دو تا شعر آخر کتاب عالی بود. فوق العاده. (مانند رقعه از آخر به اول خواندم.) 

 باز این چه شورش است که در جان وازه هاست 
شاعر شکست خورده ی طوفان واژه هاست

یعنی حجم خلاقیت این شعر در بین آثار آقای برقعی بی نظیر است.

بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت
دستی ز غیب قافیه را کربلا گذاشت

یک بیت بعد واژه ی لب تشنه را گذاشت
سر را جدا گذاشت و تن را جدا گذاشت

این بند را جدای همه روی نیزه ساخت
خورشید سربریده غروبی نمی شناخت

بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود
او کهکشان روشن هفده ستاره بود

اولین بحر طویلی که خواندم و مرا عاشق این قالب شعری کرد...

 ...نکند باز شده ماه محرم که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت به فدای نخ آن شال سیاهت به فدای رخت ای ماه بیا صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس و این روضه و این بزم تویی آجرک الله...

ولی بقیه ی شعر های کتاب متوسط بود و فقط تک بیت های خوب بینشان پیدا می شد.

سوال می کند از خود هنوز آهویی
که بین دام و نگاهت کدام صیاد است

خدا به قلمشان برکت دهاد...
          

            کتاب «طوفان واژه‌ها» مجموعه‌ای است از شعرهای آقای «سید حمیدرضا برقعی» که موضوعی مذهبی دارد که به اصطلاح شعرهای آیینی می‌گویند.
تمامی شعرهای این کتاب خوب و زیباست ولی دو عدد از این شعرها را من خیلی دوست دارم: «و این بحر طویل است» و «طوفان واژه‌ها».
در شعر «و این بحر طویل است» می‌خوانیم:
عصر یک جمعه‌ی دلگیر، دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟ چرا آب به گلدان نرسیده است؟ چرا لحظه‌ی باران نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است. بگو حافظ دل خسته ز شیراز بیاید بنویسد که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گم گشته به کنعان نرسیده است؟ چرا کلبه‌ی احزان به گلستان نرسیده است؟...
در این‌جا می‌بینیم که شاعر از غروب روز جمعه که دل‌ها همگی گرفته‌اند و زمان مخصوص امام زمان  است، استفاده می‌کند و از دوری امام خود ناله سر می‌دهد، و با طعنه از حافظ می‌خواهد که جواب بدهد چرا یوسف کنعان به کنعان بازنگشته است؟
من فکر می‌کنم که در اینجا منظور شاعر و مخاطب او، همه شیعان هستند. از آنها می‌پرسد که چرا اینقدر غیبت امامتان طول کشیده و وصال میسر نمی‌شود؟ آیا ما می‌توانیم این غیبت را به سرانجام برسانیم؟
قالب این شعر «بحر طویل» است. من زیاد از قالب شعر سر در نمی‌آورم و اطلاعات کمی از آنها دارم؛ ولی این را فهمیده‌ام که به این نوع سبک شعر «بحر طویل» می‌گویند. البته در این کتاب فقط یک شعر با این سبک و قالب نوشته شده است.
کتاب دارای یک مقدمه خوب از آقای محمد علی مجاهدی (پروانه) است که گفتارهای خوبی را در مورد کتاب ارائه کرده‌اند.
کتاب بسیار جالب و با شعرهای خوبی همراه است. پیشنهاد می‌کنم که آن را از دست ندهید.

امین پازوکی
          

            کتاب را سال ۹۳، کف راهروی خوابگاه نشسته بودیم و خوندیم.
هنوز اون حس و حال و هیجانی که دوستم سیدسجاد از خواندن «بحر طویل» این کتاب داشت را فراموش نکردم. اولین‌بار بود که این شعر رو می‌شنیدم و فوق‌العاده بود. شعر «طوفان واژه‌ها» هم به‌نظرم از بهترین شعرهای آقای برقعی است.

بعد از نه سال دوباره که این کتاب را خوندم، اون حس برام تداعی شد.
          

            طوفان واژه ها مجموعه اشعار آیینی سید حمیدرضا برقعی در سالهای ۸۴ تا ۸۶ است. با توجه به اینکه در حدود ۲۲ سالگی شاعر سروده شده است، اثر  بسیار قابلی قبولی است. اگرچه  در اوایل دهه سوم زندگی، شاعر به پختگی کامل نرسیده است، اما  کتاب دارای اشعار بسیار زیبایی نیز هست. اشعار آیینی برقعی دارای لطافت خاصی است که تلمیح ها و استعاره های به جا بر زیبایی آن افزوده است.