نمیدونم از سرنوشت بک ناراحت باشم یا خوشحال.نمیدونم بابت کارهای جو عصبی بشم یا بگم تقصیر اون نیست؛ مشکلات و آسیب های روانی که مادرش تو بچگی بهش زده بود و خیانت عشق اولش اونو به اینجا رسونده...
بک هم بی تقصیر نبود اونم بهش خیانت کرد و اینم یه ضربه دیگه به جو بود(:
من اول فصل یک سریال این کتابو دیدم و از اونجایی که از جو خیلی خوشم اومد تصمیم گرفتم کتابش رو شروع کنم به خوندن.
و چون بنظرم سریالش هیجانی تر و جذاب تر از کتاب بود،پیشنهادم بیشتر به دیدن سریالشه تا خوندن کتابش<:
      

        راستش رو بخوام بگم هیچی ازش نفهمیدم.یه مشت داستان کوتاه بی سر و ته که اصلاً نمیفهمی چی بود و چی شد!
(پ.ن:شایدم مشکل از فهم خودم بود نه نوشته های کتاب (:)
      

        یه داستان عاشقانه تنیجری که روایت کننده زندگی دختریه که بخاطر بیماریش نمیتونه بیرون از خونه بره و پسری که مشکلات خانوادگی داره بخاطر پدرش که به علت اخراج شدن از کارش عصبی و مشروب خور شده ((:
ارزش یکبار خوندن رو داشت.برای گذروندن وقت کتاب خوبیه. پر از دیالوگ های امید بخش<:✨
      

        این کتاب رو سه سال پیش خریده بودم و بعد از خوندن چند صفحه ولش کردم.تا اینکه بلاخره چند روز پیش خودم رو مجبور به خوندنش کردم.
فضای داستان بسیار خفه، تلخ و تاریک بود و با اینکه گناهکار ماجرا فردریک بود و میراندا یه قربانی بیچاره بود اما هرگز نتونستم از میراندا خوشم بیاد.اما گاهی دلم براش می‌سوخت.دلم برای هر دوشون می‌سوخت،برای اسارت میراندا و برای تنهایی فردریک که دنبال آدمی بود که پناهگاهش بشود و بتواند به او تکیه کند غافل از اینکه میراندا هم نیاز به پناهگاه داشت. دو آدمی که به دنبال کسی می‌گردند که به اون تکیه کنند هیچگاه نمی‌توانستند تکیه‌گاه یکدیگر بشوند!گاهی حق رو به فردریک می‌دادم و گاهی به میراندا.شاید هر دوی آنها حق داشتند.
و در آخر داستان جوری به پایان رسید که اصلاً انتظارش را نداشتم؛ تلخ و غم انگیز.(:
(این حق میراندا نبود....)
      

        داستان چندان هیجان انگیزی نبود و باید گفت که نویسنده در افشا کردن حقایق عجله‌ای نداشته و روند آرومی داشت.اما در کل ارزش خوندن رو داشت و میشه گفت از خوندنش لذت بردم<:
اما حق سیمون و مایکلینا و موریس و مادرشون این نبود(:همه حقِ داشتن یه زندگی و خانواده سالم و دوست‌داشتنی رو دارن.«همه»!!!که این شامل حال اوا لیند ‌و برادر و مادرش هم میشد...(:
      

        فقط میتونم بگم این کتاب انقد غمم رو گین کرده که حالا حالا رو دلم سنگینی می‌کنه.حس می‌کنم دیگه اون آدم سابق نمیشم!
سرنوشت هیچ کدومشون حقشون نبود.اونا لایق بهترین زندگی بودن.
کاش نئو و کور کتابشون رو تموم میکردن،کاش سونی بود و داستانشون رو برای بچه هاش تعریف می کرد،کاش سم و هیکاری تا آخر عمرشون با هم بودن.
کاش داستان بر اساس واقعیت نبود(((:
      

        داستان جالبی داشت اما تنهایی بث دردناک بود(:
      

        کتابی ایرانی که روایتگر یازده زندگی که هریک با مشکلاتی نسبتا مشترک دست به گریبان هستند و  به خوبی میشه کلافگی و سردرگمی یازده راوی رو حس کرد.
(یک ستاره دادم چون تمامی داستان ها با پایانی شدیداً باز یا بهتر بگم اصلا پایان نداشت تموم میشدن اینطوری که من آخر هر داستان می‌پرسیدم خب آخرش چیشد؟؟چه اتفاقی افتاد؟چه تصمیمی گرفت؟)
      

        هر آدم نرمالی دوست داره که آزادی و استقلال داشته باشه و در قید و بندِ محدودیت نباشه،دقیقا چیزی که آلدو هم میخواست.
البته که میل و اشتیاقی که به رهایی داشت کاملا درک میکردم،اما مشکل اونجا بود که آلدو این آزادی رو در مجرد بودن و خودش رو در بند محدودیتی به اسم«خانواده» می دید به قول خودش«زن و بچه داشتن نه نشانه آزادی بلکه از عقب ماندگی حکایت داشت»!!.و همین باعث شده بود خیانت به همسرش براش یه عادت بشه تا خودش رو قانع کنه که با اینکه ازدواج کرده اما هنوز تعهد و مسئولیتی نسبت به کسی نداره. که در نتیجه تاثیرات جبران ناپذیر روی روح و روان بچه هاش و مخصوصا زنش شد!(:
#آلدو_نباشیم!
      

