داستان جذابی بود از فراز و نشیب‌های زندگی یک زن که پرستار آسایشگاه جانبازانه و آرزو داره همسر یک جانباز بشه.
به نظرم روند داستان خیلی خوب بود و در روایت اتفاقات داستان، تا جای ممکن جملات اضافه و بدیهی حذف شده بود. ویژگی جالب داستان، پرش‌های ناگهانی از یک صحنهٔ داستان به صحنهٔ دیگه هست؛ البته این ویژگی در ابتدا ممکنه باعث کمی غافلگیری برای مخاطب بشه، اما در ادامه، کاملاً عادی جلوه می‌کنه و بسیار شیرین به نظر میاد.
توصیف وضعیت جانبازان، خانواده‌هاشون، پرستارها و سایر آدمای مربوط به اون‌ها برام بسیار جذاب بود. البته با حال و هوای آسایشگاه جانبازان، غریبه نبودم، اما این توصیفات و حکایت‌ها خواننده رو تا حد زیادی در جریان حس و حال جانبازان سرافراز تنها در کنج آسایشگاه‌ها آشنا می‌کرد. 
نکتهٔ دیگه اینکه شخصیت اصلی داستان، به نظرم یک شخصیت عادی و به‌دور از اغراق بود. 
از همسرم که من رو به خوندن این کتاب تشویق کرد، بسیار ممنونم.
توصیه می‌کنم شما هم حتما بخونید.
          

            یکی از نقاط قوت کتاب برای من این بود که داستان توی مشهد و خراسان می گذشت و المان ها برای من مشهدی خیلی آشنا و خاطره برانگیز بودن. داستان صبوره و برآورده شدن آرزوش قشنگ بود.
چندتا چیز رو دوست نداشتم؛ یکی آدمای زیادی که رفتاراشون در جهت قضاوت صبوره و فضای جبهه و جنگ و جانباز یا تحقیرکردنش بودن و اینکه صبوره و بقیه شخصیت های مثبت فقط دلشون می گرفت و هیچوقت چیزی نمی گفتن یا رفتاری نمی کردن که اون طرف حساب کار دستش بیاد(البته از خانواده م شنیدم که یه دوره ای توی دهه هفتاد فضا همین بوده)اما خب نویسنده می تونست احساس قدرت و خوبی شخصیت های مثبت رو بیشتر انعکاس بده تا خواننده حس نکنه اینا چقدر طفلی ان.
مشکلات صبوره بعد ازدواج هم اعصابم رو خورد کرد. دستشون تنگ بود، باید به بچه ها می رسید و جانبازی شوهرش و......بازم حسی که از صبوره می گرفتم حس قدرت و تسلط نبود. همش حس می کردم زیر فشار شدیده.
پایان بندیش منو ناراحت کرد. به جای درستی نرسیدیم
          

            زندگی ؟! زیبایی؟!توصیف؟!
به شخصه علاقه ای به  صورت جدی  به مبحث جانبازی نداشتم ، راحت تر بگم برام مهم نبود 
کتاب از مسئول کتابخونه گرفتم و شروع کردم  به خوندن 
اول از همه تعجب و بعد سردرگمی و بعد گم شدن در صحن آزادی 
و بعد ضربه ناگهانی مرگ رضا ، و بعد آغاز گریه هایم 
گریه از لحظه بسته شدن چشم های رضا  تا تشییع اش در حرم 
لحظه به لحظه همراه حوریه بودم 
و لحظاتی حوریه یاد گرفت مادر باشد 
امان از آن لحظاتی که حوریه 
باید روی پاهایش می‌ایستاد و مقاومت می‌کرد 
چقدر آشنا بود پناهگاهش 
در آغوش مهربان ترین ، مگر حالت می‌تواند بد باشد ؟!
و بنظرم کلمه زیبا یا قشنگ  یا عالی 
هیچ کدام عمق ماجرا را نمی‌گوید 
عمق ماجرا  عمق قلب همه ما انسان هاست 
و برای من کتابی بود که برایش تا ۳ صبح بیدار ماندم 
نمی توانستم نخوانم 
* صرفا یک نقد به نویسنده 
داستان خیلی مشوش بود یه جاهایی 
خیلی صحنه عوض میشد و باعث شد اول از همه کتاب رو درست نخونم 
جدا کردن زمان ها از هم با یک ویرگول و جدا کردن پاراگراف ها  می‌توانست جذابیت را صد برابر  کند 
          

            به هیچ
عنوان 
توصیه
نمیکنم
          

            یک قطره خون کافی است تا اثر هنری خلق شود، حال این طبیعی است که هنوز هم که هنوز است از ۸ سال جنگ ما آثار هنری بیرون می‌ریزد که بعضی از آن‌ها رکورد نشر کتاب در ایران را شکسته است. و این از خاصیت خون است، اگر هم خونی مقدس به ناحق ریخته شود که دیگر غوغا است.



