشته‌شده‌اند؛ حداقل این‌طور به نظر می‌رسد. شاید علت چاپ مجدد آن‌ها در سال ۱۳۹۴ هم همین باشد.

این چهار رمان درباره چهار پیامبر اولوالعزم از نوح تا عیسی علیهم‌السلام در دو جلد مختصر و کم‌حجم ارائه شده‌اند. من هم آن‌ها را در مسیر رفتن به محل کار و دانشگاه، در شلوغی‌های اتوبوس و مترو خواندم. البته مترو خیلی بهتر است؛ هم تکان‌های کمتری دارد و هم روشنایی بیشتری.

علی مؤذنی از سویی، ظاهراً ادبیات نمایشی خوانده است. از سوی دیگر هم یک نویسنده حرفه‌ای پرکار است. همین‌ها دست به دست هم داده تا کتاب‌هایش از جهت فنی، رضایت قابل‌قبولی را برای خوانندگان فراهم کند. هرچند ابهام‌های محتوایی هنوز باقی است. 
او چهره شناخته‌شده‌ای در زمینه ادبیات دینی و دفاع مقدس است و از او تاکنون «ملاقات در شب آفتابی»، «کشتی‌بان دوست»، «موسای عیسی»، «مأمور»، «ظهور»، «نه آبی، نه خاکی» را خوانده‌ام و به زودی «ارتباط ایرانی» و «مفرد مذکر غایب»ش را می‌خوانم. از پیشنهادها و نظرات شما درباره آثار او استقبال می‌کنم.