        این اولین اثر از فریدا مک فادن بود که خوندمش و باید گفت کتاب جالبی بود.
نمیگم کتاب خیلیییی عالی ای بود اما از اون دسته کتابایی بود که بدون وقفه خوندمش و تمومش کردم(و صد البته که نتونستم قاتل اصلی رو حدس بزنم)(:
دقیقا اونجایی که مطمئن می شدم که بلاخره قاتل رو پیدا کردم و می‌گفتم آرههه صد در صد خودشهه،یکهو ورق بر می گشت و تمام معادلاتم به هم می خورد!و بعد که ماجرا داشت به خیر و خوشی تموم میشد یکهو دو صفحه ی آخر یه راز دیگه برملا شد و منِ خواننده رو بهت زده و امیدوار به اینکه شاید روزی جلد دومی هم ازش منتشر بشه کرد و به پایان رسید!((:

      

        از قشنگترین عاشقانه های مدرنی که میشه خوند و صادقانه بگم از پنج قدم فاصله بیشتر دوسش داشتم و خوندنش قشنگ بهم چسبید و لذت بردم<:
اواسط کتاب که رسیدم ضربان قلبم رو به وضوح حس میکردم و میخواستم هر چه زودتر بدونم بعدش چی میشه!
حقیقتش به کایل خیلی حسودیم شد! دقیقا اونجایی که تو عمق  باتلاق ناامیدی فرو رفته بود و دچار یه پوچی و خلأ شده بود یکهو مارلی از ناکجا آباد اومد و دستشو گرفت و اونو از این باتلاق کشید بیرون(: ای کاش توی زندگی واقعیم یکی بود که زمانی که تو ناامیدی دست و پا می‌زدیم و خودمون رو گم کرده بودیم سر و کلش پیدا میشد و می‌گفت"اینم میگذره،به جلو به پیش،به عقب هرگز"(((:
      

        خب... ظاهراً همه‌ی کتاب‌هایی که سروصدا می‌کنن داغون نیستن(:
من این کتابو نصفه شب خوندم و نزدیکای صبح تمومش کردم.سکوت و تاریکی شب باعث شده بود که من بیشتر تو بهر داستان برم و حتی صدای کشیده شدن ناخن روی دیوار که توی کتاب نوشته بود رو بشنوم(((:(شایدم همین باعث شده که بر خلاف کسایی که از این کتاب انتقاد میکنن من خوشم بیاد ازش<: )
متنش روون و جذاب بود و می‌دونست که چطوری مخاطب رو با خودش بکشونه و هر فصلش یه سورپرایز جدید رو میکرد و من به شخصه نمی‌تونستم ادامه ی داستان رو پیش بینی کنم.اما خب بنظرم ابتدای کتاب نسبت به اواخر کتاب بهتر داستان سازی شده بود.
با اینکه هر فصل یه اتفاق برگ ریزون جدید رو میکرد و دیگه انتظار هر چیزی رو داشتم اما  با این حال پایان غیرقابل باوری داشت که دور از ذهن بود(:
در کل کتاب خوبی بود و به عنوان یه جناییخون قلم نویسنده رو دوست داشتم✨:>
      

        داشتم به این فکر می کردم که چی میشد که به همه ی ما مث نورا یه فرصتی میدادن که توش بتونیم زندگی هایی که تجربه نکردیم زندگی کنیم... دفتر حسرت هامونو میدادن دستمون و میگفتن بفرما این شما و این حسرت هاتون؛حالا شما مختارید که اونا رو زندگی کنید یا نه بزارید همونجا باقی بمونن.اونموقع بود که میفهمیم چه حسرتها که نخوردیم و چه حسرتهایی خوردیم که ارزششو نداشتن(:
      

        در طول خوندن کتاب شجاعت و مقاومت زنان و مخصوصا سیلکا تو شرایط سختی که داشتن تحسین می کردم،ترس از تنها شدن و طرد شدن سیلکارو با تمام وجودم درک میکردم،وقتایی سیلکا با جوزی مجبور بودن تو هوای سرد و سوزناک از خوابگاه تا بیمارستان رو طی کنن انگار منم همراهشون از توی چند متر برف که به سختی می شد توش راه رفت راه میرفتم،ترسشون رو موقعی که مرد ها به اتاقشون می‌ریختند رو حس کردم،در کنار زنای دیگه ی خوابگاه از مادر شدن جوزی ذوق کردم،همراه سیلکا و کریل بخاطر مرگ پاول اشک ریختم،و از اینکه فهمیدم الکساندر هم متقابلاً عاشق سیلکاس لذت بردم و خلاصه بگم با این کتاب زندگی کردم(:
(پ.ن: ظاهراً این کتاب جلد اولی هم داره،با خوندن این کتاب ترغیب شدم که هرچه زودتر خالکوب آشویتس هم بخونم،امیدوارم به قشنگی این کتاب باشه<:)
      

        کتابی سرتاسر هیجان و پر از کشش مخصوصاااا فصل های اخر کتاب که شوک پشت شوک بهت وارد می شد به حدی که یه جاهایی حس می کردی دیگه جرعت خوندن ادامه ی کتاب رو نداری!
اینکه انقدررر تو مشتاق فهمیدن ادامه داستان بشی و حتی دو صفحه جلو تر رو بخونی تا ببینی چی میشه و بعد برگردی به عقب رو هر کتابی قدرتشو نداره.خوندنش خیلی بهم چسبید و ازش لذت بردم.<:✨