چند وقت پیش، چند تا ریویوی خوب از این کتاب خوندم و در لحظه از فیدیبو خریدمش. همون روز هم شروعش کردم، اما علی رغم اینکه به عنوان یک کتاب خوشخوان و پرکشش معرفی شده بود، بعد از حدود ده درصد ولش کردم. دو سه بار سعی کردم ادامه بدم که موفق نشدم. امروز مجددا سعی کردم -و از اونجایی که فردا امتحان دارم!- تمومش کردم. 
باید بگم اصلا از این کتاب خوشم نیومد. البته سبک کتاب رو مسلما دوست داشتم، همون طور که بابا لنگ دراز و دشمن عزیز رو دوست دارم. اما به نظرم شروع و ادامه دادن این رابطه برای زنی با شرایط امی اشتباه بود و حضرات دیگه‌ای هم که بعدا به جریان اضافه شدن، فقط اوضاع رو بدتر کردن. بیشتر نمی‌گم که اسپویل نشه! 
ترجمه‌ی کار هم چندان جالب نبود.
در کل به نظرم خوندن این کتاب شروع غم انگیزی برای سال ۲۰۱۸ محسوب میشه و امیدوارم چهل و نه کتاب بعدی بهتر باشن!
        

          داستان از جایی آغاز می‌شود که امی روتنر تصمیم می‌گیرد اشتراک مجله‌اش را از طریق ایمیل لغو کند اما طی یک سهل‌انگاری، یک حرف را اشتباه تایپ می‌کند و ایمیلش به جای دفتر مجله‌ی لایکه به میل باکس لئو لایکه راه پیدا می‌کند. لئو لایکه پژوهشگر فلسفه‌ی زبان است که به تازگی از رابطه‌ای عاطفی بیرون آمده و امی زنی متاهل با دو فرزندخوانده که زندگی آرام و رضایت‌بخشی دارد، اما این ایمیل تکانی اساسی به روند یک‌نواخت روزمره‌های امی می‌دهد.

قالب مفید در برابر باد شمالی ایمیل است. ما فقط نوشته‌های دو شخصیت اصلی برای هم را می‌خوانیم و بر خلاف دیگر کتب، در این کتاب هیچ گاه با واگویه‌های ذهنی لئو یا امی مواجه نمی‌شویم، هیچ چیز بیشتر از اطلاعاتی که این دو نفر به یکدیگر می‌دهند دستمان را نمی‌گیرد. در ابتدا این نوشتار به نظرم کمی لوس (!) آمد اما بعد منصفانه قضاوت کردم و دیدم که این مدل هم به خوش‌خوان و روان شدن متن کمک به سزایی کرده و هم خواننده را مجبور به توجه به تاریخ، ساعت و امضای پای ایمیل‌ها. در ترجمه‌ی خانم شهلا پیام (+فکر نمی‌کنم ترجمه‌ی دیگری موجود باشد.) همه‌ی نامه‌ها لحنی رسمی دارند و دو طرف با شناسه افعال جمع یک دیگر را خطاب قرار می‌دهند در حالی که از رابطه‌ی نسبتا گرم - و در عین حال محترمانه‌ی – امی و لئو این طور انتظار نمی‌رود! از طرف دیگر دنیل گلاتائور، نویسنده‌ی کتاب، روزنامه‌نگار است و فکر می‌کنم حرفه‌اش بر نگارش کتاب اثر مثبت چشم‌گیری گذاشته؛ کلمات با وسواس انتخاب و چیده شده‌اند تا به بهترین نحو احساسات کارکترها را نشان دهند، آن قدر که حتی این وسواس بعد گذر از فیلتر ترجمه هم مشهود است.

بخش عمده‌ی بار داستان مفید در برابر باد شمالی بر عهده‌ی خواننده گذاشته شده. مولف در هیچ کجای اثرش «قصه»ای را روایت نمی‌کند، مخاطب است که قصه را می‌سازد، قضاوت می‌کند که تمام ماجرا عشق است یا خیانت، خوب است یا بد، او ست که فضای خودش را می‌سازد و جورچین را به کمک تکه‌های محدودی که نویسنده در اختیارش قرار داده کامل می‌کند؛ پس چیزی که من از این کتاب می‌فهمم متفاوت از فهم و برداشت همه‌ی خوانندگان دیگر می‌شود. یک پوئن مثبت خیلی گنده!

+ما دیگر نمی‌دانیم چه باید برای هم دیگر بنویسیم. ما دیگر نمی‌دانیم اصلا برای چه به هم بنویسیم. و یک وقتی بعدها در مترو یا کافه‌ی شهر با هم رو در رو خواهیم شد و سعی خواهیم کرد هم دیگر را نشناسیم یا نگاهمان را از هم بدزدیم، سریع رویمان را برخواهیم گرداند. از خودمان شرمنده خواهیم شد که چه به سرمان آمده و چه از ما باقی مانده. هیچی. دو تا آدم از هم غریبه با گذشته‌ای مشترک و درخشان، که بی‌شرمانه خود را با آن گول زده بودند.

پ.ن: جست و جو کردم و دیدم کتاب اولین بار با عنوان «مقابله با باد شمال» توسط خانم مهشید میر معزی ترجمه شده.
        

