این کتاب رو با این فاز از کتابخونه گرفتم که تم عاشقانه/آشپزی/رمانتیک داره.منتها غافلگیرم کرد حسابی.ایده جذابی که شخصیت اصلی داستان هرچی می‌خوره احساس آشپز رو با همون شدت و حدت حس می‌کنه.ترجمه و نثر این اثر خیلی خوبه و بسیار روون و خوشخوانه.یه جاهایی خیلی لطیف و یه جاهایی بشدت تلخ میشه.من دوستش داشتم و از خوندنش لذت بردم.
        

          اندوه به‌خصوص کیک لیمویی، همون طور که از اسمش انتطار می‌ره داستانی خانوادگیه. خانواده‌ای که طبیعی نیست و سرگذشت اندوه‌باری داره. المان‌های فانتزی داستان، جالب و به‌جا هستن و طوری چیده شدن که فضای رئالیستی داستان رو به هم نزنن. و راستش اصل داستان به دختری که می‌تونه حس آدم‌ها ر و از دستپختشون بچشه، هیچ ربطی نداره. نه اینکه این عنصر توی چشم بزنه و اضافه باشه. اتفاقا جذابیت کار همینه. منتها اصل داستان در مورد خانواده‌ایه که داره از هم می‌پاشه. بارها هم داستان شبیهش خوندیم و باز هم می‌خونیم.

کار خلاقانه‌ی نویسنده اینه که کشف این ماجرا رو بر دوش حس چشایی دختر خانواده گذاشته. دیگه قرار نیست شخصیت اصلی از حرف‌های مادرش بفهمه که خانواده‌شون خیلی‌وقته از هم پاشیده، جای اون، دستپختش رو می‌خوره. می‌خوام بگم این عناصر فانتزی، هسته‌ی داستان نیستن. تزئین داستانن. و البته تزئین خوبی‌ان.

روایت کار هم جالب بود. زیگ‌زاگ حرکت می‌کرد. جلو می‌اومد و بعد قدری به عقب می‌رفت و وقایعی رو دقیق تر و با جزئیات بیشتر بیان می‌کرد. این روش رو تا آخر ادامه داد و تونست ریتم داستان رو با همین ماجرا حفظ کنه. هرچند یک جاهایی به‌زور سر مخاطب رو می‌چرخونه تا یک ماجرایی رو نبینه و بعد جلوتر بهش بگه: «ببین توی فلان جا که گفتم اینا رفتن مغازه و اومدن بیرون؟ اون‌جا یک نفر رو کشتن.» این وقتی در بستر داستان و با الزامات روایت همراه نشه و تنها دلیلش این باشه که به این بهانه مخاطب رو غافلگیر کنم، گول زدن مخاطبه اسمش و اصلا کار شرافتمندانه‌ای نیست.

در کل کتاب خوبی بود.
        

          به نظرم فقط ایده حس چشایی رز خوب بود و بقیه داستان انگار سردرگم شده بود خود نویسنده
        

          درسته که کتاب بدی نبود و خب ارزش یک بار خوندن رو داشت اما برام عجیب بود که از پرفروش های نیویورکر بوده!
 اواسط داستان حوصلم کمی سر میرفت و طول کشید تا کتابو تمومش کنم (حتی چندبار قصد داشتم بزارمش کنار(:)،ولی خب امید داشتم که داستان قراره جالب تر بشه و با همه ی این چیزها  دوست داشتم بدونم که آخر داستان چی میشه؟! اما چیزی که برام جالب بود اینه که این کتاب سعی داشت به ما بفهمونه غذاها هم مثلِ ما آدم ها احساس دارن،اینکه وقتی یه آدم داره آشپزی میکنه،حسایی که اون لحظه داشته به غذا هم سرایت میکنه،اینکه اکثرِ ما آدم ها از حقیقتِ زندگیمون فرار میکنیم، یا نمیخوایم که باهاش روبرو بشیم،یا دیگران در موردش چیزی  راجبش  بفهمن.
در کل کتاب خوبی بود اما از اونجایی که پایان نسبتا بازی داشت و اینجوری بودم که خب آخرش که چی؟!مورد پسند من نبود(: