توصیف‌های کتاب خوب بود و کمی هم به گیرایی داستان اضافه کرد، اما جنبه‌ی گزارش به نظر من غلبه داره، توی این کتاب، به نظرم نویسنده داستانگو نیست، بیشتر توصیف کننده هست؛ اضافه بر اینکه یه خورده هم تِم کلی کتاب مثل عکس روی جلد هست؛ گرچه شاید در انتها به چشم نیاد
        

          جزء بهترین کتابهای مصطفی مستور.
        

          یک بار دیگر هم مصطفی مستور را به اندازه کافی دوست نداشتم. فرایند داستان جذابیت‌ها و خلاقیت‌هایی داشت. برخی توصیفات و حتی جملات خوب بودند مثل این: تهران مثل یه فیلم سینمایی می‌مونه که هرکی می‌بینه دلش می‌خواد بزنه زیر گریه. ولی از خجالت بقیه کسایی که دارن فیلم رو می‌بینن این کار رو نمی‌کنه!
ولی پایان بازی که نفهمیدم چه شد. و حتی خود داستانی که خیلی نفهمیدم چه می‌گفت. شاید مال آدم حسابی هاست که خیلی حالیشان می‌شود. ما که نمی‌شود!
        

          شخصیت محور بودن در این اثر کاربردی‌ترین عنصر است که در راستای آن مولفه زمان حضوری پر رنگ دارد.
حال باید اشاره داشت اهمیت تلفیق زمان و هویت انسانی دو خط موازی ست که همیشه همراه یکدیگر هستند. شاید بتوان گفت در آثار ادبیات مدرن این داده را همیشه برای جذابیت خود مورد استفاده قرار می‌دهد.
        

          این کتاب مستور برایم جذابیت خاصی داشت. نه از حیث داستان. داستان همان داستان رسیدن به مرز یک انسان و تلاشی ناگهانی برای آزاد شدن از یک سری روزمرگی هاست و بعد سر عقل آمدن و بازگشتن یا بازنگشتن به همان رویه. هرچند در این روایت هم نسبتا خوب بود. اما جذابیت این داستان برای من استفاده آقای مستور از شخصیت های داستانهای پیشینش به عنوان افراد عبوری ، آشنا یا حتی سیاهی لشکر این داستانش بود. اینکه در داستان یک دفعه آدم متوجه می شد که" این همان فلانی است ، آن یکی هم آن فردی بود که فلان کار را کرد! عجب! دنیا چه قدر کوچک است!" و بعد این حس عجیب و به جا که من فقط یکی از هزاران هستم. من مرکز هستی نیستم! هر انسانی داستان خود را دارد و در داستان خودش مرکز هستی است و در داستان دیگران ، شاید یک آشنا باشد شاید یک غریبه و شاید کسی که تنها از کنارش در خیابان رد شدی! و شاید هم اصلا هیچ کسی در داستان دیگری نبودی! و عظمت این آگاهی ، انسان را در شوک و بهت می برد. آگاهی و بینشی که همیشه با انسان هست ولی تا زمانی که به صورت ملموس آن را نچشیده ، عظمتش را درک نمی کند.
از این جهت این داستان آقای مستور برایم جذاب تر از همه داستانهای پیشینش داشت.
به نظرم این حرکتی که در این داستان کردند چیزی نو ، جذاب و خاص بود و البته بسیار لذت بخش!
        

          

مستور در جدیدترین رمانش به روایت سه روز از زندگی یک خواهر و برادر، به ویژه افکار و احساسات آنها می پردازد. و خودش درباره کتاب می گوید: 

قبل از هرچیز باید بگم احتمالا از این داستان خوشتون نمی آد. اما به قول یحیی سورآبادی، همون که برای بچه ها قصه می نویسه، گاهی از چیزی که امروز خوشتون نمی آد ممکنه فردا خوشتون بیاد. اگه از اون آدم هایی هستید که می تونید تا فردا صبر کنید، گمونم بد نیست داستان رو بخونید. جدی می گم. نوشتن اش یکی دو سال طول کشیده اما شرط می بندم خوندنش بیش تر از یکی دو ساعت وقت تون رو نگیره، به اندازه ی دیدن یکی از همین فیلم های سینما و تلویزیون مثلا. یا تماشای مسابقه ی فوتبالی، بوکسی چیزی. من به سهم خودم سعی کرده ام خیلی زود سر و ته قضیه رو هم بیارم تا کل مصیبت خوندن توی بعدازظهر یک روز تعطیل تموم بشه...

او در این کتاب با تکنیک های جدیدی مثل ارجاع دادن به پاورقی ها (برای هم آوردن سر و ته قضیه)، ردپایی از شخصیت های تکراری (نگارِ استخوان خوک در دست جذامی، شادیِ من گنجشک نیستم و ...) و پرش بین شخصیت ها تو را غافل گیر می کند. 

وجود پاورقی و توضیحات آن سه ویژگی دارد:

1- حضور راوی را برای تو پررنگ می کند.

2-با افزایش میزان عنصر صمیمیت (بر اساس آنچه که در کتاب مبانی داستان کوتاه گفت) تعلیق داستان را هم افزایش می دهد.

3- ویژگی سوم که فکر میکنم زیرکانه ترین ویژگی است با ارجاع دادن بخش های از مطالب به داستان ها و کتاب های دیگر مستور، تو را ترغیب به خواندن و حتی بازخوانی آنها می کند. 


        

          همان که خود نویسنده در ابتدای کتاب گفتند. 

جذابیت کتاب به حضور شخصیت‌های کتاب‌های دیگر نویسنده بود که حس خوبی ایجاد می‌کرد. وگرنه کتاب‌های دیگر ایشان را بیشتر دوست داشتم.
        

          قلم نویسنده فوق العاده جذاب است. به شدت در روایتگری خوب عمل می کند. شگفتانه های جذابی در پاورقی دارد. ارجاع به داستان های دیگرش برای من جذاب بود. ولی به جز یکی دو صفحه آخر که ماجرا جمع شد، هیچ وقتِ هیچ وقتِ هیچ وقت، دوست ندارم سمت خواندن داستانی بروم که یک طرفش دختری است که مشکلی برایش پیش آمده که ... هیچ وقت... من داستان را دوست نداشتم، هر چند که قلم نویسنده جذاب بود.
        

          توصیف‌های کتاب خوب بود و کمی هم به گیرایی داستان اضافه کرد، اما جنبه‌ی گزارش به نظر من غلبه داره، توی این کتاب، به نظرم نویسنده داستانگو نیست، بیشتر توصیف کننده هست؛ اضافه بر اینکه یه خورده هم تِم کلی کتاب مثل عکس روی جلد هست؛ گرچه شاید در انتها به چشم نیاد
        

          همان طور که نویسنده بارها و بارها در متن اشاره می کند، به پایان رساندن کتاب و همراهی با آن ملال آور و با سختی همراه است.
ماجرایی که محور سیناپس کلی داستان است به خوبی تبیین نمی شود. محتوا و الگوی شناختی که توسط نویسنده محترم مورد هدف جهت انتقال قرار گرفته است، کم بنیه است.