اتفاقات جزئی و هیجان انگیز از صحنه جنگ از دید یک نوجوان که شور و شوق رفتن به جبهه او را ناچار می کند در شناسنامه اش دست ببرد!
بیان توضیحات به جزئی ترین شیوه از مجروحیت دوستانش و از دیدن صحنه های شهادت رفقایش و از خاطرات حضور در تعاون و امداد رسانی به مجروحین با قلم روان و خوبی از داود امیریان داستان زیبایی را رقم زد
داستان که البته واقعی است کشش خوبی داره
        

          «خداحافظ کرخه» اولین اثر داوود امیریان است که آن را در سن 19 سالگی نوشته و خود درباره آن می‌گوید: «خداحافظ کرخه نخستین کتاب من است و من آن را در سن 19 سالگی نوشتم، امروز که نگاه می‌کنم، می‌بینم برای یک جوان 19 ساله آن کتاب خوب بود.»
چون روایتگر این خاطرات خود در همه جا حضور داشته و از زبان خودش خاطرات را نقل می‌کند، بر اثرگذاری و باورپذیری آن افزوده است.
خاطرات کوتاهی که او بدون تکلف و با قلمی روان بیان کرده، به خوبی می‌تواند ذهن خواننده را درگیر موقعیت‌های پیش آمده در آن روزها نماید. از اولین لحظات اعزام به جبهه و استقرار در اردوگاه‌ها تا شوخی‌های رزمندگان در حال و هوای جنگ و روحیه بالای آنها هنگام عملیات، توسلات و مناجات‌های بسیجیان قبل از شهادت و توصیف لحظه شهادت آنها، در این کتاب به خوبی تصویر شده‌اند.

«این کتاب شیرین و ساده، زندگی و احساس و جهت گیری های بسیجی را به خوبی تشریح می کند. نویسنده، که خود یک بسیجی با همه بار فرهنگی این کلمه است، با بیان بعضی از جزئیات به ظاهر کم اهمیت، آن امر مهم را تصویر و ترسیم کرده است. با اینکه جوانی کم سن و سال است، بسی پخته تر از عمر خود می نویسد و می اندیشد. گاه در نقل حوادث، تسلسل طبیعی و منطقی رعایت نشده است.باری این یکی از کتاب های خیلی خوب در مجموعه خاطره هاست.»20/12/70

        

          چاپ اول این کتاب مربوط به سال ۶۹ هست و میشه گفت جزو اولین کتابهای با موضوع خاطرات دفاع مقدسه و در زمان خودش حزو بهترین ها بوده از نظر روایت. اما شاید اینروزها با چاپ کتابهای متعدد این ژانر، این کتاب انتخاب اول هرکس نباشه.
ولی هنوز میشه با «خداحافظ کرخه» بغض کرد و لبخند زد و آه کشید و حسرت خورد.
روایتهایی بسیار ساده و بدون پیچیدگی. مثل خود خود جبهه
        

          خیلی دلی و روان نوشته شده بود اما نثر قوی‌ای نداشت. بیشتر گزارشی بود.
        

          کتاب خوبی بود، بسته به حجم کتاب و اینکه نویسنده می‌خواسته تموم خاطراتش رو بگونجونه  حس فیلم سینمایی رو بهم میداد که روی دور تند گذاشتنش
        

          زیاد نتونستم با این کتاب ارتباط بگیرم. شاید چون مربوط به سال ۱۳۶۹ هستش و کتاب‌های دیگه‌ای که از آقای امیریان خونده بودم، انتظارم از این کتاب رو خیلی بالا برده بود. در پیشنهاد این کتاب مطمئن نیستم، اما نوشته‌های دیگه‌ی آقای امیریان رو نباید از دست داد.
        

          در وهله اول سادگی و صمیمیت داستان خواننده را جذب می کند.
به همه ی کسانی که مانند خودم آن روز ها را ندیدند، پیشنهاد می کنم این کتاب را بخوانند.
        

          *خداحافظ کرخه (روایت حضور نوجوانان در جنگ)

رهبر انقلاب:
«این کتاب شیرین و ساده، زندگی و احساس و جهت گیری‌های بسیجی را به خوبی تشریح می‌کند. نویسنده که خود یک بسیجی با همه‌ی بار فرهنگی این کلمه است،‌ با بیان بعضی از جزئیات به ظاهر کم اهمیت، آن امر مهم را تصویر و ترسیم کرده است.
با این که جوانی کم سن و سال است،‌ بسی پخته‌تر از عمر خود می‌نویسد و می‌اندیشد. گاه در نقل حوادث، تسلسل طبیعی و منطقی رعایت نشده است. بازی این یکی از کتاب‌های خیلی خوب در مجموعه‌‌ی خاطره‌هاست.»