کتاب مجموعه‌ای از داستان‌های کوتاه است. همه‌ی داستان‌های این ‌مجموعه‌به طوری روایت شده است که برشی از ماجرا و یا اتفاقی است که قبلا افتاده یا در حال وقوع است و شما در سیر خوانش داستان‌ها متوجه اتفاقات می‌شوید. این که داستان‌ها از وسط یک اتفاقی شروع می‌شوند گاهی باعث سردرگمی می‌شود پس کتاب را در شرایط ذهنی مناسب و در جای مناسب مطالعه کنیدکه توانایی تمرکز برروی داستان را داشته باشید که رشته‌ی داستان از دستتان در نرود. 
        

          اولین بار برخی داستان‌ها را در «نیمۀ تاریک ماه» خوانده بودم و پس ذهنم داستان‌ها را یادم بود. یکی از ویژگی‌های گلشیری همین است. شاید دو خطی داستان را یادت نیاید اما فضایی که ساخته و آدم‌ها و حال‌وهوا با تو می‌ماند و نمی‌توانی ازش گریز کنی. ویژگی دیگر گلشیری در این مجموعه برای من استوار بودن فرمش است اما چرا مهم است؟ اینجااز دهات و شهر و طبقات مختلفی می‌نویسد اما در تمام آن‌ها تقریباً فرم مشخصی دارد و این بتوانی با فرم مشخص این صداها را بیان کنی اصلاً کار ساده‌ای نیست. یعنی تیپ‌سازی و لغت‌سازی (با توجه به طبقه) نمی‌رود بلکه در همان فرمی که دارد فضا را ادامه می‌دهد و باز هم به بار می‌نشیند. 
اما یک مورد دیگر تاریکی و وهم‌آلود بودن همیشگی داستان‌ها است که کمی من را یاد ساعدی می‌‌اندازد. البته وجۀ کابوس ساعدی بیشتر است. با این حال اینجایی بودن (چیزی ورای ایرانی بودن) در این کتاب هویدا است. آدم‌ها و فضا و حرف‌ها و ماجرا در نهایت چیزی در تو ثبت می‌کند که دقیق می‌فهمی‌اش، که زیر و بمش را آشنا هستی و همین باعث می‌شود در نهایت لذتی بیشتر از متن ببری چون با زیستۀ تو جایی به هم مماس می‌شوند.
        

          نهایت تکنیک در داستان نویسی. وقتی میدانی هیچ ویرگولی بدون توجه نویسنده آنجا قرار نگرفته. بنیادگذار توجه به شیوه روایت. توجه وسواسی به راوی. اما خب جهانش را دوست نداشتم.
        

          نمازخانه کوچک من: ۴ ستاره
عکسی برای قاب عکس خالی: ۳ ستاره
هردو روی یک سکه: ۵ ستاره
گرگ: ۳ ستاره
عروسک چینی من: ۳/۵ ستاره
یک: ۴ ستاره
دو: ۴/۵ ستاره
سه: ۵ ستاره
چهار: ۴/۵ ستاره