          شروع، روایتگری و پایان متفاوت.
کتاب رو دوست داشتم. به چالش کشیده شدم و تقریبا با هر پیامی که بین دو نقش اصلی فرستاده می‌شد به فکر فرو می‌رفتم.  از اتفاقات تصادفی گرفته تا تصمیمات کاملا اختیاری ما؛ از پیچیدگی‌های روابط ، تفاوت دیدگاه‌ها و حل‌مسئله‌های متفاوت.
        

          داستان سبک جدید و متفاوتی داشت.دیالوگها تماما ایمیلهایی هستند که بین زن و مردی رد و بدل میشود که به طور اتفاقی در فضای مجازی باهم آشنا میشوند. موضوعی که شاید برای خیلی ها ملموس باشد ، اینکه تنها با قدرت کلمات بتونی عاشق کسی بشی که هیچ وقت نه اون شخص را دیدی و نه خواهی دید!
 از روند کند فصل اول و ترجمه ی گاهی نامفهوم آن که بگذریم، کتاب پر کشش و کم حجمی بود و از خواندنش لذت بردم. در انتها نیز با شوکی زیبا و غافلگیر کننده به پایان میرسد.....

        

          انکار نمی‌کنم که خوندنش خیلی جذاب بود. یعنی یه جوری بود که از وقتی شروعش می‌کردی نمی‌تونستی دیگه بذاریش کنار و بهش فکر نکنی. برای همین خیلی زود خوندمش. خیلی کشش و جاذبه داشت. اما فقط در همون حینی که داشتی می‌خوندیش. یعنی جاذبه‌اش از اون نوعی بود فقط می‌خواستی زودتر بفهمی قراره بعدش چه اتفاقی بیوفته نه اینکه مدت‌ها بعد در ذهنت باقی بمونه و باعث شه هر از گاهی که یادش می‌افتی بهش فکر کنی. کل کتاب ایمیل‌هایی بودن که بین یه زن متأهل و یه مرد رد و بدل می‌شد. هی می‌خواستم ببینم این روندی که دو شخصیت داستان داشتن طی می‌کردن به جایی می‌رسه یا نه و هی ناامید می‌شدم. وقتی هم تموم شد خوشحال شدم. احساس کردم بالاخره با تموم شدن ماجرای کتاب دو تا شخصیت هم کاری رو کردن که خیلی زودتر باید می‌کردن.
        

          از جلسه که بیرون اومدم، از کنار یک کتابفروشی رد شدم. با اینکه خیلی پول نداشتم، گفتم بگذار بپرسم کتابی که حمیده و سهام پیشنهاد دادن رو دارن یا نه؟ رفتم، پرسیدم، داشتن. به هیچ چیز دیگه‌ای نگاه نکردم. کتاب رو خریدم و اومدم بیرون. سوار تاکسی شدم و چون کتاب توی کیفم جا نمیشد و دستم بود، شروعش کردم. از صفحه اول، چسبیدم بهش. بعد صفحات بعد... و همینطور ادامه داشت. به طوری که از ماشین که پیاده شدم، اینقدر حواسم نبود که موبایلم از روی پام افتاد کف خیابون و یکی از صفحه های کتاب هم تا شد و کلی ناراحت شدم. تاکسی بعدی هم کتاب دستم بود. و حتی وقتی پیاده شدم و یک مسیر کوتاهی رو باید پیاده میرفتم، همچنان دستم بود. رسیدم خونه و دستم بود. لباس عوض کردم و موقع نهار کنار بود و بعدش هم پا نشدم و ادامه دادم به خوندن. خوندم. قلب درد گرفتم، خندیدم، تو دلم قند آب شد، ذوق کردم، استرس گرفتم و ... و کتاب تموم شد. دویست و چهل و هشت صفحه، بدون وقفه تموم شد و انگار که .... انگار که.. . نمیدونم. خیلی غمگینم.
ممنونم از حمیده و سهام. :}
        

          دنیای پیچیده و پر از رمز و راز درون آدم‌ها به تنهایی می‌تواند موضوع جذاب یک‌رمان باشد. وقتی موضوع كتاب کمی فراتر می‌رود و روابط بین این دنياها را مورد هدف قرار می‌دهد باید جذاب‌تر شود
اما این‌کتاب باز هم کمی فراتر می‌رود روابط بین این دنیاها را روایت می‌کند در حالی که صفر و یکی بیش نیستند و تنها بروزشان متن‌های ایمیل‌شان است. شخصیت‌ها طوری عمیق است و ورابط‌شان طوری دقیق توصیف شده که شگفت‌زده شده بودم

یک صبح تا عصر خواندنش طول کشید و در همين یک‌روز طوری با امی و لیو زندگی کردم که تا مدت‌ها بهشان فکر می‌کردم 
بی‌نظیر است بی‌نظیر
        

          از آزاردهنده ها.
دستاورد این کتاب برایم غیر از مقادیری گریه، ... ولش کنیم. نمی توانم درباره اش حرف بزنم.


برای بقیه که بدانند: کتاب خوبی بود.
        

          یک کتاب بامزه که با یک اشتباه ایمیلی شروع می‌شود و دوطرف بدون دیدن  همدیگر ایمیل‌ها  را ادامه می‌دهند.
هردو به نحوی سرخوشند و خواندن ایمیل‌هایشان و چگونگی شکل‌گیری رابطه‌ی نامه‌ای‌شان جذاب است.