کتاب در یک بیابان، با دوگوال و دو سرباز شروع می شود. ما واگویه های یکی از سربازها رو می‌خوانیم. روزها بدون جنگ و حتی شلیک یک گلوله می گذرد و او منتظر حمله ی دشمن نشسته است. روزها بدون هیچ تحرکی سپری می‌شوند. مشخصات دشمن را در یک دفترچه ی راهنما نوشته اند و به دستش دادند. دشمن یک غول بی شاخ و دم است که فقط باید او را کشت. سرباز یک روز تصمیم می گیرد از گودال بیرون آمده و با استتار کردن، خودش را به گودال دشمن برساند، دوست دارد قبل از اینکه او را بکشد، یک بار صورت دشمن را ببیند و بعد با شلیک یک گلوله او را از پا درآورد. وقتی وارد گودال می‌شود، متوجه شباهت های دشمن با خودش می شود و اینکه آنها در دفترچه راهنما دروغ گفته اند و تمام این مدت تصویر غلطی از دشمن به سرباز داده شده است. او دشمن را ندید ولی از آثار و وسایل در گودال، کمی او را شناخت. دشمن هیولا نیست همانند خودش خانواده دارد. انسان است. سرباز به گودال خودش بازمی گردد. حالا قصد ارتباط با دشمن را دارد یک نامه می نویسد، در یک بطری گذاشته و آن را به گودال دشمن پرتاب می کند.
جنگ ادامه دارد اما حالا به گونه ای دیگر
        

          واقعا که تمام تاريخ داستان جنگ دو سربازی است که هم را نمیشناسند و می‌جنگند برای دونفر گه همدیگر را می‌شناسند و نمی‌جنگند
تصویر‌سازی و روایت عالی
        

          «دشمن»، از منظر نویی به پدیدهٔ جنگ نگاه می‌کنه؛ منظری که قدرت‌طلبان و جنگ‌افروزان، هیچ خوش ندارنش. با این همه پرسش من اینه که آیا این نگاه بدیع در بابِ هر جنگ و دربارهٔ هر طرفِ جنگی و در هر موقعیت جنگی، صدق می‌کنه؟
        

          کتابی که فوق العاده‌ست «اما نه برای من!!»❌❌❌
وقتی اسم آقای هیرمندی رو کتابه میدونم کتاب فوق العاده‌ایه ..
درست مثل همین کتاب اما ...👇👇

واقعا حقشه کلی جایزه بین‌المللی و اروپایی بگیره ..
اما برای مایی که اینجا تو خاورمیانه زندگی میکنیم و
دور تا دورمون جنگه چی ؟ مایی که آخرین جنگمون هنوز 
۴۰ سالشم نشده و هنوز تازه‌ست .. مایی که اینقدر شهدای
مدافع حرم و موشکی و .. داریم چی؟؟

منِ کودک وقتی این کتاب رو بخونم همه ابهت و بزرگی 
شهدا تو چشمم کوچیک میشه که الکی جنگیدن .. 
دفاع برام مفهوم پیدا نمیکنه .. و یادم میره ما خواه ناخواه
تو جنگ هستیم و کنار مفهوم صلح باید مفهوم مقاومت و 
دفاع رو هم خوب یاد بگیریم .. و آموزش هیچ کدوم از این
مفاهیم نباید تو روند آموزش اون یکی خللی وارد کنه ..
‌
        

          کتاب رو بارها با بچه‌ها خوندم و همیشه دوستش داشتن. فعالیتهای زیادی میشه روش تعریف کرد اما جذابترینش برای من نوشتن نامه برای درخواست آتش‌بس بود. انقدر بچه‌ها چیزهای جالبی مینویسن که کیف میکنین
        

          برای بچه‌های سوئیس کتاب مناسبیه.  اما برای بچه‌های خاورمیانه که دشمن واقعی و هااار دارند، نه. این فکر برای ما دامه. ما درک کردیم  دشمنی داریم که منتظر فرصته، نقشه کشتنمون میکشه، اگه بتونه ما را تیکه میکنه. بعد بیاییم واسه بچه بگیم "دشمن هم یکیه شبیه ما"

        

          حکایت دشمنی‌کردن همیشه همین است. یا دشمن را نمی‌شناسیم یا ساده‌تر است که او را درک‌نکرده، دشمنی کنیم و یا این‌که انقدر واداده‌ایم که دیگران برای دوستی و دشمنی ما تصمیم بگیرند.
        

          به نظر من تصور نویسنده از جنگ اشتباه است. تصور نویسنده این است که سربازها همه بیگناه هستند اما این‌طور نیست. سربازها هم به اندازهٔ فرمانده‌ها گناهکار هستند بلکه بیشتر!
نظریهٔ من شاید با نظریهٔ شما فرق داشته باشد ولی اگر سربازی بگوید: من به جنگ رفتم زیرا نمی‌توانستم از دستور فرماندهم سرپیچی کنم چون در این صورت مجازاتم اعدام بود،  نظر من این است که مرگ درست بهتر از زندگی نادرست است.
در آخر هم باید بگویم نویسنده جوری داستان را نوشته بود که انگار جهان فقط همین دو گودال است!
        

          دشمن پیام جالبی داره. چیزهایی که همه می‌دونیم. بالایی‌ها جنگ راه میندازن و پایینی‌ها مجبورن به پیاده کردن خواسته‌های اونها با جان و عمرشون. سربازی که رفته جنگ حتی اگر از نظر جسمی کاملا سالم برگرده، هیچ‌وقت اون آدم سابق نمیشه. روانش و عمرش از دست رفته این وسط.

پیام کتاب واضحه: جنگ بده.

اما...
این دست کتاب‌ها یه امّای مهم دارن. به همون اندازه که جنگ بده، دفاع لازم و واجبه. اینطور کتاب‌ها تو کشورهایی نوشته میشن که سال‌هاست جنگی رو از نزدیک تجربه نکردن. آخرین جنگ جدی‌شون همون جنگ جهانی دوم بوده و از بعد اون تو مرزها و قاره‌ی خودشون در صلح بودن. اگر هم جنگی بوده یا راه‌انداختن برای کشورهای دور بوده. پس نمیشه فرمولی که اونا تو صلح و رفاه و خوش‌خیالی برای خودشون می‌پیچن، ما هم برای خودمون بپبچیم. مایی که تو غرب آسیا لحظه به لحظه با اخبار جنگ و ترور و تجزیه و کودتا و انقلاب و خیزش درگیریم. ما اینجا محتوایی لازم داریم که وطن‌دوستی و حفظ وطن رو برامون نهادینه کنه؛ که ما رو ضدجنگ‌های عافیت‌طلب و ترسو و شعاری بار نیاره؛ که بدونیم جنگ بده اما دفاع واجبه تا کشورمون و مردممون بمونن... مثل همه چند هزار سالی که موندن.
        

          برای بزرگسالان خوبه، ولی برای بچه ها نه،مفهوم جنگ برای بچه های اروپایی و آمریکایی خیلی متفاوت از مفهوم جنگ برای بچه های بقیه دنیا به ویژه  غرب آسیا ست
        

          آه کاش بطری‌ام تو گودال او بیفتد...
ویرایش یادداشت ۱۴۰۳/۸/۱۰ :
نسبت به چند سال پیش نظرم درباره این کتاب تغییر کرد.