دخیل عشق هم یک عاشقانه‌ای است که در امتداد این جنگ در جریان است. وقتی عشق با عقیده درهم تنیده می‌شود، عاشق حق دارد برای رسیدن به معشوقش دخیل ببندد به حضرت خورشید، امام رضا علیه‌ السلام که دعا نکرده حاجت می‌دهد.



امّا از این‌ها که بگذریم؛ صبر، تحمل، تلاش، اخلاق و رفتار حوریه ستودنی است. و این کتاب هوس همجواری با امام را دل می‌کارد.



و البته چون رمانی عاشقانه است نیاز به تشبیه‌های ادبی دارد ولی به نظرم در ابتدا کتاب این پیچ و تاب‌های ادبی زیاد بود و خواننده را خسته می‌کند، ولی هرچه به انتها نزدیک‌تر می‌شود ساده‌تر و خوانا تر می‌شود، و شاید هم من به قلمش عادت کردم ... و شاید هم من آدم خواندن رمان‌های عاشقانه نیستم و از همان ابتدا کار را درست پیش برده است.

مشکل بعدی این است که طول می‌کشد تا سر از جریان حوریه در بیاوری ... اطرافیان که شخصیت اول نیستند که بماند.

لذا دو پیشنهاد دارم:

اولا؛ به عنوان اولین کتاب و یا اولین رمان و یا حتی اولین رمان عاشقانه لای این کتاب را باز نکنید! بگذارید برای سوم یا چهارم به بعد.

دوما؛ از ابتدای کتاب خسته نشوید بگذارید حداقل ۱۵۰ صفحه از این دخیل بگذرد بعد اگر خوش‌تان نیامد کنارش بگذارید.
          

            بسم‌الله الرحمن الرحیم
سال‌ها بود دلم می‌خواست کسی داستان دختری شبیه ما را روایت کند. روایت زندگی بچه مذهبی‌هایی که پدر و مادرشان دغدغه دین داشتند، در خانواده‌ها رشد کردند، چادرمشکی را از مادر به ارث بردند، دلشان با دیدن گنبد و ایوان طلا شاد می‌شود، نه مجلس رقص و موسیقی.
پناه دلشان گوشه سجاده است، نه آغوش دوست‌پسرشان.
قرآن و دعایشان، ریا نیست، هر روز آهنگ‌های جدید خواننده‌های نوظهور را گوش نمی‌کنند.
هرچند دل دارند، اما عقلشان حکم می‌راند، نه هوسشان...
نیاز نیست یکباره متحول بشوند، اتفاقی بیفتد تا یاد خدا کنند و زندگیشان ناگهان تغییر کند.

زندگی آدم‌هایی که هستند، کم هم نیستند، اما خیلی‌ها فکر می‌کنند، حرف‌هایشان‌، آرزوهایشان، دغدغه‌هایشان اشتباهی است، اگر در یک اتفاق ساده یاد عاشورا بیفتند، نچسب است...

خوشحالم که این کتاب نوشته شد و خواندمش.

پ.ن: قطعاً بی‌ایراد نیست... اما روایتش دوست‌داشتنی و زیباست.
          

            کتاب «دخیل عشق» نوشتۀ مریم بصیری توسط انتشارات کتاب جمکران منتشر شده است. داستان این کتاب، داستانی زنی است که در حرم امام رضا(ع) خود را دخیل بسته است و از ایشان می‌خواهد که ازدواج با یکی از بازماندگان و رزمندگان دفاع مقدس را نصیبش کند. صبوره که خود را دخیل بسته است، یک پرستار فداکار است که عاشق یکی از جانبازان جنگ تحمیلی شده است. بااین‌حال، او به دلیل محدودیت‌های فرهنگی و اینکه یک زن پاکدامن است، در بیان علاقه خود نسبت به این جانباز ناتوان است. این جانباز که رضا نام دارد، به‌صورت نمادین به حضرت امام رضا(ع) اشاره دارد و صبوره عشق رضا را از امام رضا(ع) در کنار ضریح او می‌خواهد.